İçimizde kimler babasız? İçim yanıyor ölmek istiyorum

Var mı benim gibi babasını sadece 20 yaşında kaybeden daha doğru dürüst vakit geçiremeyen? :( Nasıl alışıyorsunuz bana da söyleyin acımdan kurtulamıyorum hayat devam etmiyor benim için siyanür içip ölsem mi ne yapsam :(((

20 yaşına gelmişsin kendi ayakların üzerinde durabilecek durumdasın.

5 yaşında annesini,babasını kaybedip sosyal hizmetler yurtlarında büyüyen,her türlü şiddete maruz kaldığını düşün.

veyahut savaşta babasını,evini yurdtunu kaybetmiş,hiç tanımadığı ülkede mülteci olmuş çocukları düşün. Türkiye de bu yazdığım örneklerde olan 500 bin çocuk var.

Haklısın hocam sanırım çok güçsüzüm :(

sevdiklerin için dayanacaksın başka yolu yok

kendin olmadan yaşabilecek biri olursan hayat kolaydır. Kaybetsende kazanmaya oyna

Sevdiklerime hep yük oldum millet zekasıyla para kazanır ben onu bile beceremem

Ailene sahip çıkmaya bak hocam elden bu gelir anca

Esasinda herkesin yaptığı bir yanlış bu. Babasını 20 yaşında kaybeden bir insan çok küçükken kaybeden birine göre daha çok acı çeker. Birisi babası olmadığından dolayı bir babanın olmasının nasıl bir hissiyat olacağı düşüncesiyle kahrolur ama babası yetişkin yaşta ölen insan babasını tanıdığı, onunla bir bağ kurduğu için babasının kaybı 20 yaşındaki insana daha çok koyar.

20'li yaşlarda ben de babamı kaybettim. Hem de melek gibi kalbi ve çok otoriter harika bir insandı. Cenaze namazına 10.000 civarı insan geldi. Caminin bahçesini geçtim içi bile full dolmuştu. Doğuda adettir ölüye daha fazla değer verirler 6 ay civarı taziyesi sürdü. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Başın sağolsun diyorlarda ; "başım yok ki artık, sağ olan kim" diyorum ama içimden tabii...

Adam öldükten sonra herkes kendisi için yaptıklarını anlatınca neden cami bahçesine sığmadığımızı anladım. Çok güçlü çevresi vardı. Evlendirdikleri mi dersin, barıştırdıkları mı, iş kuracaklara yardımları mı dersin, kocası ölenlere sahip çıkması mı yazsam sabaha kadar sürer. Akşamdan esnafları gezmiş, yarın uzun bir yolculuğa çıkacağım hakkınızı helal edin diye. 20 yıl oldu öleli, şimdi yazarken bile ağladım.

Ama insan herşeyi atlatacak bir yapıyla yaratılmış. Unutmak en büyük hediyelerimizden biri. Önümüze bakmalı ve anne/babamıza layık biri olmalıyız. Bu mu filancanın oğlu dememeleri lazım. Annesi/babası çok iyi de bu hayırsız çıktı dememeleri lazım.

Şimdi önüne bakmalısın. Arkada kalan ailene sahip çıkmalısın. Ailen yoksa düzenini kurmalısın. Biz de anne veya baba olacağız (benim şimdi 3 çocuğum var) Babam gibi olamam ama en azıncan arkamdan dahi kötü bir insan dedirtmemeliyim. Ayrıca unutmamak lazım ki hayatımızı başkaları ne der diye yaşamamalıyız. Vicdanen rahat yaşarsak mutlu ve huzurlu oluruz.

Ölmeyecek hiç bir şey yok. Eşim hamileyken demiştim; Bebeğimin doğacağının garantisi yok ama öleceği kesin. Bunla yaşamak zorundayız. Evlat acısı daha da zor.

Kısacası başın sağolsun. Senin de görevin aileni yaşatmak. Öldüğümüzde arkamızdan kimseyi kötü duruma düşürmemiz lazım.