babamı kaybettim

Evet babamı kaybetmiştim. Babamı, hayatım boyunca beni koşulsuz sevecek, koruyacak ne hata yaparsam yapayım “kızım” deyip sarılacak insanı kaybetmiştim. İçimde tarifi imkansız bir acı vardı, dayanılmaz bir acı. Sanki etim kemiklerimden ayrılıyor gibiydi. Sanki beni ateşe atsalar daha az yanacaktım.
İnsanlara anlatınca sadece anlıyormuş gibi seni dinliyorlardı. Oysa bu yaşanmadan anlayabileceğiniz bir şey değildi. Bu acı anlatılamazdı. Dinleyen kişiler sadece senin durumuna acırlardı sana üzülürlerdi. Anladıkları bir şey yoktu. Babaannem küçük oğlunu kaybetmişti. Evlat acısı. Bunu hep duyardım ama nasıl bir şey olduğunu yaşamadığım için bilemezdim. Gözümle gördüm. Eşini kaybetmiş bir kadın. İki çocuğuyla, omuzlarında tonlarca yükle hayatta bir başına tutunmaya çalışan bir kadın. Gözümle gördüm. Ve babasını kaybeden, benim gibi bir oğlan, abim.
Sonra hep yazdım durdum;
“Gittin diye konuşmayacak mıyız sanıyorsun? Benden sana rahat yok haberin olsun. Baba ya, ben saçlarımı kestirdim sen gittikten sonra biliyor musun? Ama şimdi biraz uzadılar, olsun tekrar kestiririm. Ağladığımı saklayacak kadar uzun bırakırım yinede. Ne kadar duygusal bir kızın var görüyorsun, bu özelliğimi senden almış olmalıyım he, ne dersin? Bu arada ben ağladığımda dalga geçiyorsan benim yerime kendine bağır. Hep öyle yapardım ya. Ben ağlarken sürekli gelip “Neden ağlıyorsun kızım” diyeceksin diye bekliyorum. Ama bekliyorum, demiyorsun. Ya hani seninle bazen bozuşurduk. Hani yaptığım hataya kızardın ederdin, kavgamız nasıl olursa olsun aramızdaki bağyüzünden her şey eskisi gibi olurdu bir süre sonra ya… Baba gittiğin günden beri kızın seni arıyor insanlarda. Seni koyuyor onların yerine. Sana güvendiği kadar onlara güveniyor. Bazen dostu oluyor bu, bazen birlikte olduğu insan, bazen herhangi biri. Ama onlara yapılan hatalardan sonra hiçbir şey asla eskisi gibi olmuyor. Seninle kurulan bağ başkalarıyla kurulmuyor baba.
Sen hep mutluydun, mutlu olmanın değerini bilirdin. İşte ben mutlu değilim, olamıyorum baba. Hiçbir şey seninleyken olan huzuru, mutluluğu hissettirmiyor. Tuzsuz patates kızartması gibi her şey baba ya.
Bazı insanlar bana gelip “Ben babamı 4 yaşında kaybettim sen bu yaşına kadar onunla yaşamışsın, onu tanımışsın, bir şeyler paylaşmışsın mutlu olmalısın” diyorlar. Anlamıyorum baba, anlayamıyorum. Sahip olup da kaybetmenin yanında, hiç sahip olamamak bir şey değildir inan bana. Birinde sadece başkalarında gördüğün için imrenirsin sahip olamayışına, diğerinde alışırsın, paylaşırsın, seversin, canından bir parçan olur ve kaybedersin. Bak işte aynen öyle.
Patates muhabbeti de aynı işte. Uzaktan görünce “uff sıcak sıcak hadi yiyelim” falan denir ya hani ağzın sulanır. Benim o patatesi gördüğümde ağzım sulanmıyor baba. Çünkü biliyorum ki o patatesin tuzu yok, bir şeye benzemiyor aslında o patates.
İnsanların yanında şen şakrağım, gülüp duruyorum. Ama sonra yalnız kalınca kendim olmaktan çıkıyorum. Bunlar kolay şeyler değil baba. Ben bu kadar güçsüz müydüm yoksa öyle mi hissediyorum bilmem. Ama sürekli içimden artık gel diye ağlıyorum. Gel artık baba ya gel. Nerdeysen çık gel.
Artık her şey o kadar boş, o kadar amaçsız geliyor ki. Hiçbir şey cezbetmiyor beni, hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden. Bu dünyaya hiç inancım kalmadı ki zaten benim. Sen hayatımda tanıdığım, en neşeli, en rahat insandın. Orada iyi bir yerde olduğunu düşünüyorum, bilmesemde Orada nasıl hesaplaşıyorsunuz sahi?
Her sabah güne başlarken gelmeni bekliyorum,hala her gece yatarken dönmeni bekliyorum. Evet kabullenememe diyorlar buna. Eğer kabul edebilmiş olsaydım öldüğünü, hangi hale gelirdim bilmiyorum. Bu yüzden kabullenemiyorum, kaldıramazdım ki. Ben hala seni bekliyorum. Gel artık nolur ya. Gel bir kere sarılayım sonra yine git. Ama bir gel.
Ölüyorum.”
Babamı kaybettikten sonra bana yine dua etmekten başka yapabileceğimiz bir şey yok dediler. Bu sözü nereden hatırlıyordum acaba? Babamı kaybettiğim gün de aynı sözü duymamış mıydım? Elimde ne vardı hiçbir şey. Babam gitmişti. Dualar onu bana vermemişti, geri getirmemişti. İçimde Allah'a karşı bir öfke vardı. Kabullenemiyordum. Nasıl babamı alırdı benden? Neden benim babamdı? O kadar yaşlı, hasta insan varken neden benim babamdı? Sorularımın cevabı yoktu. Öfkemi yenemiyordum bir türlü. Kafamda Allah hakkında olan soru işaretleri, babamı kaybetmemle birlikte yerini öfkeye bırakmıştı. Babam orada rahat etsin diye dua ediyordum ama içten miydim bilmiyordum…

HakimBeey

Binbaşı

1822 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Lucius Julius

Yüzbaşı

300 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Speactra

kullanıcısına yanıt

requizm

Yarbay

2275 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

.ThePunisher.

Teğmen

144 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Benzer içerikler