utanç verici anılarım aklıma geliyor sonra kendimi tokatlıyorum

Konunun uzmanı değilim ama şöyle düşünüyorum:

Bu süreci tetikleyen beynin mantıksal düşünen tarafı olmasa gerek. Böyle bir ruh haline girdiğinde kendine utanç verici anılar yaşamanın, yaşamın bir parçası oldugunu; bunları yaşamış olmanın seni dğerlerinden daha farklı ve aşağıda yapmayacağını; en gösterişli hayatlar yaşayanların bile hayatlarında sürekli böyle şeyler yaşadıgını (dikkat edersen çevrenden kişilerden de böyle örnekler bulabilirsin); böyle şeyler yaşamış olmandan dolayı çevrendeki kişilerin sürekli bunları düşünerek sana acıdığı düşüncesinin çok saçma olduğunu telkin edebilirsin.

Mesela lisede aklıma gelen bir örnek, lisede bir arkadaşım beden dersinde mekik çekerken gürültülü bir şekilde gaz çıkarmıştı. O zaman bunun dalgasını geçmiştik ama bakınca o zaman da şimdi de gaz çıkarmamış olanlarla gözümde değerleri eşit ve ona gaz çıkarmış oldugu için zavallı gözüyle bakmıyorum. BUNLAR HAYATIN BİR PARÇASI VE ÇEVRENDEKİ KİŞİLER EMİN OL BUNLAR SEBEBİYLE KİŞİNİN KENDİNİ YARGILADIGININ YÜZDE BİRİ KADAR BİRBİRİNİ YARGILAMIYOR. Eğer öyle olsaydı dünyadaki herkes birbirine zavallı gözüyle bakardı.

Kendimden milyonlarca örnek verebilirim. Bir kızın benimle flört ederken mala bağlamalarımdan, arkadaş ortamlarında konuşamaya düşünmeden atlayarak sergilediğim aptallıklara kadar. Ama hepsi benim için tatlı birer anı. Hayat dizilerdeki ve filmlerdeki gibi değil.

Bundan sonra böyle ruh haline girdiğinde derin bir nefes al ve beyninin rasyonel tarafının kontrolü ele almasını sağla. Umarım işine yarar