Hepiniz duymuşunuzdur Schrödinger'in zavallı kedisinin hikayesini, ama burada konumuz bu hikaye değil.
Şimdi deney sonuç olarak şöyle anlatılıyor: Bir kutuya kedi koyuyoruz, ve kedinin yanına radyoaktif madde koyuyoruz. Bu durumda kutuya bakmazsak kedi hem ölü hem diri, eğer kutuya bakarsak da ölü veya diri olarak buluyoruz. Yani 2 ihtimal var. Bizim kutuyu açmamız evreni bir seçim yapmaya zorluyor kedinin canlı olup olmadığı konusunda.
İyi de eh be arkadaşlar, sanki biz oraya bakmayınca kedi ölü yada diri olamıyor. Yani onun canlılığı bizim oraya bakmamıza bağlı. Çok fazlaca egoistçe bir yaklaşım değil mi bu? Bana mı öyle geliyor sadece? Koca evreni hesaba çekiyor adam bir nevi. Kutuyu açınca evren buna hesap veriyor, kedi ölü veya diri diye. Biz bilmeden de kedi ölü veya diri olabilir, koca evren bize hesap mı vericek? Biz kimiz ki falan filan.
Böyle düşünceler geçiyor aklımdan arkadaşlar.
Sen o kedinin öldüğünü görmezsen, o senin için hala canlı olur, aklında öyle kalır. Ama kedi ölmüştür.
quote:
Orijinalden alıntı: osuruktanmadalya
Sen o kedinin öldüğünü görmezsen, o senin için hala canlı olur, aklında öyle kalır. Ama kedi ölmüştür.
İşte ben kimim ki yani?
Açıklamada egoist bi şekilde anlatılmış. Ben ölsem sevgilim öğrenene kadar canlıyım, oysa onun için çok önemliyim. Önemi katmıyoruz buraya.
quote:
Orijinalden alıntı: osuruktanmadalya
Açıklamada egoist bi şekilde anlatılmış. Ben ölsem sevgilim öğrenene kadar canlıyım, oysa onun için çok önemliyim. Önemi katmıyoruz buraya.
O zaman Schrödinger'in deneyi fizik deneyi olmaktan çıkıp psikoloji deneyi oluyor. Öyle mi diyorsunuz?
Dediğim tek şey yanlış anladığınız.
Evet.Canlılık da bizim algıladığımız birşey ki?Varlık yokluk bile bizim algı düzeyimize indirilmiş birşey.Neresi egoistçe?Kelimelere dökebildiğimiz herşey.