ömrüm resmen sona eriyor, hiç bişeyi tadamadım psikolojik anlamda bittim tükendim

quote:

Orijinalden alıntı: Hasanious

İş yerinde hiç arkadaşın yok mu ? Oradan takıl birileriyle ? Devamı gelir diye düşünüyorum.

quote:

Orijinalden alıntı: *GameOver*

Merhaba arkadaşlar, bu yazıyı biraz uzun tutacağım bende artık doldum iyice. hiç bişeye gücüm kalmadı okuyupta yardım eden herkese teşekkür ederim

yaklaşık 1 yıldır psikoloji namına bişey kalmadı herşey askerliğim bittikten sonra böyle oldu önceden iyiydim
herşeyi açık açık yazıyorum liseyi okulu sevmediğimden dolayı bırakmıştım, ailem bir çok konuda beni hayata hazırlayamadı
kız kardeşimide hazırlayamıyorlar

babamla hiç anlaşamıyorum kendisi aşırı agresif biri severiz birbirimizi ama anlayaşamayız

askerlik yaşım gelince hiç beklemedim çünkü sıkılıyordum askerliğim geldiği gibi hemen gittim yaptım geldim
gelincede biraz dinlendim 2 ay kadar, fakat sıkılmaya başladım bişeyler beni huzursuz etmeye başlamıştı

neyse dedim kendi kendime ankarada çok şükür evimiz var

dedimki kendime: "git ankaraya tek başına evde yaşa bide iş bul çalış kafana göre takıl" dedim (ailem iş dolayısıyla sürekli dışarıda bulunuyor normalde ankaradayız)

dediğimide yaptım geldim 1.5 ayda filan iş buldum bir elin parmağını geçmeyecek kadar arkadaşım var onlarda küçükken beraber top oynadığım arkadaşlarım

iyi güzel 3 4 ay geçti çalışıyorum mesai saatlerim biraz geniş 8:30 akşam 20:30 haftada 1 gün izinimde var

ama hiç bişeye gücüm yok açıköğretime yazıldım kitapları aldım 1 ay sonra sınavlar başlıyor daha 1 gram ders çalışamıyorum
kalkıp kendime 1 çay bile koymuyorum
nefes almak bile istemiyorum hiç bişey istemiyorum herşeyi eriniyorum nefes almaya bile eriniyorum


afedersin ömür boyu öküz gibi çalış neden ? hayatını devam ettirebilmek için

ulan madem hayatımı devam ettirebilmek için öküz gibi çalışıyoruz neden o zaman hayatımıza son verip kurtulmuyoruz ?
Allah korusun bişey olsa elimiz ayağımız tutmasa hapı yuttuk bu hayatta açlıktan geberip gidecez
aşırı derecede yalnızım hiç arkadaşım kalmadı artık askerden geleli 1 yıl oldu 1 tane bile arkadaşım yok
telefonum asla çalmaz herkesin bayramını kutlarım 1 kişi bile dönüpte bana bayramın kutlu olsun demez artık insanlardanda kendimdende nefret etmeye başladım

nolursunuz beni bu çileden kurtarın psikolojik tedavi görecek kadar zamanım yok her zaman olduğu gibi kendi sorunlarımı kendim çözebileceğime inanıyorum

lütfen sinemaya git, gitar kursuna başla vb. önerilerde bulunmayın iş dolayısıyla vaktim kısıtlı ben artık kendimi içten içe kötü hissetmeye başladım bilgisayarın başındanda kalkmaz oldum iş dolayısıyla bilgisayar başındayım eve gelincede bilgisayar başındayım

ben hayatı sevmek istiyorum arkadaşlarım olsun istiyorum ama olmuyor esasımda dürüst sakin kimseye zararı olmayan ve istemedende olsa içe kapanık biriyim
artık gerçekten ben bu işin içinden çıkmayacağımı anladım gücüm hiç kalmadı

quote:

Orijinalden alıntı: *GameOver*

Merhaba arkadaşlar, bu yazıyı biraz uzun tutacağım bende artık doldum iyice. hiç bişeye gücüm kalmadı okuyupta yardım eden herkese teşekkür ederim

yaklaşık 1 yıldır psikoloji namına bişey kalmadı herşey askerliğim bittikten sonra böyle oldu önceden iyiydim
herşeyi açık açık yazıyorum liseyi okulu sevmediğimden dolayı bırakmıştım, ailem bir çok konuda beni hayata hazırlayamadı
kız kardeşimide hazırlayamıyorlar

babamla hiç anlaşamıyorum kendisi aşırı agresif biri severiz birbirimizi ama anlayaşamayız

askerlik yaşım gelince hiç beklemedim çünkü sıkılıyordum askerliğim geldiği gibi hemen gittim yaptım geldim
gelincede biraz dinlendim 2 ay kadar, fakat sıkılmaya başladım bişeyler beni huzursuz etmeye başlamıştı

neyse dedim kendi kendime ankarada çok şükür evimiz var

dedimki kendime: "git ankaraya tek başına evde yaşa bide iş bul çalış kafana göre takıl" dedim (ailem iş dolayısıyla sürekli dışarıda bulunuyor normalde ankaradayız)

dediğimide yaptım geldim 1.5 ayda filan iş buldum bir elin parmağını geçmeyecek kadar arkadaşım var onlarda küçükken beraber top oynadığım arkadaşlarım

iyi güzel 3 4 ay geçti çalışıyorum mesai saatlerim biraz geniş 8:30 akşam 20:30 haftada 1 gün izinimde var

ama hiç bişeye gücüm yok açıköğretime yazıldım kitapları aldım 1 ay sonra sınavlar başlıyor daha 1 gram ders çalışamıyorum
kalkıp kendime 1 çay bile koymuyorum
nefes almak bile istemiyorum hiç bişey istemiyorum herşeyi eriniyorum nefes almaya bile eriniyorum


afedersin ömür boyu öküz gibi çalış neden ? hayatını devam ettirebilmek için

ulan madem hayatımı devam ettirebilmek için öküz gibi çalışıyoruz neden o zaman hayatımıza son verip kurtulmuyoruz ?
Allah korusun bişey olsa elimiz ayağımız tutmasa hapı yuttuk bu hayatta açlıktan geberip gidecez
aşırı derecede yalnızım hiç arkadaşım kalmadı artık askerden geleli 1 yıl oldu 1 tane bile arkadaşım yok
telefonum asla çalmaz herkesin bayramını kutlarım 1 kişi bile dönüpte bana bayramın kutlu olsun demez artık insanlardanda kendimdende nefret etmeye başladım

nolursunuz beni bu çileden kurtarın psikolojik tedavi görecek kadar zamanım yok her zaman olduğu gibi kendi sorunlarımı kendim çözebileceğime inanıyorum

lütfen sinemaya git, gitar kursuna başla vb. önerilerde bulunmayın iş dolayısıyla vaktim kısıtlı ben artık kendimi içten içe kötü hissetmeye başladım bilgisayarın başındanda kalkmaz oldum iş dolayısıyla bilgisayar başındayım eve gelincede bilgisayar başındayım

ben hayatı sevmek istiyorum arkadaşlarım olsun istiyorum ama olmuyor esasımda dürüst sakin kimseye zararı olmayan ve istemedende olsa içe kapanık biriyim
artık gerçekten ben bu işin içinden çıkmayacağımı anladım gücüm hiç kalmadı

quote:

Orijinalden alıntı: ismailovic

Sana önerim, Kur'an-ı Kerim okumaya başla