İnanç-Tevekkül

quote:

Orijinalden alıntı: gogoccemio

8/ENFÂL-12 'İşte o anda Rabbin meleklere şöyle vahyediyordu: «Ben sizinle beraberim, müminlere sebat verin. Kâfirlerin yüreğine korku salacağım, hemen boyunlarının üstüne vurun, parmaklarına, parmaklarına vurun.' Mahvetti beni..

quote:

Orijinalden alıntı: gogoccemio

Merhaba arkadaşlar. Benim bir sıkıntım var ve nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Yanlış bir şey yazmaktan korkuyorum. Siz beni düzeltin..
Şöyle anlatayım: İnanan bir insanım. Müslüman'ım. Allah'ı kabul ettim, Resulünü kabul ettim. Diğer bütün Peygamberlere ve sahabelere inanıyorum ve kabul ettim. Buraya kadar hiçbir sıkıntım yok. Fakat benim sorunum tevekkül edememek. Her şeyi biliyorum -yanlış anlaşılma olmasın, genel anlamda- inancım hakkında. Zaman zaman kendi kendime sorguladım da. Ve sonra her seferinde gördüm ki bazı soruların cevabı yok. Onları hissetmem gerekiyor. Orada tevekkül etmek gerekiyor. Burada da sıkıntı çekmiyorum fakat yaşadığım hayata yani aktif olarak hareket ettiğim şu dünyada o kadar çok korkum var ki. En büyük korkum ise ailem, onlara bir şey olacak korkusu. Kendi kendime, iyi bir kul olmadığımı söylüyorum, kötü bir insan değilim, kimseye kötülük yapmadım, düşündüm ama yapmadım. Korktum, Allah'ın adaleti var bildim fakat kulluk vazifelerimi, farz olanları yerine getirmiyorum. Orucumu tutuyorum ama bazen onu bile o şuura vararak yapmadığı görüyorum, biliyorum, hissediyorum. Ve yine çok hadsiz bir kul olarak diyorum ki: Bana ceza vermeyecek de kime ceza verecek? Benim yüzümden ya ailem zarar görürse diye kendimi yeyip bitiriyorum. Ama O'nun merhametini de biliyorum. Çok büyük. Bildiklerimizden, gördüklerimizden de çok hem de. Ve fakat yine de teslim olamıyorum. Hissediyorum -haşa- omzumda bir el var, 'Bak! Böyle!' diyor fakat ben yine de kendimi ondan çekiyorum ve her şeyi kendi acizliğimle, kendi kendime kontrol etmeye çalışıyorum. Şu an Üniversite okuyorum ailemden uzakta. Kaç ay oldu. Yine de her seferinde hıçkıra hıçkıra, sesim yükselerek ağlıyorum. Sebebi ben yokken onlara bir şey olursa? Halbuki biliyorum, ben olsam da hiçbir şey değişmeyecek. O 'Ol!' dediği zaman her şey oluverir. Ben O'nun gücünü, iradesini sorguluyorum. Bunu farkettiğimde ise korkuyorum. Bana ceza vermesinden ayrı, başka olarak ya kalbim mühürlenmişse diye. Kalbimin mühürlenmiş olmasından çok korkuyorum.
Durumum bu arkadaşlar. Ve sizlere sorum şu: O'na nasıl daha yakın olabilirim? Nasıl her anımda O'nu hissedebilirim? Yani sadece zor durumda kaldığımda ya da çok mutlu olduğumda değil, herhangi bir gün veya zamanda hep yanımda nasıl hissedebilirim? Sonsuz bir güvenle nasıl tevekkül ederim, o keyfi şu aciz ruhuma nasıl tattırabilirim? Biliyorum O'na bir kere sırtımı yaslasam, hiçbir korku kalmasa içimde daha mutlu olacağım. Daha iyi bir kul olacağım, daha sağlıklı, gerçek bir Müslüman gibi. Umarım yardımcı olabilirsiniz. Tavsiyelerinizi bekliyorum sabırsızlıkla. Sevgiyle kalın..

quote:

Orijinalden alıntı: janjarre

quote: Orijinalden alıntı: gogoccemio Merhaba arkadaşlar. Benim bir sıkıntım var ve nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Yanlış bir şey yazmaktan korkuyorum. Siz beni düzeltin.. Şöyle anlatayım: İnanan bir insanım. Müslüman'ım. Allah'ı kabul ettim, Resulünü kabul ettim. Diğer bütün Peygamberlere ve sahabelere inanıyorum ve kabul ettim. Buraya kadar hiçbir sıkıntım yok. Fakat benim sorunum tevekkül edememek. Her şeyi biliyorum -yanlış anlaşılma olmasın, genel anlamda- inancım hakkında. Zaman zaman kendi kendime sorguladım da. Ve sonra her seferinde gördüm ki bazı soruların cevabı yok. Onları hissetmem gerekiyor. Orada tevekkül etmek gerekiyor. Burada da sıkıntı çekmiyorum fakat yaşadığım hayata yani aktif olarak hareket ettiğim şu dünyada o kadar çok korkum var ki. En büyük korkum ise ailem, onlara bir şey olacak korkusu. Kendi kendime, iyi bir kul olmadığımı söylüyorum, kötü bir insan değilim, kimseye kötülük yapmadım, düşündüm ama yapmadım. Korktum, Allah'ın adaleti var bildim fakat kulluk vazifelerimi, farz olanları yerine getirmiyorum. Orucumu tutuyorum ama bazen onu bile o şuura vararak yapmadığı görüyorum, biliyorum, hissediyorum. Ve yine çok hadsiz bir kul olarak diyorum ki: Bana ceza vermeyecek de kime ceza verecek? Benim yüzümden ya ailem zarar görürse diye kendimi yeyip bitiriyorum. Ama O'nun merhametini de biliyorum. Çok büyük. Bildiklerimizden, gördüklerimizden de çok hem de. Ve fakat yine de teslim olamıyorum. Hissediyorum -haşa- omzumda bir el var, 'Bak! Böyle!' diyor fakat ben yine de kendimi ondan çekiyorum ve her şeyi kendi acizliğimle, kendi kendime kontrol etmeye çalışıyorum. Şu an Üniversite okuyorum ailemden uzakta. Kaç ay oldu. Yine de her seferinde hıçkıra hıçkıra, sesim yükselerek ağlıyorum. Sebebi ben yokken onlara bir şey olursa? Halbuki biliyorum, ben olsam da hiçbir şey değişmeyecek. O 'Ol!' dediği zaman her şey oluverir. Ben O'nun gücünü, iradesini sorguluyorum. Bunu farkettiğimde ise korkuyorum. Bana ceza vermesinden ayrı, başka olarak ya kalbim mühürlenmişse diye. Kalbimin mühürlenmiş olmasından çok korkuyorum. Durumum bu arkadaşlar. Ve sizlere sorum şu: O'na nasıl daha yakın olabilirim? Nasıl her anımda O'nu hissedebilirim? Yani sadece zor durumda kaldığımda ya da çok mutlu olduğumda değil, herhangi bir gün veya zamanda hep yanımda nasıl hissedebilirim? Sonsuz bir güvenle nasıl tevekkül ederim, o keyfi şu aciz ruhuma nasıl tattırabilirim? Biliyorum O'na bir kere sırtımı yaslasam, hiçbir korku kalmasa içimde daha mutlu olacağım. Daha iyi bir kul olacağım, daha sağlıklı, gerçek bir Müslüman gibi. Umarım yardımcı olabilirsiniz. Tavsiyelerinizi bekliyorum sabırsızlıkla. Sevgiyle kalın..

Bak abicim; Senin yaşadığın durum tamamen psikolojik... "Sevdiklerini kaybetme korkusu" ve "yalnızlık" Bu sıkıntıyı tevekkül etsende aşamazsın, etmesende aşamazsın haberin ola... En iyisi, hatta en ucuzu, bir devlet hastanesinin psikoloğundan randevu alıp terapiye başlaman... Kuvvet muhtemel ilk veya 2. seansta bu sıkıntıdan kurtulursun....

Gelelim en önemli mevzuya... Tevekkül etmek sadece senin için değil, bir çok insan için hep sıkıntı olmuştur.... Bunu aşmak için Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumanı şiddetle tavsiye ederim.... Zaten Elhamdülillah ben Müslüman'ın diyen her mümin, Kur'an-ı Kerim'i okumakla yükümlüdür... Anlaya anlaya oku...Sindire sindire oku.. tekrar tekrar oku... Anladığın zaman zaten teslim olmuşsundur demektir.... Çok şükür bende okuyarak teslim olanlardanım... Hac hariç, üzerime farz olan tüm yükümlülüklerimide yerine getiriyorum....

Hatasız kul olmaz... mesela bazen metroda giderken gözüm çok fena bir hatuna kayıveriyor :) zaten bulunduğum ortamda bütün hatunlar çok fena :)) Sonra yaptığım hatanın farkına varıp (yani Nur 30 suresine göre) içimden şu şekilde dua ediyorum: "Rab'bim ben sırtımı sana yasladım, işlediğim günahlardan merhametine sığınırım, bu kusurlarımı ört Rab'bim. beni cennetinin kullarından nasip et" diyorum....

İşte tevekkül budur... Hata bile yapsan Rab'binin merhametini istemek ve ona güvenmektir... Ben Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumasaydım anlamasaydım kuvvet muhtemel senin gibi kendimi boşlukta hissederdim....

Hatta yukarıdaki psikolojik sıkıntına çare olacaksa şunuda önerebilirim sana.... Her namazın sonunda Rabbena dualarını okuruz. bunun anlamıda şudur: Ey Rabbimiz! Hesapların görüleceği günde beni, annemi, babamı ve bütün mü’minleri rahmetinle bağışla; ey merhametlilerin en merhametlisi olan Allahım! Buda sana iyi gelecektir...

quote:

Orijinalden alıntı: gogoccemio

quote: Orijinalden alıntı: janjarre quote: Orijinalden alıntı: gogoccemio Merhaba arkadaşlar. Benim bir sıkıntım var ve nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Yanlış bir şey yazmaktan korkuyorum. Siz beni düzeltin.. Şöyle anlatayım: İnanan bir insanım. Müslüman'ım. Allah'ı kabul ettim, Resulünü kabul ettim. Diğer bütün Peygamberlere ve sahabelere inanıyorum ve kabul ettim. Buraya kadar hiçbir sıkıntım yok. Fakat benim sorunum tevekkül edememek. Her şeyi biliyorum -yanlış anlaşılma olmasın, genel anlamda- inancım hakkında. Zaman zaman kendi kendime sorguladım da. Ve sonra her seferinde gördüm ki bazı soruların cevabı yok. Onları hissetmem gerekiyor. Orada tevekkül etmek gerekiyor. Burada da sıkıntı çekmiyorum fakat yaşadığım hayata yani aktif olarak hareket ettiğim şu dünyada o kadar çok korkum var ki. En büyük korkum ise ailem, onlara bir şey olacak korkusu. Kendi kendime, iyi bir kul olmadığımı söylüyorum, kötü bir insan değilim, kimseye kötülük yapmadım, düşündüm ama yapmadım. Korktum, Allah'ın adaleti var bildim fakat kulluk vazifelerimi, farz olanları yerine getirmiyorum. Orucumu tutuyorum ama bazen onu bile o şuura vararak yapmadığı görüyorum, biliyorum, hissediyorum. Ve yine çok hadsiz bir kul olarak diyorum ki: Bana ceza vermeyecek de kime ceza verecek? Benim yüzümden ya ailem zarar görürse diye kendimi yeyip bitiriyorum. Ama O'nun merhametini de biliyorum. Çok büyük. Bildiklerimizden, gördüklerimizden de çok hem de. Ve fakat yine de teslim olamıyorum. Hissediyorum -haşa- omzumda bir el var, 'Bak! Böyle!' diyor fakat ben yine de kendimi ondan çekiyorum ve her şeyi kendi acizliğimle, kendi kendime kontrol etmeye çalışıyorum. Şu an Üniversite okuyorum ailemden uzakta. Kaç ay oldu. Yine de her seferinde hıçkıra hıçkıra, sesim yükselerek ağlıyorum. Sebebi ben yokken onlara bir şey olursa? Halbuki biliyorum, ben olsam da hiçbir şey değişmeyecek. O 'Ol!' dediği zaman her şey oluverir. Ben O'nun gücünü, iradesini sorguluyorum. Bunu farkettiğimde ise korkuyorum. Bana ceza vermesinden ayrı, başka olarak ya kalbim mühürlenmişse diye. Kalbimin mühürlenmiş olmasından çok korkuyorum. Durumum bu arkadaşlar. Ve sizlere sorum şu: O'na nasıl daha yakın olabilirim? Nasıl her anımda O'nu hissedebilirim? Yani sadece zor durumda kaldığımda ya da çok mutlu olduğumda değil, herhangi bir gün veya zamanda hep yanımda nasıl hissedebilirim? Sonsuz bir güvenle nasıl tevekkül ederim, o keyfi şu aciz ruhuma nasıl tattırabilirim? Biliyorum O'na bir kere sırtımı yaslasam, hiçbir korku kalmasa içimde daha mutlu olacağım. Daha iyi bir kul olacağım, daha sağlıklı, gerçek bir Müslüman gibi. Umarım yardımcı olabilirsiniz. Tavsiyelerinizi bekliyorum sabırsızlıkla. Sevgiyle kalın.. Bak abicim; Senin yaşadığın durum tamamen psikolojik... "Sevdiklerini kaybetme korkusu" ve "yalnızlık" Bu sıkıntıyı tevekkül etsende aşamazsın, etmesende aşamazsın haberin ola... En iyisi, hatta en ucuzu, bir devlet hastanesinin psikoloğundan randevu alıp terapiye başlaman... Kuvvet muhtemel ilk veya 2. seansta bu sıkıntıdan kurtulursun.... Gelelim en önemli mevzuya... Tevekkül etmek sadece senin için değil, bir çok insan için hep sıkıntı olmuştur.... Bunu aşmak için Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumanı şiddetle tavsiye ederim.... Zaten Elhamdülillah ben Müslüman'ın diyen her mümin, Kur'an-ı Kerim'i okumakla yükümlüdür... Anlaya anlaya oku...Sindire sindire oku.. tekrar tekrar oku... Anladığın zaman zaten teslim olmuşsundur demektir.... Çok şükür bende okuyarak teslim olanlardanım... Hac hariç, üzerime farz olan tüm yükümlülüklerimide yerine getiriyorum.... Hatasız kul olmaz... mesela bazen metroda giderken gözüm çok fena bir hatuna kayıveriyor :) zaten bulunduğum ortamda bütün hatunlar çok fena :)) Sonra yaptığım hatanın farkına varıp (yani Nur 30 suresine göre) içimden şu şekilde dua ediyorum: "Rab'bim ben sırtımı sana yasladım, işlediğim günahlardan merhametine sığınırım, bu kusurlarımı ört Rab'bim. beni cennetinin kullarından nasip et" diyorum.... İşte tevekkül budur... Hata bile yapsan Rab'binin merhametini istemek ve ona güvenmektir... Ben Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumasaydım anlamasaydım kuvvet muhtemel senin gibi kendimi boşlukta hissederdim.... Hatta yukarıdaki psikolojik sıkıntına çare olacaksa şunuda önerebilirim sana.... Her namazın sonunda Rabbena dualarını okuruz. bunun anlamıda şudur: Ey Rabbimiz! Hesapların görüleceği günde beni, annemi, babamı ve bütün mü’minleri rahmetinle bağışla; ey merhametlilerin en merhametlisi olan Allahım! Buda sana iyi gelecektir...

Hocam cevabınız için teşekkür ederim. Haklısınız. Buradan da aldığım -sağ olsunlar- mesajlar neticesinde Kuran-I Kerim'i tefsir olarak okumaya başlayacağım. Namaz kılma durumumu düzeltmeye çalışacağım. Artık imkan da var okulumuzda. Babamla konuştuğumuzda o da aynı şeyi söyledi. Çocukluğumdan beri hep ölüm korkusu yaşarmışım. Öyle anlattı. Bir de vesveseye çok açıkmışım öyle söyledi. Kelime-i Tevhid'i sık sık tekrarlamamı bir de Allah'ın isimlerini anlamlarıyla öğrenmemi söyledi. Psikiyatriden randevu aldım daha önce ilaç verdi, sersem oldum. 22 yaşındayım ilaç kullanmak istemiyorum. Aklımla üstesinden gelmek istiyorum bu durumun. Yeniden randevu aldım. Yarın 11:30'da doktoruma da aynı şeyi söyleyeceğim. Aynı her iki manevi yönden de kendime terapi uygulamak istiyorum. İnşallah sizin de yardımlarınız, Allah'ın izniyle bu vesveselerden kurtulacağım. Tekrar teşekkür ederim her birinize..

quote:

Orijinalden alıntı: janjarre

quote: Orijinalden alıntı: gogoccemio quote: Orijinalden alıntı: janjarre quote: Orijinalden alıntı: gogoccemio Merhaba arkadaşlar. Benim bir sıkıntım var ve nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Yanlış bir şey yazmaktan korkuyorum. Siz beni düzeltin.. Şöyle anlatayım: İnanan bir insanım. Müslüman'ım. Allah'ı kabul ettim, Resulünü kabul ettim. Diğer bütün Peygamberlere ve sahabelere inanıyorum ve kabul ettim. Buraya kadar hiçbir sıkıntım yok. Fakat benim sorunum tevekkül edememek. Her şeyi biliyorum -yanlış anlaşılma olmasın, genel anlamda- inancım hakkında. Zaman zaman kendi kendime sorguladım da. Ve sonra her seferinde gördüm ki bazı soruların cevabı yok. Onları hissetmem gerekiyor. Orada tevekkül etmek gerekiyor. Burada da sıkıntı çekmiyorum fakat yaşadığım hayata yani aktif olarak hareket ettiğim şu dünyada o kadar çok korkum var ki. En büyük korkum ise ailem, onlara bir şey olacak korkusu. Kendi kendime, iyi bir kul olmadığımı söylüyorum, kötü bir insan değilim, kimseye kötülük yapmadım, düşündüm ama yapmadım. Korktum, Allah'ın adaleti var bildim fakat kulluk vazifelerimi, farz olanları yerine getirmiyorum. Orucumu tutuyorum ama bazen onu bile o şuura vararak yapmadığı görüyorum, biliyorum, hissediyorum. Ve yine çok hadsiz bir kul olarak diyorum ki: Bana ceza vermeyecek de kime ceza verecek? Benim yüzümden ya ailem zarar görürse diye kendimi yeyip bitiriyorum. Ama O'nun merhametini de biliyorum. Çok büyük. Bildiklerimizden, gördüklerimizden de çok hem de. Ve fakat yine de teslim olamıyorum. Hissediyorum -haşa- omzumda bir el var, 'Bak! Böyle!' diyor fakat ben yine de kendimi ondan çekiyorum ve her şeyi kendi acizliğimle, kendi kendime kontrol etmeye çalışıyorum. Şu an Üniversite okuyorum ailemden uzakta. Kaç ay oldu. Yine de her seferinde hıçkıra hıçkıra, sesim yükselerek ağlıyorum. Sebebi ben yokken onlara bir şey olursa? Halbuki biliyorum, ben olsam da hiçbir şey değişmeyecek. O 'Ol!' dediği zaman her şey oluverir. Ben O'nun gücünü, iradesini sorguluyorum. Bunu farkettiğimde ise korkuyorum. Bana ceza vermesinden ayrı, başka olarak ya kalbim mühürlenmişse diye. Kalbimin mühürlenmiş olmasından çok korkuyorum. Durumum bu arkadaşlar. Ve sizlere sorum şu: O'na nasıl daha yakın olabilirim? Nasıl her anımda O'nu hissedebilirim? Yani sadece zor durumda kaldığımda ya da çok mutlu olduğumda değil, herhangi bir gün veya zamanda hep yanımda nasıl hissedebilirim? Sonsuz bir güvenle nasıl tevekkül ederim, o keyfi şu aciz ruhuma nasıl tattırabilirim? Biliyorum O'na bir kere sırtımı yaslasam, hiçbir korku kalmasa içimde daha mutlu olacağım. Daha iyi bir kul olacağım, daha sağlıklı, gerçek bir Müslüman gibi. Umarım yardımcı olabilirsiniz. Tavsiyelerinizi bekliyorum sabırsızlıkla. Sevgiyle kalın.. Bak abicim; Senin yaşadığın durum tamamen psikolojik... "Sevdiklerini kaybetme korkusu" ve "yalnızlık" Bu sıkıntıyı tevekkül etsende aşamazsın, etmesende aşamazsın haberin ola... En iyisi, hatta en ucuzu, bir devlet hastanesinin psikoloğundan randevu alıp terapiye başlaman... Kuvvet muhtemel ilk veya 2. seansta bu sıkıntıdan kurtulursun.... Gelelim en önemli mevzuya... Tevekkül etmek sadece senin için değil, bir çok insan için hep sıkıntı olmuştur.... Bunu aşmak için Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumanı şiddetle tavsiye ederim.... Zaten Elhamdülillah ben Müslüman'ın diyen her mümin, Kur'an-ı Kerim'i okumakla yükümlüdür... Anlaya anlaya oku...Sindire sindire oku.. tekrar tekrar oku... Anladığın zaman zaten teslim olmuşsundur demektir.... Çok şükür bende okuyarak teslim olanlardanım... Hac hariç, üzerime farz olan tüm yükümlülüklerimide yerine getiriyorum.... Hatasız kul olmaz... mesela bazen metroda giderken gözüm çok fena bir hatuna kayıveriyor :) zaten bulunduğum ortamda bütün hatunlar çok fena :)) Sonra yaptığım hatanın farkına varıp (yani Nur 30 suresine göre) içimden şu şekilde dua ediyorum: "Rab'bim ben sırtımı sana yasladım, işlediğim günahlardan merhametine sığınırım, bu kusurlarımı ört Rab'bim. beni cennetinin kullarından nasip et" diyorum.... İşte tevekkül budur... Hata bile yapsan Rab'binin merhametini istemek ve ona güvenmektir... Ben Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumasaydım anlamasaydım kuvvet muhtemel senin gibi kendimi boşlukta hissederdim.... Hatta yukarıdaki psikolojik sıkıntına çare olacaksa şunuda önerebilirim sana.... Her namazın sonunda Rabbena dualarını okuruz. bunun anlamıda şudur: Ey Rabbimiz! Hesapların görüleceği günde beni, annemi, babamı ve bütün mü’minleri rahmetinle bağışla; ey merhametlilerin en merhametlisi olan Allahım! Buda sana iyi gelecektir... Hocam cevabınız için teşekkür ederim. Haklısınız. Buradan da aldığım -sağ olsunlar- mesajlar neticesinde Kuran-I Kerim'i tefsir olarak okumaya başlayacağım. Namaz kılma durumumu düzeltmeye çalışacağım. Artık imkan da var okulumuzda. Babamla konuştuğumuzda o da aynı şeyi söyledi. Çocukluğumdan beri hep ölüm korkusu yaşarmışım. Öyle anlattı. Bir de vesveseye çok açıkmışım öyle söyledi. Kelime-i Tevhid'i sık sık tekrarlamamı bir de Allah'ın isimlerini anlamlarıyla öğrenmemi söyledi. Psikiyatriden randevu aldım daha önce ilaç verdi, sersem oldum. 22 yaşındayım ilaç kullanmak istemiyorum. Aklımla üstesinden gelmek istiyorum bu durumun. Yeniden randevu aldım. Yarın 11:30'da doktoruma da aynı şeyi söyleyeceğim. Aynı her iki manevi yönden de kendime terapi uygulamak istiyorum. İnşallah sizin de yardımlarınız, Allah'ın izniyle bu vesveselerden kurtulacağım. Tekrar teşekkür ederim her birinize..

Yardımcı olabildiysek ne mutlu bize :)

Ben 40 yaşına dayandım ama bazen vesvese denen sıkıntıya düşmekten kurtulamıyorum... Yani hepimiz az yada çok vesveye düşeriz. İnsanlık hali, hatta insan olmanın bir parçasıdır vesvese....

İlaç ve doktor konusunda haklısın. Malesef bir çok doktor hastasını telkin ile rahatlatmak yerine, ilaç verip kolaya kaçmayı doktorluk zannediyor... Umarım iyi bir doktora denk gelirsin...

Biz buradayız ve her zaman sana destek veriririz rahat ol.... İçine vesvese düşerse alttaki sureleri oku rahatlarsın... Sureler kısa ama çok etkili... Özellikle Türkçe olarak okursan kendini çok sağlamda hissedersin...

Fatiha (her zaman)
İhlas;
Nas;
Felak;

Okul hayatında'da başarılar dilerim;

quote:

Orijinalden alıntı: janjarre

quote: Orijinalden alıntı: gogoccemio Merhaba arkadaşlar. Benim bir sıkıntım var ve nasıl anlatacağımı bilemiyorum. Yanlış bir şey yazmaktan korkuyorum. Siz beni düzeltin.. Şöyle anlatayım: İnanan bir insanım. Müslüman'ım. Allah'ı kabul ettim, Resulünü kabul ettim. Diğer bütün Peygamberlere ve sahabelere inanıyorum ve kabul ettim. Buraya kadar hiçbir sıkıntım yok. Fakat benim sorunum tevekkül edememek. Her şeyi biliyorum -yanlış anlaşılma olmasın, genel anlamda- inancım hakkında. Zaman zaman kendi kendime sorguladım da. Ve sonra her seferinde gördüm ki bazı soruların cevabı yok. Onları hissetmem gerekiyor. Orada tevekkül etmek gerekiyor. Burada da sıkıntı çekmiyorum fakat yaşadığım hayata yani aktif olarak hareket ettiğim şu dünyada o kadar çok korkum var ki. En büyük korkum ise ailem, onlara bir şey olacak korkusu. Kendi kendime, iyi bir kul olmadığımı söylüyorum, kötü bir insan değilim, kimseye kötülük yapmadım, düşündüm ama yapmadım. Korktum, Allah'ın adaleti var bildim fakat kulluk vazifelerimi, farz olanları yerine getirmiyorum. Orucumu tutuyorum ama bazen onu bile o şuura vararak yapmadığı görüyorum, biliyorum, hissediyorum. Ve yine çok hadsiz bir kul olarak diyorum ki: Bana ceza vermeyecek de kime ceza verecek? Benim yüzümden ya ailem zarar görürse diye kendimi yeyip bitiriyorum. Ama O'nun merhametini de biliyorum. Çok büyük. Bildiklerimizden, gördüklerimizden de çok hem de. Ve fakat yine de teslim olamıyorum. Hissediyorum -haşa- omzumda bir el var, 'Bak! Böyle!' diyor fakat ben yine de kendimi ondan çekiyorum ve her şeyi kendi acizliğimle, kendi kendime kontrol etmeye çalışıyorum. Şu an Üniversite okuyorum ailemden uzakta. Kaç ay oldu. Yine de her seferinde hıçkıra hıçkıra, sesim yükselerek ağlıyorum. Sebebi ben yokken onlara bir şey olursa? Halbuki biliyorum, ben olsam da hiçbir şey değişmeyecek. O 'Ol!' dediği zaman her şey oluverir. Ben O'nun gücünü, iradesini sorguluyorum. Bunu farkettiğimde ise korkuyorum. Bana ceza vermesinden ayrı, başka olarak ya kalbim mühürlenmişse diye. Kalbimin mühürlenmiş olmasından çok korkuyorum. Durumum bu arkadaşlar. Ve sizlere sorum şu: O'na nasıl daha yakın olabilirim? Nasıl her anımda O'nu hissedebilirim? Yani sadece zor durumda kaldığımda ya da çok mutlu olduğumda değil, herhangi bir gün veya zamanda hep yanımda nasıl hissedebilirim? Sonsuz bir güvenle nasıl tevekkül ederim, o keyfi şu aciz ruhuma nasıl tattırabilirim? Biliyorum O'na bir kere sırtımı yaslasam, hiçbir korku kalmasa içimde daha mutlu olacağım. Daha iyi bir kul olacağım, daha sağlıklı, gerçek bir Müslüman gibi. Umarım yardımcı olabilirsiniz. Tavsiyelerinizi bekliyorum sabırsızlıkla. Sevgiyle kalın..

Bak abicim; Senin yaşadığın durum tamamen psikolojik... "Sevdiklerini kaybetme korkusu" ve "yalnızlık" Bu sıkıntıyı tevekkül etsende aşamazsın, etmesende aşamazsın haberin ola... En iyisi, hatta en ucuzu, bir devlet hastanesinin psikoloğundan randevu alıp terapiye başlaman... Kuvvet muhtemel ilk veya 2. seansta bu sıkıntıdan kurtulursun....

Gelelim en önemli mevzuya... Tevekkül etmek sadece senin için değil, bir çok insan için hep sıkıntı olmuştur.... Bunu aşmak için Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumanı şiddetle tavsiye ederim.... Zaten Elhamdülillah ben Müslüman'ın diyen her mümin, Kur'an-ı Kerim'i okumakla yükümlüdür... Anlaya anlaya oku...Sindire sindire oku.. tekrar tekrar oku... Anladığın zaman zaten teslim olmuşsundur demektir.... Çok şükür bende okuyarak teslim olanlardanım... Hac hariç, üzerime farz olan tüm yükümlülüklerimide yerine getiriyorum....

Hatasız kul olmaz... mesela bazen metroda giderken gözüm çok fena bir hatuna kayıveriyor :) zaten bulunduğum ortamda bütün hatunlar çok fena :)) Sonra yaptığım hatanın farkına varıp (yani Nur 30 suresine göre) içimden şu şekilde dua ediyorum: "Rab'bim ben sırtımı sana yasladım, işlediğim günahlardan merhametine sığınırım, bu kusurlarımı ört Rab'bim. beni cennetinin kullarından nasip et" diyorum....

İşte tevekkül budur... Hata bile yapsan Rab'binin merhametini istemek ve ona güvenmektir... Ben Mukaddes kitabımız Kur'an-ı Kerim'i okumasaydım anlamasaydım kuvvet muhtemel senin gibi kendimi boşlukta hissederdim....

Hatta yukarıdaki psikolojik sıkıntına çare olacaksa şunuda önerebilirim sana.... Her namazın sonunda Rabbena dualarını okuruz. bunun anlamıda şudur: Ey Rabbimiz! Hesapların görüleceği günde beni, annemi, babamı ve bütün mü’minleri rahmetinle bağışla; ey merhametlilerin en merhametlisi olan Allahım! Buda sana iyi gelecektir...