İbn-i Arabinin Beyin Yakan Şiiri

Bu şiirden bunu anlamak da büyük zeka ister. Helal olsun hocam. Büyük resmi görmüşsünüz.

"Yıldızlar da kayar durmaz yerinde" şarkısını anımsattı bana.

Yazık. Hayatla ilgili anlam arayışı ne hale getiriyor insanı. Bu dünyada yaşayan herhangi bir canlının farkındalığı arttıkça, psikolojik ve fiziksel acının farkındalığı da artıyor. Yaşamı olumlama ve ölümü evcilleştirme çabalarının hiçbiri gerçek bir sonuç vermedi tarih boyunca. En mutlu olanlarımız öz farkındalığı en düşük, oto kontrolü minimum, dürtüselliği maksimum olan cahiller. Zaten bu dünyadaki hayat da böyle yaşamak üzerine biçimlenmiş. Eğitim ve kültürle şekillenmiş üst beyin ve milyonlarca yıldır vahşi doğada yaşamak için evrimleşmiş alt beynin arasında sıkışıp kalıyosun. Böylece beden bir hapishaneye dönüşüyor.

Yine Freud'a dönüyoruz. "İnsan hayatın anlamını sorguladığında hasta kabul edilmelidir"

Dürtüselliği reddediş pasif bir intihar yöntemidir.

Arkadaşlar ben bu İbn-i Arabi'nin Fususul Hikem adlı eserini bir üyenin özel mesajı ile biraz okudum. Elbette tüm kitapla ve diğer eserleriyle ne demek istediğini, sadece bir eserini biraz okumakla anlayabileceğimi idda etmem kibirdir ve yazara haksızlık olur. Ancak şöyle bir durum var. Okumaya başladıktan sonra hissettiğim şey Platon'un mağara alegorisiydi. Yine hissettiğim kadarıyla bu adam Platon okumuş. Hatta diğer filozofları ve okuduklarını islam ile sentezlemeye çalışmış. Yani biraz kabaca olacak ama felsefeyi islam propagandası için kullanmış. Zaten hakkında biraz araştırma yapınca yanılmadığımı fark ettim çünkü adam bildiğiniz Avrupa doğumlu :) Endülüs'te doğmuş. Muhtemelen birçok filozoftan etkilenmiş ve bunları islamla sentezlemiş. Kitabın tümünü okumak istesem de dayatmacı islam propagandası ve arapça kelimeler çok zorluyor. 

Aslında hiçbir şeyin (buna bizim bedenimiz ve bilincimiz de dahil) gerçekten varolmadığını söylüyor. Platon'a kıyasla çok fazla cüretkar. Bakın platon çok naif ve ayakları yere basan bir adam. Söylediği şey aslında deneyimlediğimiz evrenin, nesnel evrenin yeniden yaratılmış bir kopyası (simülasyon) olduğu. Bu zaten bugün bilimsel olarak ispatlandı. Beyin evreni simüle ederek çalışır. Bunu şu alıntıyla açıklıyorum.

"yaşadığımız dünyanın zaten bir simülasyon olduğu bilimsel bir gerçektir. insan beyni öznel bilgi üretir. örneğin, kulak ve ses. nesnel dünyada ses yoktur. sadece dalgalar halinde yayılan titreşim vardır. ses, insan beyninin titreşimi değerlendirme yöntemidir. titreşimler kulak zarını ve ona bağlı diğer yapıları titreştirir, ancak sonunda elektrik sinyallerine dönüştürülerek beyne iletilir. gerçeklikten koptuğu yer burasıdır. aynı şekilde retina üzerine düşen ışık da elektrik sinyallerine dönüştürülür. burun da aynı şekilde çalışır. başka bir deyişle, tüm duyu organlarından gelen uyaranlar elektrik sinyallerine dönüştürülür, limbik sistemden süzülür ve daha sonra kortekste yeniden yorumlanır. görüntü, ses, koku, tat, dokunma hissi, nesnenin kendisinin özellikleri değildir. görüntüyü yaratan ışık değil beyindir. bunun için ışığı kullanır. ışığın kendisinin aydınlatıcı özelliği yoktur. tıpkı titreşimlerin sesle hiçbir ilgisi olmadığı gibi. sonuç olarak, algıladığımız her şey beyinde nesnel dünyanın yeniden yaratılmış bir simülasyonudur. beynin verileri değerlendirme biçimine göre simüle ettiği dünyanın nesnel dünya ile ne kadar örtüştüğünü asla bilemeyeceğiz. tabii nesnel dünya varsa!"

Platon'un yaşadığı dönemde henüz beynin ne işe yaradığı bile bilinmiyorken O bu gerçeği olabilecek en iyi şekilde ortaya koydu. Açıkcası felsefeyle pek ilgilenmediğimden Platon da okumadım. Bu gerçeğe hangi yoldan ulaştığını bilmiyorum. Ya uslamlama ile ya da sezgisel olarak olmalı. İki senaryoda da takdiri hak ediyor. İbn-i Arabi'nin idda ettiği gibi evrenin de simülasyon olup olmadığını belki bir gün anlarız.