Üye Girişi
Bağlan Google+ ile Bağlan Facebook ile Bağlan
Yeni Kayıt
Tüm Forumlar
  • Tüm Forumlar
  • Konu Dışı / Off Topic
  • Konu Dışı Özel
  • Bu Konuda
Şimdi Ara

Bipolar arkadaşlar bi bakabilir mi?

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Bu Konudaki Kullanıcılar:
3 Misafir (1 Mobil) - 2 Masaüstü, 1 Mobil
5 sn
31
Cevap
2
Favori
1.696
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
Konuya Özel
0 oy
Öne Çıkar
Cevapla
Sayfa: 12
Sayfaya Git
Git
sonraki
Giriş
Mesaj
  • 22 yaşında bipolar, borderline, anksiyete, okb ve sosyal fobi sahibi biriyim. Daha önce kurtulmanın imkansız olacağı varsayılan iki intihar girişimimden mucizevi şekilde kurtuldum. Şu anda yeniden intihar planları yapıyorum ve yeniden kurtulursam diye korkudan girişimde bulunmakta zorlanıyorum. Gerçi bu seferki plan başarısız olursa ölümsüzlüğümü ilan ederim. İntihar etmek isteyen, planlayan, cesaret edemeyen, daha önce etmiş olan, yaşama tekrar şans veren, intihar etmeyi isteyip çevresindekiler için edemeyen vb. bir arkadaş mesaj atarsa çok mutlu olacağım. Bu düşüncelerimi kimseyle paylaşamadığım için içimde daha da çok büyüyor. Kendime son bir şans vererek benim durumumdaki biriyle konuşarak farklı bakış açıları kazanmaya çalışıyorum. Belki vazgeçerim ümidiyle. Çünkü ne de olsa anne diye bir gerçek var. Benim bu düşüncelerimin kaynağı hayatımın b*ktanlığı değil. Evet hayatım b*ktan ama konu o değil. Problem yaşamın kendi anlamsızlığı, dünyanın iğrenç bir yer oluşu, sürekli bir rüyada yaşıyormuşum hissiyle neredeyse bedenimin de soyutlanacağı düşüncesi, varoluşsal sancılar, mutluluk bile istemeyerek daha da dibe vurmak isteği, kendinden nefret ile gelen kendinle yaşamanın mümkün olamayacağını bilmek gibi nedenler. Evet benden daha kötü hayatlar yaşayanlar var, biliyorum. Zaten sorun da bu değil mi? Hep daha da kötüsü var bu dünyada. Kötünün ucu bucağı, başlangıcı bitişi yok. İşte benzer düşüncedeki insanlar bu kocaman forumda mutlaka vardır diyerek buraya bir not düştüm. Bu arkadaşların mesajları benim için gerçekten çok değerli olacaktır. Bu arkadaşın tüm sorunlarını anlatabileceği ve fikir alışverişinde bulunabileceği bir kişi olacak bu mesaj sonucunda.







  • Saçma.



    Yasini bilmiyorum ama yasin ilerledikce ve hayatta tecrube edindikce intiharin aptalca geldigini goreceksin.



    Her insan zor duruma dustugunde, koseye sıkısınca aklinin bir kosesinde tozlu raflar arasinda bulunan intihari, intihar planlarini devreye sokmak ister ama bunu gerceklestirmez. Cunki onceki tecrubelerine dayanarak bu zor durumdan kurtulacagina inaninca basaracaksin.



    Dini inancin var mi bilmiyorum ama intiharinda Allah katinda cok buyuk bir bedelinin oldugunuda unutma.



    Her karanligin sonu aydinlik, her gecenin bir sabahi vardir unutma.



    Hayata tutunabilmek icin hayal kur ve onlarin pesinden git. Sakin ama sakin pes etme. Yere dustugunde kaybetmezsin, ayaga kalkmadigin zaman kaybedersin bunu da unutma.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Çocukça



    Bipolar değilim ama tahmin edebiliyorum ustteki arkdas sadece intihar kısmına bakmış bunun birde hastalık kısmı var. Hastalığın nüksettiğinde nasıl bir ruh halindesin bilmiyorum ama değmez bir şekilde yine biter.



    Hem intihar edip ne olacağını umuyorsun inançlara göre 3 seçenek var

    1 boşluk

    2 reankarne

    3 ahiret

    Ben kesinlikle 3 ü işaretlerdim seni bilemem ama en adaletlisi 3 gibi değil mi? Sonunu düşünmenin zor olduğunu biliyorum ama bir düşün öyle karar ver.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • MoRTaLSouL kullanıcısına yanıt
    Benim için dertlerimin son bulması ve ya sonra muhteşem bir hayata kavuşacak olmamın bir önemi yok. Herşey benim için çok güzel de olsa dünyaya baktığımda sadece kötülük görüyorum. Bir yerlerde insanlar acı çekmeye devam edecek. Açlıktan ölenler, canlı canlı derileri soyulan hayvanlar, tecavüz ve eziyet edilen çocuklar, müslümanlık adı altında yapılan onca iğrençlik devam edecek. Bunlar için yapabileceğim hiç bir şey yok. Benim mutluluğum önemli değil. Ben sadece bu dünyada yaşayan milyonlarca insandan biriyim. Mutluluğumun kimseye faydası yok. Hele ki ben mutluyken diğer insanları acı içerisinde görmek daha da kötü bir durum. Bu dünyadaki her şey tek ve bütündür. Ve bu dünya içi tamamen çürümüş, can çekişmekte. Ben kendimi bu bütünden ayrı olarak göremiyorum. Yani kendimi vücuttaki bir hücre gibi algılıyorum. Etrafımdaki tüm hücreler çürümüşse benim sağlam kalmamın anlamı ne ki? Her nefesimde boğuluyormuş gibiyim.




  • youssouf1995 Y kullanıcısına yanıt
    Bu dünyada doğrular yanlış, yanlışlar doğru kabul ediliyor. İğrençliklerin sonu gelmiyor. Yanlışın savunucusu doğrununkinden çok çok daha fazla. Oysa ki ahiret hayatında doğrular doğru yanlışlar yanlış olacak, birbirlerinin yerine geçemeyecekler. Cehennem azabı, biliyorum dayanılmayacak bir şey. Ama en azından Allah'ın adaleti tecelli edecek. Kötüler bize iyilik melekleri gibi gösterilemeyecek. Adalet kandırılamayacak, insanlar ne ise o olarak gözükecek. İnancım var ama okudukça ve öğrendikçe, insanlığın yozlaştırdığı dine maruz kaldıkça inancım giderek zayıflıyor. Böyle giderse yok olmasından korkuyorum. Zaten böyle bir şey olursa cehennemliğim. En azından hala Allah'ı yanımda hissederken ve doğruyu yanlıştan ayırmayı biraz da olsa başarabiliyorken, insanlara uyup kötü yollara sapmadan, kendim olmayı başarabiliyorken dünyadan ayrılmak istiyorum. Biliyorum ki bu dünyada yaşayabilmeye alıştığım ve ölmeyi istemediğim zaman herkes gibi yozlaşmış olmaktan kurtulamayacağım.




  • Kimsenin hayatı kusursuz değil. Bunu kendine iyice kabullendirebilirsen kafanda kurduğun bu yanlış düşüncelerden kurtulabilirsin.



    Ayrıca iki kez intihar girişiminde bulunmuş olman, ciddi anlamda ve sürekli olarak destek alman gerekli olduğunu gösteriyor. Senin iyiliğin için... Kendini öldürdüğünde hiçbir şey de bitmeyecek. Seni karnında taşıyıp bugünlere getiren annene ihanet edemezsin. Çalışıp, eve ekmek getiren babana ve varsa kardeşlerine de karşı zalim de olamazsın.



    Buna hakkın yok.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • El Fuego kullanıcısına yanıt
    Babam baba olmayı hiç başaramamış, varı yoğu, tek düşüncesi para olan bir insan. Annem ise beni stres topu olarak kullanıp, sevdiğini hiç hissettirmemiş, bu yaşıma ve hastalığıma rağmen bana bağırıp çağırmaktan başka birşey yapmayarak beni en büyük yalnızlığa iten insan. Ama tek düşüncem kardeşlerim. Sonuçta bir anne olduğu için ben ölünce üzülecek olan annem kardeşlerimi kötü bir duruma sokacak ve onların hayatını zorlaştıracak. Hayatım boyunca hep başka birileri için, başka birilerini düşünerek yaşadım. Bazen bencil olup kimseyi umursamamak geliyor insanın içinden. Ayrıca destek almayı bırak, sanki tekrar denemem için her şeyi yapıyorlarmış gibi. Özellikle annem beni delirtecek. Destek olmasınlar ama köstek de olmasalar keşke.
    • Yapay Zeka’dan İlgili Konular
    Fotoşopcu arkadaşlar bi bakabilir mi ?
    9 yıl önce açıldı
    Lustral Kullananlar Bir Bakabilir mi?
    14 yıl önce açıldı
    miyop arkadaşlar bir bakabilir mi?
    12 yıl önce açıldı
    Daha Fazla Göster
  • Aile büyüklerinin sana sürekli pışpış yapma zorunluluğu yok, unut bunu. Beklediğin hisleri alamadığını sanman, sevilmediğini ya da sürekli sabote edildiğini düşündürtmesin, zira çok yanlış bir düşünce. Sen onların istediği normlara ulaşabildin mi, sorguladın mı kendini? Yapay bile olsa onların gönüllerini almayı dene, hiçbir kaybın olmaz.



    İntihar fikrini de sil kafandan. Hayat yine de güzel. :)

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • buradan mi konuşalım dm denmi



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Guest-BA9EBC876 -- 21 Mayıs 2017; 20:49:39 >
    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • İntihar etmek isteyen birinin kaybedecek bir şeyi yoktur
    Kaybedecek bir şeyi olmayan biri neden kaybettiklerini umursar ki ?
  • İlginç. Ben de okudukça ve yeni şeyler öğrendikçe hayata daha çok bağlanıyorum. Hayatın saçmalık olduğunu söylüyorsun ve bu konuda yapabileceğin tek şey intihar etmek mi? Tüm bu saçmalığı burada bırakıp nereye gitmeyi düşünüyorsun? Sen gidince değişen bir şey olmayacak. Fakat burada kalıp en azından bazı şeyleri düzeltebilirsin. Fakir insanlara, aç çocuklara, bilgisiz insanlara, katledilen hayvanlara yardım edebilirsin. Bir kişiyi bile kurtarsan yeterli. Düşünsene milyonlarca insanın bir kişiyi kurtardığını.



    Çok kez gökyüzüne bakıp düşünürüm. Sorunlarımın ne kadar küçük olduğunu. Hayattan çok sıkıldığım zamanlarda beni iyileştiren tek şey evrenin büyüklüğünü aklıma getirmem oluyor.



    https://youtu.be/ZMz3N6xjR0o



    İzlemeni isterim.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >




  • El Fuego kullanıcısına yanıt
    Size şunu söyleyeyim, abartı, kendini övme gibi düşünmeyin ama mükemmel bir insan olmam mümkün değilse de mükemmel bir evladım. Şimdiye kadar onlara destek olmak, arkalarını toplamak, onların dert ortakları olmak dışında hiç bir şey yapmadım. Hiç onların başına dert açmadım ve ya bir evladın yaptığında ailesini üzeceği bir şey de yapmadım, intihar girişimi dışında. Hani o ailelerin parmakla gösterdiği komşu çocuğu vardır ya ben o oldum hep. Zaten bana iyi davranmalarını, pohpohlamalarını istediğim için söylemedim bunları. Ben onları geçtim zaten. İntiharı istememin sebebi kendi hayatım değil, dünyadan, yaşamın kedisinden ve kendimden nefret etmem. Demek istediğim ailem, intihar edersen onlara ne olur, senin için bunca yıldır her fedakarlığı yapmışlar denecek statüdeki bir aile değil. Anne babalık vasfı iyi olmayan insanlar demek istedim. Yani onları üzmemek için kendimi çok üzmek bana haksızlık gibi geliyor.




  • Trust.Me T kullanıcısına yanıt
    İşte o kadar kalpsiz olmayı başaramadım henüz. Her ne kadar en çok istediğim şey bu olsa da insan arkasında bıraktığı insanları umursamadan sessizce gidemiyor. Kardeşin geride, dostun geride. Onları üzmeye kıyamıyor insan.
  • Tek isteğim hiç varolmamış gibi yok olmak. Ne beni bilen hatırlayan tek bir kişi olsun, ne de benim bilincim hiç bir zaman varolmuş olsun. Mümkünatı yok tabii. Bir kişiye yardım ettiğinde, başkası da başka birine ettiğinde, evet gitgide azalır yardıma muhtaç olan. Ama bu dünyadaki kapitalist sistemde mutlaka kaybendenler olmak zorunda. O sistemi değiştirmek için elimden bir şey gelmez. Kimsesin, toplulukların bile elinden bir şey gelmez. Sen birine yardım ederken sistem yeni kaybedenler oluşturmak üzerine kurulu. Bunu bilerek tek bir kişiye bile yardım etmek yeter denemez bence. Hatta o kişiye yardım edince yardıma muhtaç başka bir kişiyi oluşturan da sen olursun. Tek olarak düşünmekle anlaşılmaz tabii bu. Ama mesela topluca bir grubu refaha ulaştırdın, onun yerine geçecek başka bir grup mutlaka oluşturulacaktır. Bu böyle gider. Benim ölmem bunun çözümü olmayacak, evet. Hiç bir şey olmayacak. Ama bunları görüp acı çekmeme engel olabilecek başka yol yok.




  • Bipolar olduğundan emin misin? Heryerde bir felaket düşüncesi,nefes alamama,derealizasyon ve depersonalizasyon,Dünyanın garip biyer gibi gelmesi,insan olmanın ilginçliği sayamadığım bir çok tarifsiz düşünce bunlar bana direk olarak Anksiyete Bozukluğunun içindekiler bölümünden bir paragraf gibi geldi.Hayatımın en mutlu zamanlarında beni yakamdan tutan bu hastalığı silkeleyip attım çok şükür.Herşeye karşı inancımı kaybettiğim de oldu.İnsan öyle ilginç bir varlık ki,Kanser hastası hayata tutunmaya çalışıyor,Psikolojik rahatsızlık çeken insan ise hayattan kurtulmaya.Hepsini yaşadım ama geçti,geriye kalan kulak çınlaması ve söküp attığım egom,hırsım,çekincelerim oldu.PM ni kontrol et

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • İnsanları önemsememeyi, dünyayı önemsememeyi, bencil olmayı öğrendiğin gün bu saçma düşüncelerinden vazgeçeceksin.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Tastarakay -- 24 Mayıs 2017; 17:11:1 >
    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • yaşadığımız bu dünya kimbilir onlarca yüzlerce asır daha varolacak belki de insanlık başka dünyalara göç edecek sonuç olarak bu sonsuz gibi görünen zaman diliminde ufacık bir ömrümüz var...ve bir daha var olamayacağız...

    hayat bu açıdan baktığında verilmiş bir şans...yaşadığın olumsuzluklar nedeniyle bu şansı görmemezlikten gelme...seni rahatsız eden ne ise ondan kurtulmaya bakmalısın mesela bu iflah olmaz toplumdan bıktıysan neden başka bir ülkeye gitmeyi ve orada yaşamayı düşünmüyorsun

    not: cevapları okumamıştım , şimdi okudum..kardeşin varmış...

    dünyadaki insanların acı çektiğinden bahsetmişsin..ve dünyayı tek olarak gördüğünü ve çürüdüğünü...bu çürüklük içinde ben sağlam olsam ne olur ki yazmışsın...evet belki dünya üzerinde milyonlarca zulme uğrayan insanlar için birşey yapamayabilirsin...ama en azından kardeşin için çabalayabilir ve hem kendinin hemde onun kötü kaderini değiştirebilirsin çabalayarak..



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi lazer__ -- 24 Mayıs 2017; 19:15:50 >




  • Tastarakay kullanıcısına yanıt
    Onu başardığım gün artık insan olmaya çalışmaktan vazgeçtiğim gün olacaktır. Çünkü insanlar düşünme yetisine sahip ise bunun bir amacı olmalı. Bu saydıklarınıza yaptığımda düşünmemeye başladım anlamına gelir. Hayvanlar beslenmek için avlanır, insanlar işe gider. Hayvanlar neslini sürdürmek için ürer, insan da aynı şekilde çocuk sahibi olur, hayvanlar üremek için eş bulur, insanlar da aynı şekilde. Peki bunun neresinde düşünmenin rolü vardır. Hayvanlardan tek farkımız besinimizi edinmek için avlanmayıp, bir işte çalışmamız. O zaman ne anlamı kaldı düşünmenin hayattaki amaçlarımız aynı olunca. İnsan olmak bunları yapmak olmamalı. Eğer kimseyi ve dünyayı önemsemez, bencil olursam, asıl o zaman tamamen ölürüm.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • lazer__ kullanıcısına yanıt
    Şimdi hala yazıyor olmamın sebebi kardeşlerim. Onlar için elimden geleni yapmak ve onları mutlu etmek istiyorum. Peki onlar benim kardeşlerim olarak dünyaya gelmemiş olsaydı hala onlar için bu kadar endişelenecek miydim? Büyük ihtimalle hayır. Onları diğer bütün insanlardan ayıran şey aynı anne babadan doğmuş olmak. Geldiğimiz yerin aynı olması bunu sağlıyorsa, aslında diğer bütün insanlarla aynı yerden gelmiş olmamız onları da aynı ölçüde önemsemeyi gerektirir. Aynı ölçüde her insanı önemsemek, mutlu olduklarında sevinmek, mutsuz olduklarında üzülmek asıl olması gereken şey ise birileri hala biryerlerde mutsuzken benim mutlu olmamın imkanı yok. Evet kardeşlerim için, onların gelecekleri için elimden geleni yapabilirim ama bu hiçbir zaman yeterli olmayacak. Onların mutluluğunu herkesin üstüne koyup, sadece onlar iyiyken ben de iyiyim diyemem.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Bu forumda ne derdim varsa aynı derde sahip başka birini daha mutlaka görüyorum. Bipolarım, anksiyetem var ve sosyal fobim de var ki o da anksiyeteye dahil heralde. Acını en iyi ben anlarım. 100'e yakın panik atak geçirmişimdir, depresyonu dibine kadar yaşamışımdır. Bir dönem lityumu kestiğimde ben de kendimi öldürecek duruma gelmiştim. Anksiyete düşünce bozukluğu sayılır ama bipolar bozukluk direk beyin kimyasıyla ilgili. İlaca muhtacız o yüzden.



    Yazdıklarından belli iyi ve bilinçli bir insan gibi duruyorsun. Bireyciliğe karşıyımdır ama insan bazı konularda da toplumsallığı reddetmeli içindeki bencili ortaya çıkarmalı. Bununla birlikte inancın da kuvvetlenmeli ki anlamsızlık be belirsizlik ortadan kalksın. Kalksın da kendine bir misyon edin.



    Okuyabildiğim kadarına cevap atabildim. Konuşmak istersen burdayım. Yalnız değilsin.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
    • 
Sayfa: 12
Sayfaya Git
Git
sonraki

Benzer içerikler

- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.
Hizmet kalitesi için çerezleri kullanabiliriz, DH'yi kullanırken depoladığımız çerezlerle ilgili veri politikamıza gözatın.
Kabul Ediyorum