Bipolar arkadaşlar bi bakabilir mi? (2. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: El Fuego

Aile büyüklerinin sana sürekli pışpış yapma zorunluluğu yok, unut bunu. Beklediğin hisleri alamadığını sanman, sevilmediğini ya da sürekli sabote edildiğini düşündürtmesin, zira çok yanlış bir düşünce. Sen onların istediği normlara ulaşabildin mi, sorguladın mı kendini? Yapay bile olsa onların gönüllerini almayı dene, hiçbir kaybın olmaz.



İntihar fikrini de sil kafandan. Hayat yine de güzel. :)

quote:

Orijinalden alıntı: Gözdeg

Şimdi hala yazıyor olmamın sebebi kardeşlerim. Onlar için elimden geleni yapmak ve onları mutlu etmek istiyorum. Peki onlar benim kardeşlerim olarak dünyaya gelmemiş olsaydı hala onlar için bu kadar endişelenecek miydim? Büyük ihtimalle hayır. Onları diğer bütün insanlardan ayıran şey aynı anne babadan doğmuş olmak. Geldiğimiz yerin aynı olması bunu sağlıyorsa, aslında diğer bütün insanlarla aynı yerden gelmiş olmamız onları da aynı ölçüde önemsemeyi gerektirir. Aynı ölçüde her insanı önemsemek, mutlu olduklarında sevinmek, mutsuz olduklarında üzülmek asıl olması gereken şey ise birileri hala biryerlerde mutsuzken benim mutlu olmamın imkanı yok. Evet kardeşlerim için, onların gelecekleri için elimden geleni yapabilirim ama bu hiçbir zaman yeterli olmayacak. Onların mutluluğunu herkesin üstüne koyup, sadece onlar iyiyken ben de iyiyim diyemem.

quote:

Orijinalden alıntı: bimuzivi

Söylediklerinizin doğruluğu tartışılmaz. Ütopyalar sadece hayallerde var olur. Gerçekleşme ihtimali yok benimkinin, farkındayım. Zaten gerçekleşse bile mutlu olacağımın garantisi yok. Gerçi insanın amacı haza kavuşmak olsa de benim mutlu olmak gibi bir amacım yok. Daha da dipe çökeyim, daha da kötü olayımı istetiyor hastalığım. İki seçenek verseler, dünyanın en mutlu insanı olacaksın ve ya şu saniye öleceksin. İkincisini seçerdim. En iyi dediğimiz insanın bile kötü özellikleri vardır. Kimse mükemmel değil. Sanırım bendeki mükemmellik takıntısı çok zorlayıcı olabiliyor. Mükemmel değilsem yaşamaya hakkım yok düşüncesi peşimi bırakmıyor mükemmelliyetin ulaşılamaz bir şey olduğunu bilmeme rağmen. Beynimin kimyasallarını etkiliyor rahatsızlığım. Onu yenemeden hayata tutunmak imkansız sanırım. Çalışmaya başlayıp paramı kazanmaya başladığımda ilk iş iyi bir psikiyatır ile psikolog bulup tedavi olmak olmalı. Bu sayede hastalıktan kurtulursam düşüncelerim durulur belki. Kalbimin sürekli sıkışması durunca yaşayabilirim ancak sanırım.

quote:

Orijinalden alıntı: Gözdeg

Onu kendime söylediğimde de içimdeki diğer ses diyor ki, mükemmel olmayan hiç bir şey varolmaya layık değildir. Ben ona ne dersem hep bir karşılık buluyor ölümü güzellemek için. O sesi susturmak benim çözümüm olacak sanırım. Bunu da hastalığımdan kurtularak yapabilirim. Ama diğer ses diyor ki hastalığından kurtulursan artık bunlaru düşünmeyeceğim için kötü bir insana dönüşeceksin, bir insanda olması gerektiğini düşündüğün özellikleri sen de kaybedeceksin. Acılara karşı duyarlılığım gidince ne olacak bana? Aynı ben olarak kalabilecek miyim? Yoksa şu ana kadar eleştirdiğim her şeyin esiri mi olacağım? Bu sorular iyileşme isteğime ket vuruyor. Tam bir kısır döngüye sıkışmışım gibi hissediyorum.