Arkadaşım var ama yok gibi

Yakın olduğum bir arkadaşım oturduğumuz yerden 10 km uzağa taşındığından beri dışarı çıkmak istemiyor. Sürekli bilgisayardan sesli konuşuyoruz fakat her dışarı çağırdığımda ya üşendiğini, yada dışarı çıkıp kafede falan oturmaktan hoşlanmadığını söylüyor. Nadiren geldiği zamanlarda kafeye yada herhangi bir yere oturduğumuz zamanlar en kısa sürede kalkıp eve gitmek istiyor, suratı asık oluyor hep, bende bundan rahatsız oluyorum geçirdiğimiz zamandan keyif almıyorum. Sürekli bilgisayarda takılıyoruz fakat ben bazen bunalıyorum çıkıp yüz yüze görüşüp muhabbet edip hava almak, sosyalleşmek istiyorum. Adam istemiyor ama. Kuzeni dışında hiç arkadaşı yok, benimde çok az arkadaşım olduğu için birazda muhtacım ona. Diğer bir iki arkadaşımlada ara sıra çıkıyorum fakat yetmiyor, onlarında kendi sosyal çevreleri olduğu için her zaman gelemiyorlar. İçimi dökmek istedim

kuzeninede aynı şeyi yapıyo

arkadaşın belki de maddi durumundan dolayı dışarıya çıkmak istemiyor olabilir.

''......birazda muhtacım ona'' gibi bir düşünce çok tehlikeli, iyi anlaşsan bile kendini ona endekslemen senin zararına olur. Ne kadar dışa dönük birisin bilmiyorum ama senin de kendi sosyal çevreni oluşturman lazım. Bunu oluşturuken arkadaş kavramını sürekli konuşabileceğin biri olarak düşünme. Yoksa aniden açıkta kalabilirsin ve neden beni dinlemiyorlar vb. diye iyice içine sıkıntı olur (kimseye bel bağlama diyorum aslında).

İlgi alanlarını bilmiyorum ama İstanbuldaysan katılabileceğin ücretli/ücretsiz bir sürü hobi kursu ve organizasyon var.

Son olarak kendi başına vakit geçirmeyi öğrenmen lazım ama yalnızlığa da çok alışma, çünkü alışırsan bir süre sonra da kimseyi istememeye başlarsın.

guy degılsın dımı