SOMA (2015) [ANA KONU] (12. sayfa)

Tamam da Omicron'daki kopyamızda, bilincimiz yeni bedene geçmeyebilirdi. Cath'in dediği Coin Toss olayı yani. Omicronda şanslıydık. Asıl bilincimizi yeni bedene aktarabildik. Ama bu tamamen şans işte. Aktarılamayabilirdi de. Toronto'dan 100 yıl önce geldiğinde şanslıydı, Omicronda da öyle. Ama işte çekirge 3.'de zıplayamadı.

Her olayda asıl bilincimiz iki tarafta da devam etti, bize sadece oynamamız gereken bedeni gösterdiler. Yani torontodaki ben de yaşamımı sürdürdü, bilincimi hatıralarımı kopyaladığımda ilk bedende bir ben daha yaşıyordu. Eğer canlı bıraktıysan bir süre sonra uyanıp bir şeylerin ters gittiğini düşünecek olan bir sen daha var. Sonunda o kısım da gösterilse daha çarpıcı olurdu

Şunu da ekliyeyim. Yani çekirge yine zıpladı ama bize ilk geride kalan kendimizi gösterdiler

bu zihnin kopyalanıp bir kapsüle hapsedilmesi ve yüzyıllarca yaşaması fikri orada da vardı

Okyanus tabanına indiğimiz kısımda çok ciddi nefes problemleri yaşadım. Gemi bizsiz fırlatıldığında ise çaresizliğim öyle bir noktaya geldi ki elimizde silah olsa direkt kafama sıkardım herhalde. Okyanusun dibinde, kör karanlıkta yapayalnız! Şimdi bile başıma ağrılar giriyor düşünmekten. Klostrofobiyi bu denli yoğun yaşatan oyunları say deseniz Penumbra ve Amnesia derim, bu adamlar bu işin hakkını sonuna kadar veriyor.

Bu arada, gemi fikriyle alakalı olarak oyunun ortalarında bir anket dolduruyorsunuz, aynı anketi oyun sonunda gemiye bindiğimiz zaman da dolduruyoruz, verilen cevaplar arasında uçurum var.