Kız işleri boş iş

quote:

Orijinalden alıntı: dsaewq

Kendini geliştirmeye vakit ayırmak mutlu olmana sebep olmaz. Gelecekteki mutluluğa yatırım yaparsın sadece. Ama insanın şu anda da mutlu olmasını sağlayacak şeylere sahip olması gerek. Sürekli kendini geliştirmeye çalışmak, mutluluğu ertelemek zamanla bıkkınlık verir. Birinin sevgilisinin olması da insanın şu anda mutlu olmasını sağlayacak şeylerden biri. Yani boş iş değil

quote:

Orijinalden alıntı: ''Battery

Çevremdeki bütün kızlarla bu konuyu konuştum. Ortak karar vücut>tip. Hiçbir kız kısa, zayıf veya şişman biriyle birlikte olmak istemez. Biz nasıl kızların kalça, göğüs ve bel ölçülerini önemsiyorsak onlar da erkeklerin omuz, kol ölçülerini önemsiyor. Tabiki boyun kısaysa yapacak birşey yok fakat boyun yeterliyse iyi bir vücuda sahip olarak kız düşürmek hiç de zor değil.
Tip de tabiki önemli fakat burnun ve dişlerin düzgünse tipin zaten fena değil demektir. Kimse kimsenin sadece yüzüne bakıp etkilenmez.

quote:

Orijinalden alıntı: Keira-

Tamam kabul ediyorum. Boyum kısa ama kısa olabilir (1.73) ama bu boya bakacak eli yüzü düzgün bir tane bile kız yok mu? Kısa kızlar neden bakmıyor? Bu boya uygun hiç mi kısa kız yok? Bir tane bile mi yok?

+

1 seneyi geçik süredir vücut geliştirmeyle uğraşıyorum. Göğüs, sırt falan iyi, bayağı bir belli ediyor kendini. S beden kısa kollu t-shirt, cool pantolonlar ve cool ayakkabılarla yaptığım vücudu tamamlıyorum ama gel gör ki bugüne kadar bir tane kızdan bile en ufak bir ilgi görmedim.

Ne yapayım illa intihar mı edeyim yani? Bu kızların bana bakmaması olayı her aklıma geldiğinde depresif hissetmeye başlıyorum hemen ve o saatten sonra günün sonuna kadar o depresiflik devam ediyor, tüm günümü olumsuz etkiliyor. Biliyorum, yapılacak hiçbir şey yok. Ne kendimin, ne de bir başkasının bana bu konuda bir iyiliğinin dokunması ihtimalinin sıfır olduğunu zaten biliyorum ve farkındayım ama gerçekten insan bir saatten sonra istiyor, istiyor be abi, çok bekledim, çok sabrettim, sabrın sonu selamettir dedim, zaman her şeyin ilacıdır dedim ama bunları diye diye diye 22 yaşına geldim ve gördüm ki değişen hiçbir şey yok.

İnsan istiyor be abi, hiçbir kötü amacım yok, hiçbir art niyetim yok ve olmadı da bugüne kadar. Bu konu, hayatımın neredeyse bütününü olumsuz etkiliyor, yaşam enerjimi sömürüyor, hiçbir şeye kendimi veremiyorum bu yüzden.

Niye bu dünyaya geldim ki? Çok mu gerekliydi? Bu dünyanın çok mu ihtiyacı vardı bana? Kendimi sürekli aşağılık, değersiz, yıkık, mal gibi hissederek yaşayacaksam, neden bu dünyaya geldim ki ben? Ne gereği vardı yahu.

İntihar etmek istemiyorum ama keşke bir araba çarpsa ya da hatta kamyon, tır çarpsa da ezilip altında kalıp kafam patlayarak geberip gitsem diye hayal ediyorum. Keşke olsa böyle bir şey. Ya da birden ölsem, beyin kanaması geçirip ya da başka herhangi bir şey olsa da bu yaşadığım bu dünya ile bağlantımı koparsa, ne müthiş bir şey olurdu, ne muhteşem bir şey olurdu.

quote:

Orijinalden alıntı: Keira-

Tamam kabul ediyorum. Boyum kısa ama kısa olabilir (1.73) ama bu boya bakacak eli yüzü düzgün bir tane bile kız yok mu? Kısa kızlar neden bakmıyor? Bu boya uygun hiç mi kısa kız yok? Bir tane bile mi yok?

+

1 seneyi geçik süredir vücut geliştirmeyle uğraşıyorum. Göğüs, sırt falan iyi, bayağı bir belli ediyor kendini. S beden kısa kollu t-shirt, cool pantolonlar ve cool ayakkabılarla yaptığım vücudu tamamlıyorum ama gel gör ki bugüne kadar bir tane kızdan bile en ufak bir ilgi görmedim.

Ne yapayım illa intihar mı edeyim yani? Bu kızların bana bakmaması olayı her aklıma geldiğinde depresif hissetmeye başlıyorum hemen ve o saatten sonra günün sonuna kadar o depresiflik devam ediyor, tüm günümü olumsuz etkiliyor. Biliyorum, yapılacak hiçbir şey yok. Ne kendimin, ne de bir başkasının bana bu konuda bir iyiliğinin dokunması ihtimalinin sıfır olduğunu zaten biliyorum ve farkındayım ama gerçekten insan bir saatten sonra istiyor, istiyor be abi, çok bekledim, çok sabrettim, sabrın sonu selamettir dedim, zaman her şeyin ilacıdır dedim ama bunları diye diye diye 22 yaşına geldim ve gördüm ki değişen hiçbir şey yok.

İnsan istiyor be abi, hiçbir kötü amacım yok, hiçbir art niyetim yok ve olmadı da bugüne kadar. Bu konu, hayatımın neredeyse bütününü olumsuz etkiliyor, yaşam enerjimi sömürüyor, hiçbir şeye kendimi veremiyorum bu yüzden.

Niye bu dünyaya geldim ki? Çok mu gerekliydi? Bu dünyanın çok mu ihtiyacı vardı bana? Kendimi sürekli aşağılık, değersiz, yıkık, mal gibi hissederek yaşayacaksam, neden bu dünyaya geldim ki ben? Ne gereği vardı yahu.

İntihar etmek istemiyorum ama keşke bir araba çarpsa ya da hatta kamyon, tır çarpsa da ezilip altında kalıp kafam patlayarak geberip gitsem diye hayal ediyorum. Keşke olsa böyle bir şey. Ya da birden ölsem, beyin kanaması geçirip ya da başka herhangi bir şey olsa da bu yaşadığım bu dünya ile bağlantımı koparsa, ne müthiş bir şey olurdu, ne muhteşem bir şey olurdu.