Kader Sırrı (5. sayfa)

Uyanırsın, peşinde bir ordu dolusu atlı koşturuyordur.

Tam düşecekken tutunduğum tuğlayı kendime Rabb bellemeyeceğim !!

Oradan oraya koşuşturup durursun. Ey Rabbim, zemzemini bekliyorum Hz Hacer validemiz gibi. Eyüp Aleyhisselama dediğin gibi;

"(Biz ona): 'Ayağını yere vur! İşte sana yıkanılacak ve içilecek soğuk bir su' dedik." (Sâd Suresi/42.ayet)

(Rahatsızlanan Eyyub (a.s.), bu su ile yıkanmış, mucize olarak iç ve dış hastalıklarının hepsinden bu sayede kurtulmuştu.)

demeni bekliyorum...Bir Gün, Bir Güneş bekliyorum, yaralarımı tedavi edecek Rahmetini bekliyorum. Ne şu şehir umrumdadır, ne de herhangi bir insan. Bizim bir hayalimiz vardı, son nefesimle de onun için çabalayayım...

Ânestu Nârâ

Deniz feneriyim ben.

Hırçın dalgaların arkadaşı.

Koyu gecelerin saklambacı.

Yalnızların yoldaşı.

Dolunayın sırdaşı.

Yolunu kaybetmişlerin kardeşi.

Uzun bekleyişlerin aydınlık köşe başı.

Kederli özleyişlerin tatlı sarmaşığı.

Deniz feneriyim ben.

Ümitsize göz kırpan.

Ufukları fısıldayan çaresize.

Şevk veren yorguna.

Rüyalar sunan uykusuza.

"Seni düşünen var, bak işte!" diye sarıp sarmalayan nefes.

"Yalnız değilsin!" fısıltısı.

Sessiz, aheste.

Gidenin, kalan duymasın diye içine attığı hıçkırık;

yarım hecelik beste.

Deniz feneriyim ben.

Ne demeye geldiğimi lügatte arama.

Yalnızlıkları her dalga vuruşunda derinleşen

tayfaların yüreğinde ara anlamımı.

Sıcacık odalardan sızan tanıdık ışıkları gördükçe

yarası tazelenen kaptanların buğulu gözlerinde ara tarifimi.

Huzmelerimle dokunur dokunmaz,

içinde bir yerde tutuşan yangında ara hatırımı.

Deniz feneriyim ben.

Soğuk uzaklıkların aşina yakasından tutuyorum sessizce. 

Kederli hasretlerin avuç içlerine köz düşürüyorum ince ince.

Kara ile denizin dudakları arasında tekrarlanan bilmeceyim.

Belki şairin arayıp durduğu, bir türlü bulamadığı son hece.

Ben olmasam eksik kalır telde en içli nota.

Ben görünmesem, yüzüne gamze düşmez sevgililerin.

Bekliyorum; kalbin vuruşlarına son noktayı koymak için;

kesik bir nefes gibi.

Kederli hasretlerin közlü akışlarını

kıyılara kazımak düşmüş nasibime.

Deniz feneri olmuşum bir kere.

Bildiğin gibi değil; bir başkayım ben.

Başka dertlerin hüznündeyim.

Gözüm yok ama gözü olanların ışığıyım.

Gönle ışık düşüren şiirlerin gölgesi say beni.

Kayıplar çölünde vaha bil.

Evden kaçmışları sevindiren soluk sarı sokak lambası gör.

Köşesi yanmış kâğıda unutmaların simgesi diye yaz adımı.

Deniz feneriyim ben.

Dünya gurbetinin sessiz çığlığı benim.

Sınana sınana fırtınaya tutulmuş kalbe dünya ötesi bir bakış tesellisiyim.

Kaç şiirin kalbine kan diye damladı hayalim!

Kaç ayrılığın ateşine köz düşürdü terk edilmişliğim!

Deniz feneriyim ben.

Ben sadece ben değilim.

Bir hayal ufku. 

Hasret tohumu.

Vuslat mayası.

Ne taşım ben ne soğuk duvar ne bilinçsiz ışık.

Şuur parıltısı...

Söz kesilmiş sükûnetim.

Cümle gürültülerin sonuna beyaz nokta olsam yeridir.

Haykırışların çarpıp geri döndüğü ışıltılı bir sedayım ben.

Deniz feneriyim ben.

Şehrin alnında bir veda çizgisi.

Ümidin eğilişi köpüklü kıyılara.

Yeniden dirilişin mavi belgesi.

Fırtınaların durulacağını söyleyen haberim.

Ak köpüklü sevdaların bitmeyeceğine dair yemin üstüne yemin.

Vallahi, deniz feneriyim ben.

İnsanın kadim arayışının nişanesiyim.

Karaların son ucunda deniz sesiyim.

Okyanusların yüreğine vuran kıyı nefhasıyım.

Soğuk fırtınaların gözünde sükûnet limanıyım.

Ümit şavkı olsun diye yorgunluklara.

Kurtuluş aydınlığı sunarım tükenmişlere.

Deniz feneriyim ben.

Issız kıyıların kıvrımlarına çentiklenmiş soru işaretiyim.

Dönmemek üzere gidenlerin dönmek için utana sıkıla aradığı kıvılcım çıtırtısı. Utangaç özleyişlerin kırık sesi.

Gururuna yenilmiş hicranlı bekleyişlerin acılı inleyişi.

Deniz feneriyim ben.

Beni buraya dikenler

kendi devrilmişliklerine korkamadan dokunabiliyor mu ki?

Beni buraya bin bir zahmetle dikenler,

kendi yalnızlıklarını görüyorlar mı acaba?

Boranların tokatlarına direnmek üzere yapayalnız bırakanlar beni,

yüreklerinin dünya fırtınalarında oraya buraya savrulduğunu fark etmezler mi?

Deniz feneriyim ben.

Şairin dediği yerde duruyorum hâlâ.

Can kulağın varsa,

iç sesini duyunca yıkılmaktan korkmuyorsan,

aynamda yüzünü görünce utanmayacaksan,

gel dinle ikimizi. Şairi ve beni.

Unutulmaya terk edilmiş eski limanları,

rüzgârlı tepeleri, hüzünlü yağmur şıpırtılarını,

için için yanan 'dön!' çığlıklarını ninniliyoruz ikimiz.

Şiir ve ben:

"Dön diyorsun

Nasıl yüz yüze geliriz, yüzsüzler şahıyım ben

Hadd-i müntehadayım, bir kıyl ü kal içindeyim

Hiçbir yerde tarifim yok sanki muhal içindeyim

Büzüldükçe üzerime kurar çadırını korku

Söyle neyim

Yakup muyum

Yusuf muyum

Kuyu mu?"

Bakma öyle çok ışıklı olduğuma, körüm ben.

Kör olduğunu bile göremeyecek bir kör.

Her kör gibi bir kör.

Görenlerin göz göre göre yitirdiği görme sevincini

yeniden bulduran bir çift şaşkın gözbebeği.

Deniz feneriyim ben.

Gösteriyorum, göremiyorum.

Beni görüp de kirpik uçlarına kadar taşan o eşsiz sevinçleri göremiyorum.

Sen görmüş olmalısın.

Kalbinin kıyısına ara sıra vurmuştur o huzurun sıcacık ateşi.

Öyleyse Mûsa'yı an şimdi:

"Hani bir vakit, ehline demişti ki:

‘gözüme bir ateş ilişti,

ondan size bir haber getireceğim ya da bir yalın şu'le alıp geleceğim,

olur a ısınırsınız.""

Deniz feneriyim ben.

Soğuk ve karanlık şu dünya gecesinde

sevdalarını tutuşturan,

sevinçlerini alevlendiren,

dönüş yolunu seslendiren 'ânestu nârâ” müjdesinin ışıklı sesi...

Duyuyor musun:

"Haberin olsun,

bu ateşin eriştiği herkes ve çevresindekiler mübarek kılınmıştır!

Subhan'dır O âlemlerin Rabbi

Allah!"

Semine Çemrek

"Ey Rabbim ben nefsime zulmettim, Sen ise merhametlilerin en Merhametlisisin...."

ne olup bittiğini anlamıyorum. bu yolun nereye açılacağını çok merak ediyorum. Tek bildiğim Rabbim O'nun için ne yaptımsa, bazı zorlu sabır günlerinden sonra bana hep çok daha iyisini, iyi bir yol ve hayatı; daha hayırlı daha mü'minlerden oluşan bir çevreyi nasip etti. ama muhakkak şiddetli zorlukların ardından gelen güzel günler...

elimde sadece tek bir mektup var, bana yakışan güzel bir sabırdır. sanırım yine şehir değiştirme, ve sonra tekrar şehir değiştirme vakti yaklaşıyor. Nereye gönderilmem arzulanıyor, sahiden bilmiyorum. kaybetmeye başladığım ümit ve güveni tekrar tazelemek, yeniden bir başlangıç yapmak üzere;

"Ey Rabbim ben nefsime zulmettim, Sen ise merhametlilerin en Merhametlisisin...."

bulutları rengarenk Boyayan mı beni unutacak ?

hayat dengesi gerçekten iki kanatlı kuş misali imiş, kanatlardan birisini kullanmayacağım dersen, diğer kanadını da kırıyormuşsun.

işaretleri izleyerek dedim. kalbimizde öyle büyük ve derin derin derinden umutlarla tutanacağız ki O Rabbe, bir an olsun sana güvenmedim dememek için ! KİM ALLAH'A GÜVENİRSE, ALLAH O'NA KAFİDİR.

Bana büyük bir kütüphaneyi ev eylemişti, orada kitapları karıştırıyordum, derdim gamım yerini huzura bırakıyordu;

bu sabah Rabbisinden canı kuluna:

”Hakk’ın sana selamı var, senin halini hatırını soruyor; hadsiz, hesapsız zahmetler, kederler, gamlar yüzünden nasıldır, ne haldedir diye soruyor.

İşte zaruri ihtiyaçların için, birkaç altın. Bunları harca, yine buraya gel.”

“Mesnevi 2182, 2183. beyit.”

süreç bazen zorlu geçiyor evet ama sahiden günaha girmeden, takva ölçüsünde ilerleniyorsa gönle ateş dokunmuyor, o daima serin ve selamet içerisinde. Sonra sana durmadan neşeleneceğin, ümitleneceğin hikayeler anlatıyor Dostun (c.c.). Yemin ederim Seni hiç bırakmıyor. ALLAH ile olanın kaybetmesi imkansız ! İşte bu yüzden;

’De ki: ALLAH bana yeter, O ne güzel vekildir.’