Gençler sakın böyle düşünmeyin! (2. sayfa)

Nerede?

nerde gözüküyor hocam?

Aynen benim kafamdan geçenler. Benim şu üniversiteden kurtarıp iş bulmam şart. Okul yüzünden sermaye bile edemedim ki coin falanla şansımı deneyeyim. Nette sürekli coinlere grafiklere bakıyorum az buçuk öğrendim ama beş kuruşsuz neye yarar. Çalışayım desem emir altında onu da ben beceremiyorum. Benim tabiatımda emir altında çalışmak yok sanırım. Benim sermaye bulup aklımı kullanarak para katlamam gerek. Başka çarem yok.

İban yazınca gönderilecek kişi kısmında ismin çıkıyordur herhalde hocam.

Finansal özgürlüğünüzü kazanmadığınız sürece paranın da önemi kalmaz. Maaş ile çalışmak kafasından kurtulmanız lazım her şeyden önce.

Ne demişler Şahin'in içinde ağlamaktansa Land Rover'da ağlamayı tercih ederim.  

Profilime tiklayinca da çıkmıyor mu ki zaten hocam 😂

Paran da olsa bu ülkede yaşamak adamın ömrünü kısaltır.

Tam olarak değil güzel kardeşim. Farklı bir durum. Mahkemeler, icralar, "yarın ne olacak"lar... Yüksek maaşla çalışan arkadaşlarım var tek tük. Gıpta ediyorum adamlara. Çalışıyor. Akşam kapıyı çekip çıkıyor. Dert yok. Tasa yok. Başına gelebilecek en kötü şey 5 ay işsiz kalmak. 5 ayın sonunda benzer bir yüksek maaşla işini bulacak. Hayat devam edecek... O da en kötü durumda 5 ay.

Bende durum bu değil. Fabrikada 20 yılda bir kaza oldu. 10 yıllık, eğitim almış makine operatörü 1.5 metre yüksekliğindeki bir makinenin üstüne çıkıp, ayağı ile sıkışan taşı tepikledi. Taş sıkışırsa ne yapması gerektiğinin eğitimini almış ve 10 yıldır aynı makine ile deneyimi olan işçi. Makinaya ayağı sıkıştı. Günlerce başında durduk. Araştırma hastanesinde en iyi doktorları ayarladık. 15 civarı ameliyat oldu. Bacağı kurtuldu. Yaralanmalı iş kazası olduğu için ceza mahkemesinde 2 yıl yargılandım. Tamam, %95 beraat alacağımı biliyorum da, sen hiç ceza mahkemesinde yargılandın mı? Bunu da geçtim, hiç suçun olmasa bile o adam senin fabrikanda kaza geçirdi. Bacağını kaybediyordu az daha. Bunun nasıl bir yük olduğunu, nasıl göğsüne fil gibi oturduğunu tahmin edebiliyor musun? Şöyle düşün: kavşakta kaza yaptın. Suç karşıda. Karşı taraf kemer takmamış. Öldü. Ne hissedersin? Ben ömrüm boyunca bir çuval bok gibi hissederim kendimi.

Say say bitmez yani. Maaşlı çalışan arkadaşım ise, evine gitti. Çoğu çoğu yarın yapacağı sıkıntılı toplantıyı dert etti kendine. Olup olabileceği en kötü şey de 5 ay işsiz kalmak. Benim ise başıma gelebilecek en kötü şey 3 yıl hapse girmek. Nasıl mukayese? Süper değil mi karşılaştırma?

------

Yazımı dikkatlice tekrar oku. "Bir miktar para tabii ki şart da, sonrası için huzur daha önemli" diyorum. "Huzurun olsun, 3000 lira ile de yaşarsın" demiyorum. 3000 lira ile huzurun olmaz. Maslow'un gereksinimler hiyerarşisi meselesi tam olarak. Aylık 15.000 liran olsun. Karın da çalışsın. Çok tatlı bir hayatın olur.

Mal benim olsa malın mülkün bir tarafına koyayım. Malı korumaya çalışma ve bunun bana dert olmasının sebebi malın emanet (ailenin) olması. Ben her şeyimi kaybetsem, girerim bir yerde yüksek maaşla çalışırım. Gene tatlı bir hayatım olur. Bu kadar deneyim, iki üniversite, iki yabancı dil ile benim sırtım yere gelmez güzel kardeşim. Benim bahsettiğim şu: ayda 15-20.000 huzurlu huzurlu kazanıyorsan, yılda iki milyon kazanıp huzuru kaybetmenin zerre değeri yok. Belki çocuğuna bir değeri olur; ama sana olmaz. Çocuğun da kendi çalışıp yapıversin bir zahmet. Huzurundan vazgeçtiğine değmez.

Ben oradaki çocuğum bak. Babam bıraktığı malın beşte birini dahi bırakmayacak olaydı da, 5 yıl, 7 yıl daha yanımda olaydı. Torununu göreydi, seveydi. O kadar anlamsızdı ki o stres, o sinir. Ben gene şanslıyım, onunla çok zaman geçirdim. 11 yıl birlikte çalıştım onunla. Ağabeyim babamı yılda 10 kere görüyordu. Son 11 yılında ben babamı, annemin babamı gördüğünden çok gördüm. Gene şanslıyım yani; ama değer mi arkadaş!?

Şimdi, becerebiliyorsan, tüm malımı mülkümü al. Senin olsun. Bana babamı gönder. Yapabiliyorsan hemen. Baba şuraya, mal oraya. Kabul. Ama önce göreceğim babayı. Babayı görmeden malı koklatmam.  Yok. Yapamazsın değil mi? O yüzden konuşmanın da, bir noktadan sonra paranın da, pulun da anlamı yok. Bir miktar şart. Lafım yok. Sonrası, olmasa da olur. Hiç derdim olmaz.

İyi bir hayat için şart olan kısmı da bendeki bu altyapı varken ne olsa kazanırım. Bu konuma gelmek için kendinize yatırım yapın. Çocuğunuzun bu konuma gelmesi için çocuğunuza yatırım yapın. Gerisi çok da önemli değil.

Malı, mülkü, parayı kasaya kitleyelim. Haritadan dünyadan yer beğen. Sonra bana bir yıl ver. İddia ediyorum, haritada gösterdiğin o yerde kendime bir hayat kurabilir ve orada da mutlu mesut yaşayabilirim. Bu noktaya gelmek için kendine yatırım yaparsan ama az ama çok, yetecek ve rahat yaşamanı sağlayacak parayı öyle veya böyle kazanırsın. Ha, belki paramount otelde tatil yapamazsın; ama Bodrum'da tatil yaparsın. Deniz aynı deniz. Dubai'de gidip (bir insan turizm amaçlı niye gider oraya, onu da hiç anlamam) 7 yıldızlı otelde kalamazsın, bambulu otelde de kalamazsın; ama dandirik bir otelde kalırsın. Anlatabildim mi?  

Bilmiyor olabilirsin diye adam demiş hocam bakmadım valla hiç  

Çok fazla para kazanmanın mutluluk getirdiğini düşünmüyorum. Evet para insanların geçiminin önemli bir parçası ve insanlar barınma ve yemek gibi en temel ihtiyaçları için para kazanmak zorundadır. Benim gözlerime göre (sosyal medya, belgesel vb.) insanların maaşları daha arttıkça istediklerinin en iyisine sahip olma eğilimindeler ama gerçekten bunlara ihtiyaçları var mı ? Birçoğunun tabi ki de yok. Bunların çoğunluğu içlerindeki boşluğu doldurmak için alınan birer çöp. O boşluk dolunca tekrardan daha iyisi daha sonra daha da iyisine doğru yöneliyorlar. Ve paranız giderken o büyük şirketlerin pazarlama birimleri paraya para koyuyor. İşte bu yüzden zengin olsanız bile minimalist düşünceyi öğrenmememiz gerekiyor ancak o zaman insanlar mutlu olabilirler. Bunların hepsi kendi düşüncelerimdi. İyi günler dilerim.

bizim burada bir göçmen aile var

pek paralrı yok , giyimleri falan kötü

ama yüzlerinde gülücük eksik olmuyor hiçbir zaman.

mutluluk içten gelir..