din i devlet, din devlet ilişkisi

Devlet otoritesi demek sakinlik, dinginlik, huzur, barış demektir; can, mal, aile, nefs, inanç güvenliği demektir. İşte dinlerin de korunmasını emrettiği hatta peygamberlerin bu anasırı çeki düzene sokmak için gönderildiği ve bunun için din getirdiği dini metinlerde işaret edilen bu anasırı asker korur, bir nevi asker peygamberlerin din getirerek koruma altına almak istediği unsurları onların yolunda olanlar olarak varlıkları, canları ile korurlar, nitekim bu mübarek insanlara biz şehit deriz. Bizim için din devlet devlette dindir, biz saydığımız bu unsurları ıslah için gönderilen hukuka tapmayız, biz Allah’a taparız, çünkü hukuk da eskir, bundan mütevellit bir gün biri çıkar bizim ekonomik, sosyal ve siyasal yapımızı düzenler, güçlendirir ve Allah’ın korunmasını emrettiği bu unsurları derleyip toplar, ıslah eder; işte o bizim için değerli büyük bir insandır ve o peygamber mesleği yapmaktadır. Bizim erenlerimiz biz Anadolu'yu yurt tutarken Anadolu'nun manevi fatihleri, inşa edicileri olmuşlardır. Devlet ile din kavramının bu ilişkisi bize şunu işaret ediyor: Devletin yanında olmayan ve vatandaşlarımızın akıllarını kendi hocaları kitapları için yıkayıp bağlılığı devlete değil hocasına yapan cemaatler tarikatlar pislik yuvasıdır ki tarihe bakın Türk devletleri bizim seciyemizi bozan bu yapıları hep yok etmiştir.

İslamda kral Allahtır yönetici de Allahtır.

Bak tekrar ediyorum KRAL ALLAHTIR, ALLAHTAN BAŞKA KRAL EDİNENLER MÜSLÜMAN OLAMAZ.

Devlet ayrı konu ama yönetici olarak daha doğrusu sultan kral melik olarak Allah dışında birini tercih etmek islami değildir.

İslamın emrettiği yönetim ve devlet biçimi anarşizmdir.

Eğer ortada bir tanrı varsa, onun kanunlarıyla yönetilmek en mantıklı seçim olur. Nasıl yönetileceğimizi bir tanrıdan başka en iyi kim bilebilir? Bu sebeple teokratik bir yönetimi desteklemeyen teistlere çoğu durumda pek anlam veremem.

Devletin en iyi tanımı liberal ekolde yapılmış: Zaruri kötü. Yoksa tarihsel anlamda devlet dediğin - genelde - zorla veya otomatikman mensuplaştırdığı bireyleri sömüren ve kendi bekası için araçsallaştıran gayet parazitik bir organizasyondur. Bir organizma gibidir. Gelişmiş memleketlerde insanlar bu organizma / organizasyon tarzını evcilleştirerek ve hakemleştirerek ona olabildiğince halka ve fertlerine hizmet etmeye dönük bir karakter kazandırmaya çalışmışlar ve başarıları ölçüsünde toplumlarında refahı sağlamışlardır. İşleyen bir devlet büyük bir düzen ve talep kaynağı olarak refahı garantiler. Vergilerle talebinden doğan (idealde gösteriş bazlı değil, kamusal olması gereken) harcamalarını geri toplar, ekonomide büyük bir müşteri ve - bilhassa altyapı, bürokrasi, asayiş ve dış güvenlik konularında - yatırımcı olarak tekrar harcama yapar ve böylece bir dolaşım döngüsüne katkıda bulunur. Ama idealde devletin bu döngü içerisinde belirli sınıfları, grupları, çevreleri, cemaatleri vb sosyal toplaşmaları - özellikle de diğerlerinin aleyhinde - kayırmaktan kaçınması gerekir. Türkiye bahsettiğim tüm bu kriterlerde açıkça sınıfta kalmış, arzulanabilecek düzeye ulaşamamış bir devlet. Zamanla aşılabilir mi? Evet. Ama bu bir kültür, eğitim ve etik meselesi.