Ben bir daha büyük oyun oynamam arkadaş!

Başlıkta da dediğim gibi ben bir daha büyük oyun oynarsam namerdim. Şöyle oyun dünyasına atılalım sıra sıra oyunlara göz gezdirelim derken bir kaç büyük oyun da bitirmiş oldum. İlk büyük oyunumu bilgisayarımı almadan önce videolardan izleye izleye bitirmiştim, daha çok küçüktüm. Oyun Beyond Two Souls'tu, oyunun sonu beni o kadar etkilemişti ki sandalyemden yerlere atmıştım kendimi ve orada yaklaşık 30 dakika ağlamıştım ama aklıma geldikçe "çocukluk zamanı" diyip geçiyordum. Ondan sonra ilk bilgisayarımı aldığımda ilk oynadığım ve PC'min müsaade ettiği " MAFIA 1 " idi. Kendisi diğer oyunlar gibi o kadar beni etkilememişti, Beyond Two Souls'ta ki hisleri yaşatmamış fakat acayip bir boşluk hissi oluşmuştu. Bu boşluk hissini arada bir simülasyon oyunları oynayarak giderebiliyordum. Bu oyundan sonra bu boşluk hissi ve arkadaşlarımın türlü oyun deneyimlerini anlatmaları sebebiyle yeni bir bilgisayar aldım.Bilgisayarı aldıktan sonraki oyunum " MAFIA 2 " idi. Bu oyunda biraz daha şaşırmıştım ilk oyuna göre çünkü sonundaki sahne beni o kadar etkilemişti ki ağzım bayağı bir açık kalmıştı hatırlıyorum. İlk oyunu oynamış olanlar bu hissi neden yaşadığımı anlarlar. MAFIA 2'den sonraki oyunumla büyük ihtimalle seviye atlamış olabilirim, kendisi " The Witcher 3 ". Kendisi gördüğüm en iyi RPG oyunlarından fakat nedense karakterlere acayip fazla " Aman ya Rabbim bu nasıl bir karakter işlemesidir falan diyecek kadar " ısınamadım. Fakat oyun hikayesi ile alıp götürüyor. Bunda pek boşluk hissi oluşmadı çünkü bundan sonra oynayacağım, sıraladığım oyunlar vardı. Bunlardan ilki GTA V ti. GTA V gerçekten açık dünyasından en keyif aldığım oyunlar arasında 2. sırada. Mükemmel bir açık dünya, mükemmel yansıtılan atmosfer, araçlar, karakterler vardı. Oyunun sonunun çabuk gelmesi için mal gibi uğraşıp duruyordum, bilmiyordum ki aslında bu yaptığım büyük bir hataydı. Her oyunda böyle yaparım ve sonunda derin bir boşluk hissine düşerim. Bunda da aynı şeyi fazlasıyla hissettim. Bu oyundan sonra bayağı büyük bir ara verdim büyük oyun oynamaya. Zaten sınavlarım falan da vardı. Liseye geçince devam ederiz kafası, sanki lisede b*k var, aynı tas aynı hamam hatta ekstraları da cabası. Ekstra kaygılar, sevgiler, yaşamı sorgulama, sevdiğin bir kız ve BÜYÜK sorun YKS. Oyun oynamaya ara verdikten sonra 10. sınıfta RX 580 çekerek ayrı bir seviyede başlangıç yapacaktım. İlk oynayacağım oyun kuşkusuz RDR2 idi. RDR2'yi bu sefer o kadar yaya yaya oynadım ki en az 250 saatim vardır. Manasız bir şekilde aralıksız 30 dakika at sürdüğüm, gidip sanki gerek varmış gibi avlandığım bölümler fazlasıyla bulunuyor. Neden mi çünkü o boktan boşluk hissini yaşamak istemiyordum ama oyun bitecekti ve bu sefer biterse çok fazla oynadığım için daha büyük yıkım olacaktı. Bakın çok saçma gelebilir, ne alaka ya bu kadar oyuna bağlanmanın ne gereği var diyebilirsiniz ama fazlasıyla duygusal ve direk bir şeye veya birilerine bağlanmaya müsait birisiyim. Gelgelelim oyuna. Oyunun suyunu çıkara çıkara oynadıktan sonra sonuna geldiğimde (Buradan sonrası ağır spoiler eğer oyunu oynamadıysanız direk konudan çıkın derim spoiler koymasını bilmiyorum.) karakterin tüberkülozdan yaşamını kaybetmesi beni o kadar etkilemişti ki bayağı fazla ağlamıştım. Fakat RDR2 beni düşünmüş olsa gerek sonunu öyle bitirmemiş. Devamı beni biraz daha rahatlatmıştı ve boşluk hissimi kırmıştı. Bu oyundan sonra başka büyük oyun oynamam demiştim aynı başlıktaki gibi ama biraz manidar oldu. Ondan sonra oynadıklarım genellikle simülasyon, RPG tarzı küçük oyunlar ( Kenshi, Startup Company, Travellers Rest, Cooking Simulator, Papers Please, ETS2, Stardew Valley, Drug Dealer Simulator, Project Zomboid) oynuyordum. Ama yeni bir bombanın geleceğinden habersizdim. Kendisi Cyberpunk2077. Neresi bomba bunun diyebilirsiniz ama gelecekte geçecek bir açık dünya oyununa büyük bir açlığım vardı. Oyuna ilk başta hiç satın almadım. Gameplay değil de Benchmarklardan bilgi edinmeye çalıştım spoiler olmasın diye. Oyun b*k gibiydi düpedüz b*k gibiydi. Oyunu hiç alasım gelmedi ve korsan indirmeye karar verdim. Oyun o kadar çok topu dikiyordu ki bırakıp 1 saat sonra tekrar deneyip ekran kartıma sövüyordum. Sıcaklıklar optimum seviyelere ulaşıyordu ben de ekran kartımda kesin bir sıkıntı var diyordum. Oyunu bıraktım ekran kartımın sıkıntısının olmadığını anladım fakat içime dert olmuştu o oyunun stabil bir şekilde oynanması gerekiyordu. Kesinlikle benim ekran kartımda bir şeyler olması gerekirdi. Kafayı bozmuştum stabil çalışması gerekiyordu kesinlikle. 2 hafta falan oldu kurcaladım yok ekran kartını DDU ile kaldır yok BIOS'u güncelle yok arkadaşım fan tak çıkart derken ben bıraktım bu sevdamı. O yüzden ekran kartımı değiştirdim ve RTX 2060 aldım. Ekran kartını aldığımda ilk denememde sıkıntı yaşadım ve dedim ki dur daha ekran kartı alışmadı falan dedim. 1 yıl aradan sonra yeniden oturmuştum ve ilk 8 saatlik oynayış deneyimimi yaşadım. Şehir atmosferi mükemmel gelmişti. İçimin yağları eriyordu. Ana hikaye, yan görevler mükemeldi. Buglar hala daha vardı fakat onu benim bu hayranlığım kapatıyordu. Ana hikayeyi 1000 saat yapsalar gene oynardım usanmazdım. Karakterler mükemmel işlenmiş. Johnny, Jackie, Evelyn, Judy, River (Adamımdır) ve Panam. O kadar güzel işlenmişlerdi ki. Özellikle Panam, Judy veya Riverla birlikte yeni bir görev olması için bir 300 TL daha verirdim. Oyun daha 3 saat önce falan gibi bitti ve hala daha büyük bir boşluktayım. 62 saatlik oyun deneyimi kesmedi. Oyuna girsem içim almıyor, diğer karakterler ile etkileşimlerim sona erdi. River olsun Panam olsun Judy olsun hiç birinin yan görevi kalmadı. Benim bu oyunlarla olaylarımı size danışmak istedim. Benim gibi oyunlara kendini çok fazla kaptıran var mı yoksa ben mi fazla sokuyorum oyuna kendimi? Ya da bu boşluk hissini nasıl yeniyorsunuz? Bana tavsiye verin. Başka oyun oyna demeyin, başka oyun Cyberpunk 2077 2 veya DLC çıkarsa girerim en fazla. Belki simülasyonlarla kurtarırım paçayı. Ben niye böyleyim anlamıyorum, bir insan oyun için ağlamayayım diye kendini tutmaya çalışır mı? Dışarıdan bakınca kendime çok saçma görünüyor. İnşallah saçmalamamışımdır. Öneri verirseniz şimdiden teşekkürler.

Özet pls

Yazmadan önce konudaki başlıklara bakmadım, özet çıkarılması gerekiyor ise de ben bilmiyordum. Okumak isteyen okur istemeyen okumaz diye düşünüyordum.

O arkadaş troll hocam canınızı sıkmayın. Yazınızı okuyup editleyeceğim. Şu an meşgulum biraz.

Edit: hocam sizin sıkıntınız, The Witcher 3, Cyberpunk 2077 gibi sizi ahlaki ikilemlerde bırakan oyunların ve Red Dead Redemption 2'nin anlattığı ciddi olayların üzerinizde bıraktığı duygusal karmaşayla alakalı. Yaşınız 18'den biraz yukarıda anladığım kadarıyla. Kimlik karmaşası yaşadığınız dönemlerde bu gibi oyunlar oynamanız sizi oldukça etkilemiş gibi gözüküyor. Size tavsiyem, ciddi hikâyeler anlatan oyunlardan bir süre uzak kalıp, Borderlands, Portal serileri vs. gibi mizahi yönü ağır basan oyunlar veya Soulsborne, The Surge, Lords Of The Fallen vs. gibi kesip biçerek dümdüz, hiçbir şeye kafa yormadan salt zevk alacağınız basit hikâyeli oyunlara yönelmeniz olur. Indie oyunlarda bu konuda sizi tatmin bence. Factorio, Oxygen Not Included, Rimworld vs gibi sizi gerçek hayattan literal anlamda uzaklaştıracak oyunlarla bu sorununuzu bir nebze olsun hafifletebilirsiniz diye düşünüyorum. Sonra yavaştan yine ağır hikâyeli ve ahlaki ikilemlerle dolu büyük oyunlara geri dönersiniz. Hem o zamana kadar büyük bir oyun kültürü de edinmiş olursunuz. Oyunlara asla küsmeyin. Çünkü, bu dünyada muhteşem cevherler var ve size her anlamda katkı sağlayacak muazzam işlerle dolu burası. Sadece farklı tatlar denemekten korkmayın.

Cevabınız için teşekkür ederim. Şuanda biraz küçük indie denebilecek oyunlarda vakit geçiriyorum. Gayet faydası oldu diyebilirim. Büyük ihtimalle 15 tatil dolayısıyla çok fazla oyun yükledim kendime ve bu fazla geldi.