Annemin midesinde tanimlanmamis bir kitle var(Annem Vefat Etti) (5. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: scrutinizingyou

Arkadaşlar mesajlarınız için sağolun. Gerek buradan gerek gerçek arkadaşlarımdan öyle mesajlar aldım ki bu hayatta sürekli beni destekleyen birilerinin olduğunu anladım.Annemin ölümünden sonra tabutun girdiği evde,cenazenin olduğu mekanda duramadım.Babama ve ablama bakarken zorlandım.O yüzden okuduğum şehre o günün akşamında geldim.Cenazedeki herkes doğal olarak çok üzgündü,annemin vefatından dolayı zaten ben ne düşündüğümü bilmiyordum ve ben milleti üzgün görmeye dayanamıyordum.Bir nevi kaçtım oradan.Babamı ailesinin yanına bıraktım.

20 yaşındayım şu ana kadar ömrüm bilgisayar başında geçti.Asosyal biriyim.Eve gelenlere sadece hoşgeldin demek için odadan çıkardım.Akrabalarımla çok samimiyetim de yoktu.Ama bu onları sevmediğim anlamına gelmiyor.Sadece benim yapım böyleydi insanlarla çok konuşmuyordum ama seviyordum onları.Onların başına gelen bir olay beni de onlar kadar üzüyordu ama belli etmiyordum.Umursamaz bir yüz ifadem vardı çünkü tek başına yaşamayı öğrenmiştim.İnsanların yardımı olmadan yaşamayı.Ama bu yaşama biçimimnde benide tamamlayan ailemdi özellikle annem.Annem benim için ne sıkıntılara katlandı,beni canından çok severdi.Onun bu durumuda bana bütün hayatım boyunca yeterdi.Kimseye ihtiyacım yoktu.Böylece hiç kimseye bir şey belli etmeden yaşıyordum ama bende akrabalarıma karşı bir şey hissediyordum.Akrabalarım cenaze gününde hepsi kendini düşünüyordu.Ağlıyorlardı bayılıyorlardı.Teyzelerim oğlum oğlum diyerek ve ağlayarak bana sarılıyorlardı.Perişan olan ben onlara hiç bir şey belli etmedim ama artık içimdeki duyguyu tutamıyordum.Herkes bana iyi dayandın vs diyerek bana moral vermeye çalışıyorlardı ama içimde ne olup bittiğinden kimsenin haberi yoktu.Kuran okunduğu zamanki o sessizlik beni dahada harap etti.En sonunda evin orta diz çöküp avazım çıktığı kadarıyla bağırıp ağlayacaktım.Hiç bir güç beni oradan kaldıramazdı.Evdekileri de,kendimi de üzüntüden mahvederdim.Herkes bana diyordu nereye gidiyorsun diye.İşte onlara veremediğim cevap burada.Bilseler daha mı iyi olacaktı veya ben anlatırken metanetimi koruyabilecek miydim ?

Okuduğum şehre geldim.Buraya gelince fark ettim.Dışarıda durup öylece izledim.Hayat hiç bir şey olmamış gibi devam ediyordu.Bilmem bir şehirde annem ölmüş hiç kimsenin umrunda değildi.Okul aynı zorluğunda akıyordu,hayat aynı zorlukta akıyordu,sevgililer gülüp geçiyordu.Normal bir pazartesi günüymüş gibi okula gittim.Sağolsun arkadaşlarım beni hiç yalnız bırakmadılar.Gezdik,sohbet ettik kafamı birazda olsa toparladım.