29 yaşında artık kimseyi sevemezmiş gibi hissediyorum

Incel değilim, hatta istediğim kızla da tanışabilirim ama son 1 senedir falan daha da çok deniyorum ama, yıldım ne yalan söyleyeyim. Artık kimseyi sevemeyecekmişim gibi geliyor. Artık aşk meşk bizden geçmiş, böyle mantık ilişkileri üzerinden, soğuk soğuk gidicez gibi geliyor. Yani frontal korteks mi çok gelişti anlamıyorum ama böyle sevemiyorum kimseyi. Belki de öyle bir kişi karşıma çıkmamış da olabilir. Belki de aşk meşk bunların hep birer hormon olduğunu anladık, artık bize normal geliyor. Hayat bitti moruk.

Böyle zaten hayatımda da hiç heves yok. Hayatımda kız da yok değil ama böyle işte. Kendimi zorluyorum hep, yani kız bulmaya eh işte iyi birini bulayım yeter diye bakabiliyorum artık. Eskideki gibi bir hevesim yok hiç. Soğudum her şeyden. Oysa aile kurmayı çoluk çocuğa karışmayı çok geç olmadan istiyorum ama. Çok zor şeyler, mesela ben deistim illa ki karşımdaki de deist olmalı yoksa bir yerde olmuyor. Bu oran da kafadan kızların yarısını eliyor. İstatistikler tutmuyor. Benim mantıken İsveç'te filan şansım çok daha yüksek olur ama.

Hayır bazen kızlar da çok beğeniyor hatta. Ama ilk başta öyle oluyor sonra da ben beğenmiyorum veya anlaşamıyoruz filan.

Yaş ilerledikçe eski saf duygular gidiyor, aşk sevgi gençken olur.