Yoğun intihar hissim. Sadece buraya yazıyorum.

Tek ihtiyacım kimliğimi alıp farklı şehir de yaşama devam etmek , eş dost akraba görmek istemiyorum.

Ailem ile yaşıyorum , kız arkadaşımdan ayrıldım.(sebep bu değil)

Benim ufacık hatalarım kimseye zarar olmayan insanların diline düşüyor , diline düşen insanlar hayatları çöpten ibaret.

Ailemle yaşıyorum çok iyiler fakat kendimi görünmez kafeste hissediyorum.

İşsizim onun da etkisi olabilir , sinovac aşısı oldum belki ölürüm diyerek.

Çok büyük intihar hissim var ama cesaretim yok.

Dün gece kulaklığımı taktım ve tüm herkesin öldüğünü dünya da tek kaldığımı düşündüm 10-15 saniye sıkıntım gitti farkettim ki derdim insanlarmış.

Bazen kafayı yediğimi düşünüyorum. Yanım da olan 1’si var amcamın oğlu 10 yıl beraber büyüdük kendisi evli. Farkediyor beni fakat dilimden sözcük çıkmıyor.

Bir ağlama hissi geliyor , ağlayamıyorum.

4-5 yıl önce bu foruma ‘mutluyum’ başlığı açıcak mıyım ? sorusunu sordum evet 25’i devirdim ama o konu gelmedi.

Her gün başka dert , intihar edenleri hiç yadırgamadım , cesaretlerini kutluyorum. Belki benim sıkıntım onların yanın da hiçtir.

Okusanız da okumasınız da sizleri seviyorum , arkadan konuşmaz , yargılamaz , çıkar beklemezsiniz. İyi ki varsınız.

Gitmiyorum hocam , gitmeyi de düşünmüyorum. İntihar etmeyeceğimi biliyorum. Fakat şu an ölsem üzülmem.

Fazla takıntılıyım , asosyal ve tipsiz biri de değilim bu bakımdan da sıkıntı yok.

Derdim maddi ve kız da değil , artık umudum kalmaması. Hassas kalpler için cehennem olan dünyayı yaşıyorum. 1 olayı 1000 kez düşünüyorum.

intihar edince eline hiçbir şey geçmeyecek, nefes aldığın her an hayatını değiştirmek için bir şansın var demek.Neden bu şans bir umut bile olsa onu yok etmek istiyorsun ki ? İntihar ettiğinde bir şansın olmayacak.

Olay kız değil ki.

Hocam intihar edecek cesaretim yok ama ruh halim böyle. İşte o şans bana gelmiyor tam bi yerden başlarken bi yerden patlıyor,

Hocam bazı şeyleri kabullenip insanlar yok gibi davranmam gerecek ama çok zor gibi en büyük zorluğu ailem ile yaşıyor olmam. Ailem ile sıkıntım yok fakat görünmez bir baskı var

boş motivasyon. sence intiharı düşünecek kadar tükenmiş birisini hayata imza atma gibi bir olayı umursar mı?

+1

ayrıca çalışmak hayattır. bir uğraş bul kendine. meslek, hobi vs.

ve ne olursa olsun kimsenin hiçbir şeyin seni üzmesine izin verme. fakat asla boş verme.

Kendi kendimi intihardan 1. Paragraftaki motivasyonla şekilde vazgeçirdim.

Hayatta en büyük motivasyon kaynağı ölümdür. Ölüm ol asa kimse bir şey yapmak istemez. Psikolojide thanatos kavramı ile bu açıklanır. Breaking bad dizisinde de buna benzer bir olay var. Ölümü kabullenmiş bir insan normal bir insana göre çok daha başarılı olacaktır çünkü kaybetme riski yada hayatı kaçırma kaygısı olmaz.

Ben şuan ölüm korkusundan arınmış bir şekilde 1 kadın 1 makam ve 1 mal hedefine ulaşmak ve Allah'ın rızasına uygun yaşayıp ölmek motivasyonu ile yaşıyorum. Yani ölmeden önce yapmak istediklerimi ahiretimi mahvetmeden yaşama peşindeyim. Normalde pısırık özgüvensiz korkak ezik bir insanken ölüm korkusundan arınmış olmak beni korkusuz ve rahat yapıyor. (insandaki en temel dürtüleri incelemek için freud u araştır.)

Şuan Allah korkusu dışında çok az şey beni korkutuyor yada endişelendiriyor. Ama tabi bu korkusuzluk inançsız birinde tamamen topluma zararlı olma potansiyelini de açığa çıkarabilir.

hocam çok tehlikeli düşünceler bunlar

olumlu düşünmeye bakın , dini vazifeleri aksatmayın