Yıllardır yalnızım.

Arkadaşlarım hep oldu ancak kafa dengi bir tane yok. Herkes gün içerisinde saatlerce mesajlaşıyor, ben mesaj atmadıkça yazan bile yok. Çalışmayı bile bir fırsat olarak görüyorum bu yüzden, en azından birileriyle konuşma oluyor. Tek dayanağım spor. Haftasonu da bi arkadaşla buluşacaktım, akrabası yemeğe geliyomuş ekti. Ara sıra geceleri dayanamıyor ağlıyorum, neden benim yıllardır arkadaşım yok diye. Dışarı karşı neşeli ve espritüelim ancak içimde de bunları yaşıyorum. Yalnız olmak isteyen insan yalnızlığın cidden ne olduğunu bilmiyordur. Her aktivitemi kendim yapıyorum, gün içerisinde ailemden başka kimseyle konuşmuyorum çoğu zaman. İşyerinde bazen hal hatır soruyorlar kendileri muhabbet açıp, çok mutlu oluyorum. Bi tane de yabancı bi kız var dcden konuştuğumuz, o da bi garip. Yazmayınca bir bir buçuk ay sonra kesin naber yazar ancak genelde gün içerisinde bi mesaj falan atıyor, bazen günler sonra atıyor. Mektup gibi yazışıoz yani ancak bir iki cümle ile. Sesli konuşuyorduk bi ara, onları da unutuyordu hep erteliyorduk. Konuştuğumuzda da 1 saat falan konuşuyorduk sesli. 17k maaş alıyorum. Şu sıralar da instadan yürüyorum. Hiç sevgilim olmadı.

İşimi düzgün yapmaya çalışıyorum, daha iyi bir şirkete de geçiş yaparım bence bir iki seneye. Ancak sosyalleşecek arkadaşım yok. Keşke arkadaşlarım veya sevgilim olsaydı, bu beni daha da mutlu eder ve hayattaki tüm başarım da eksponensiyel olarak daha da artardı. Forum keşke daha da aktif olsa, eskisi gibi.

Asosyal değilim, sosyal yetenek gerektiren işlerde çalıştım hep. Ancak arkadaşım yok ve üzülüyorum, yıllardır böyle.

HACI KENDİNE HOBİ BUL. FOTOĞRAF GİBİ MESELA. ONLARIN KULÜPLERİ FALAN OLUYOR. DEĞİŞİK İNSANLARLA TANIŞIRSIN.

Nerde oluyor kulüpler

SOSYAL MEDYA DA. AL Bİ TANE UCUZA 2. EL MAKİNE. KATIL ARALARINA.

İtim. 75kg

Nolacak sonra

hocam yurt dışına çıktığımdan beri bunu fazlasıyla tecrübe ettim. İlk zamanlar arkadaşım yoktu, odamda duvarlar üzerime üzerime geliyor gibi hissediyordum. Ben hayatım boyunca hep birileriyle yaşadım, evime arkadaşlarımı çağırarak vs ortamı canlı tutmaya çalışırdım. Buraya geldiğimde ise arkadaş edinene kadar bunaldığım bir zaman hatırlamıyorum. Üniversiteden dönünce odamda tek başımayım, ders çalışmaktan ve vakit geçirmekten başka hiçbir şey yapmıyordum.

Bunu sosyal aktivitelere katılarak aştım. Mesela Türk öğrenciler buluşuyor ona gidiyorum, yabancı öğrenciler birşeyler yapıyor onlara katılıyorum vs vs bu şekilde arkadaş ortamımı genişlettim. Fakat halen Türkiye'de bıraktığım ortamımı oluşturamıyorum. Daha iki gün önce arkadaşlarımla 4 günlük tatilden döndüm ama döndüğümden beri yüzyüze kimseyle görüşmedim neredeyse. Bazen geceleri uyuyamayıp yalnızlık düşüncelerine ben de uzun uzun dalıyorum. Gerçekten bu hayattaki en zor şeyin istenmeyen yalnızlık olduğunu fark ettim.

Hem mental hem bedensel sağlığınız açısından kendinizi zorlayarak çevrenizdeki sosyal aktivitelere katılıp bu durumu aşmaya çalışın. Maddi olarak bu kısma para harcamaktan korkmayın.

Hocam yabancılarla dostluk kurulmuyor Türkler gibi değiller dertleşemiyorsun bile dertleşme kültürü yok adamlarda

Biliyom insanlara böyle davrandığın İÇİN arkadaşın yok

Ben nasılım sence hocam çok mu darlıyom

senle konuşmadık kankam yaz bana