yalan söylemek...

quote:

Orijinalden alıntı: Morgana'

Diyelim ki adı bile belli olmayan bir ilişki içerisindesiniz.Sizin duygularınız bal gibi belli ama karşı taraf daha önceki ilişkilerinde çok yıpranmış ya da size yansıttığı kadarıyla durum öyle görünüyor bu yüzden kılını bile kıpırdatmıyor. Siz bir ara hiç yapmadığınız bir şey yapıp duygularınızı karşı tarafa açıkça söyleme saflığına kapılıp ayan ediyorsunuz. Ses yok... Aceba anlamadı mı diye daha açık bir şekilde dile getiriyorsunuz ses yok... Sonra kalkıp en yakınına kadar gidiyorsunuz.. Elini uzatır gibi oluyor ama yine sessiz..Siz onu hep çözmeye çalışırken buluyorsunuz kendinizi.. E giderek kafanızda büyüyor tabi o kadar ulaşılmaz bir hal alıyor ki kendinizden sıkılıyorsunuz. Başka işin gücün yok mu diyorsunuz kendi kendinize. Bunca yoğunluğun arasında onu düşünmek için ayırdığın dakikalara ziyadesiyle yazık diyorsunuz. Ama onun ruhu duymuyor..Kendi kendine yarattığı kalkanların derme çatma sığınakların arkasında saklandığını sanıyor...
Bi de...
Yalanlar söylüyor..Siz hissediyorsunuz yalanlarını önce, sonra realist gözlükleri takıp ''bu kadar da gözünde büyütmen yersiz, şunu ne kadarsa o kadar gör.'' diyorsunuz kendi kendinize. Ufacık bi araştırmadan sonra görüyorsunuz ki çok yalanlar söylüyor çooook yalanlar..Neredeyse en basit konuda bile çok rahat yalan söyleyebiliyor ve bunları söylerken ciddiyetinden ödün vermiyor. Siz o kafanızda büyüttüğünüz halinin hatrına ''bu kadar da olmaz paranoyaklaşma'' diye hala kendinize kızmaya ve o olmaz olası iyi niyetinizi korumaya devam ediyorsunuz.
Ama siz söyleyemiyorsunuz bunu ona.. Gitmesinden korktugunuz için.. Hani zaten tüm bunları yapan insan hiç yanınızda olmamıştır onun da çok iyi bilincindesiniz ama yine de korkuyorsunuz işte..
Büyük konuşmamak lazımmış.

Not: Saçma sapan yorumlar yazmayın. Bir şey yazmak zorunda da değilsiniz. İçimi döktüm sadece.

quote:

Orijinalden alıntı: Morgana'

Diyelim ki adı bile belli olmayan bir ilişki içerisindesiniz.Sizin duygularınız bal gibi belli ama karşı taraf daha önceki ilişkilerinde çok yıpranmış ya da size yansıttığı kadarıyla durum öyle görünüyor bu yüzden kılını bile kıpırdatmıyor. Siz bir ara hiç yapmadığınız bir şey yapıp duygularınızı karşı tarafa açıkça söyleme saflığına kapılıp ayan ediyorsunuz. Ses yok... Aceba anlamadı mı diye daha açık bir şekilde dile getiriyorsunuz ses yok... Sonra kalkıp en yakınına kadar gidiyorsunuz.. Elini uzatır gibi oluyor ama yine sessiz..Siz onu hep çözmeye çalışırken buluyorsunuz kendinizi.. E giderek kafanızda büyüyor tabi o kadar ulaşılmaz bir hal alıyor ki kendinizden sıkılıyorsunuz. Başka işin gücün yok mu diyorsunuz kendi kendinize. Bunca yoğunluğun arasında onu düşünmek için ayırdığın dakikalara ziyadesiyle yazık diyorsunuz. Ama onun ruhu duymuyor..Kendi kendine yarattığı kalkanların derme çatma sığınakların arkasında saklandığını sanıyor...
Bi de...
Yalanlar söylüyor..Siz hissediyorsunuz yalanlarını önce, sonra realist gözlükleri takıp ''bu kadar da gözünde büyütmen yersiz, şunu ne kadarsa o kadar gör.'' diyorsunuz kendi kendinize. Ufacık bi araştırmadan sonra görüyorsunuz ki çok yalanlar söylüyor çooook yalanlar..Neredeyse en basit konuda bile çok rahat yalan söyleyebiliyor ve bunları söylerken ciddiyetinden ödün vermiyor. Siz o kafanızda büyüttüğünüz halinin hatrına ''bu kadar da olmaz paranoyaklaşma'' diye hala kendinize kızmaya ve o olmaz olası iyi niyetinizi korumaya devam ediyorsunuz.
Ama siz söyleyemiyorsunuz bunu ona.. Gitmesinden korktugunuz için.. Hani zaten tüm bunları yapan insan hiç yanınızda olmamıştır onun da çok iyi bilincindesiniz ama yine de korkuyorsunuz işte..
Büyük konuşmamak lazımmış.

Not: Saçma sapan yorumlar yazmayın. Bir şey yazmak zorunda da değilsiniz. İçimi döktüm sadece.