Üye Girişi
Bağlan Google+ ile Bağlan Facebook ile Bağlan
Yeni Kayıt
Tüm Forumlar
  • Tüm Forumlar
  • Konu Dışı / Off Topic
  • Konu Dışı
  • Bu Konuda
Şimdi Ara

Sosyal fobi hayatımı mahvetti

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
1 Misafir - 1 Masaüstü
5 sn
63
Cevap
9
Favori
10.955
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
Konuya Özel
10 oy
Öne Çıkar
Cevapla
Sayfa: 1234
Sayfaya Git
Git
sonraki
Giriş
Mesaj
  • Sınıftakiler beni gerizekalı sanıyorlar büyük ihtimalle. Hatta zekamda bir gerilik olduğunu da düşünüyorlar olabilirler. Bu sosyal fobi denen illet benim hayatımı mahvetti ve mahvetmeye de devam ediyor. Yazı dilinde çok iyi olmama rağmen sınıftakilerle konuşurken iki lafı bir araya getirmekte zorlanırım ve konuşurken saçmalarım, saçmalamamın sebebi bir insanın benimle iletişime geçmesinden kaynaklanan anksiyete yüzünden. (o da kırk yılda bir olur, mesela hoca sayfa bilmem kaçı açın der yanımdaki kişi bana sayfa kaçtı diye sorar sonra ben de saçmalamaya başlarım o anki heyecan ve panikle) Şunun altını kesinlikle çizmek istiyorum. Benim karakterimden ya da kişiliğimden kaynaklanan bir problem değil bu kesinlikle. Bu bir psikolojik rahatsızlık.

    Üniversite 2. sınıf olduğum halde 2 senedir hatta hazırlığı da sayarsak 3 senedir sınıfımdaki kimseyle iletişimim yok. Lisede en azından meslek lisesiydi sınıftakiler full erkekti. Şimdi üniversitedeki bölümümde sınıfın çoğunluğu, nereden baksanız yüzde sekseni kız) Kızlarla zaten hiçbir zaman bir muhabbetim olmadı liseye başladığımdan beri.

    Sınıftaki durumum içler acısı. Derslere tek başıma girip tek başıma çıkarım, kimseyle bir irtibatım selamlaşmam sabahlaşmam olmaz. Ruh gibi girer, ruh gibi çıkarım sınıftan. Artık koymaya başladı be dostlar. 21 yaşında böyle bir durumun içerisinde olmak insana cidden koyuyor. İnsanların beni kale almamasının sebebinin kendim olduğunun da farkındayım ama ben bunu isteyerek ve bilinçli bir şekilde yapmıyorum ki? Neden anlamıyorlar beni? Neden bir tanesi bile beni anlamaya çalışmıyor? Neden içlerinden kimse benim yanıma gelip de "kardeş sen niye böylesin, bir sıkıntın bir derdin mi var?" demiyor. Hadi bunları geçtim beni neden gerizekalı gibi görüp ona göre davranıyorlar? Bıktım artık, bıktım.

    Kız arkadaş mevzuularını çoktan geçtim zaten. Hiçbir kızın beni istemeyeceğini, benim yanımda olmayı arzulamayacağını zaten biliyorum. Benim gibi bir erkeği hangi kız ne yapsın, değil mi ama? Şahsen ben bir kız olsaydım, benim gibi bir erkeğe kesinlikle şans vermezdim.

    6 ay gibi bir süre ilaç kullandım. Her ay 50 mg arttırarak devam ettim doktorumun tavsiyesiyle. En son 200 mg/gün kullanıyordum. (ilacın adı lustral-bilen bilir) Onun da faydasını görmedim. Beni daha sakin yapacağına daha da hiperaktif bir insan yaptı bu ilaç ve bıraktım kullanmayı. Daha sonra internetten yaptığım araştırma sonucunda gördüm ki antidepresanlar sosyal fobi üzerinde sanıldığı kadar etkili değil. Psikoterapi kesin çözüm diyorlar. Bilişsel-davranışçı terapi sosyal fobinin kesin çözümü deniyor ama bende de psikoloğa o kadar yedirecek para olmadığı için böyle kalakaldım çaresizce. Bir şekilde bir yolunu bulup psikoloğa gitmek istiyorum. Gerçekten gençliğim heba oluyor.

    Benim kendi seçimim olmayan bir hayat yaşıyorum. Lütfen bana bir yol gösterin. Her şeyi denemeye hazırım. Aklıma çok sık intihar düşüncesi geliyor ama sonra annem aklıma geliyor ve intihar düşüncesini savuşturuyorum. Annem diye birisi olmasa çoktan intihar etmiştim.







    • En Beğenilen Yanıtlar

    Tüm Yanıtları Genişlet
    Saat Gün Hafta Ay Yıl Tümü
    Arkadaşlar ayrıntılı olarak anlatmaya başlıyorum. Öncelikle üniversiteye geçtiğim yaz üniversitedeki ortamı düşündükçe canım sıkılmaya başladı. Kızlar olacak ve okuduğum bölüm gereği sunum yapmam gerekecek. Eskiden full erkekti ve takmıyordum. Takmıyordum derken sunum olayı yoktu zaten en arkada tek başıma uyuyordum. Eve gidip bilgisayarda takılıyordum. Bu sefer değişmek istedim.

    Spora yazıldım ve kitap okumaya başladım ayrıca internette birkaç kişisel gelişim videosu izledim. Yararı oldu mu? Olmadı.

    Okullar açıldı ve bir erkekle konuşurken bir kızın beni dinlediğini fark ettim ve heyecandan kekelemeye başladım. Ardından da uçuk çıkmıştı nasıl stres yaptıysam Günlerim tam yıkıktı. Eve geliyordum ve kişisel gelişim videoları izliyordum , incideki başlıkları okuyordum. Bir kızdan hoşlanmıştım ama konuşamıyordum vs. O gün dışarı çıktım. İlk kez tek başıma sırf bu sebepten dolayı dışarı çıktım. Hedefim kızlara adres sormaktı. İlk günkü buydu. 1 hafta böyle takılıp ardından tanışma aşamasına geçecektim. Dışarı çıktım ve kimseye soramadım. Utanıyordum. Niye bana sordu bu şimdi derler diye korkuyordum.İki kız karşıdan geliyordu ve onlara adresi sordum. Kız ayrıntılı şekilde anlattı ve inanılmaz bir rahatlama geldi bana. Aradan yarım saat geçti ve aynı iki kızı gene gördüm ellerinde poşetlerle yanımdan geçtiler. O an arkalarından gelip konuşmak istedim ama yemedi. Sonra hevesim kırıldı gene kimseye bir şey soramadım. Bir parka gittim. Abartmıyorum 8-9 tur attım parkta. Sonra bir baktım çardakta o iki kız oturuyor. Balonlar , pastalar , kolalar... Hemen iki andaki banka oturdum. Ve yaklaşık 30 dakika kendimi motive ettim. Hadi kalk konuş diye. Liseliler geçiyordu onları durdurdular fotoğraflarını çektirdiler. En son kalktım ama nasıl kalktım ayaklarım geri geri gidiyor resmen. Yanlarına yaklaştım ve sesim titreyerek "ben size adres sormuştum dimi" dedim ve direkt çardağa girdim tam otururken kız "oturma" dedi. aha dedim... istemsizce "dolu mu" dedim yok arkan pasta olur onu masaya koy sende ye dedi :D biz de seni çağıracaktık öylece tek başına oturuyordun ama çekindik dedi hatta keşke daha önce gelseydin fotoğraf çektirirdik dedi. yaklaşık 10 dakika muhabbet ettik. zaten full dışardaydım yürümekten acıkmıştım pastalarını yedim kolalarını içtim :D sonra ayrıldılar. o 10 dakika bana ilham oldu. hiç kimseyle muhatap olamayan sembroni tanımadığı iki kızla muhabbet etti :D pastalarını yedi.

    lakin sonradan tekrar monoton hayatıma girdim. arkadaşlar şunu fark ettim gelişmek için arayışta olmak lazım. kurslara yazıldım. sabahın köründe kurslara gidiyordum. köy okulu boyamaya gittim. orada bir kız bana yaklaştı lakin fazla yüz vermek istemedim. beğenemedim açıkçası. zaman geçiyor okulda kimseyle muhatap olmuyorum bir iki erkek hariç. kurslarda da sürekli bunla konuşacağım şunla konuşacağım diyorum ama konuşamıyorum yemiyor. bu arada her yere giriyorum katılıyorum. bir gençlik grubuna katılmıştım. onun toplantısına gittim. orada birçok kız vardı lakin çoğu liseliydi. hoca da dedi ki suskun suskun oturuyorsun dedi. konuş biraz dedi bende alaya alarak buradaki herkes liseli mi dedim o sıra iki kız atladı biz değiliz dedi. sonra tanıştık derken bir baktım aynı fakültedeyiz. neyse toplantı bitti o iki kızla tanışmak istedim ama yemedi. merdivenden aşağı inerken o iki kızdan biri görüşürüz sembroni dedi ve gülerek arkadaşıyla tuvalete girdiler :D

    ertesi gün ben buna yazdım tanışmak istiyorum arkadaşınla diye. ve tanıştık. yaklaşık 3 ay muhabbetim oldu sonunda red yedim lakin suç benimdi. başta desem kabul edecekti ama ben kız işlerinin nasıl olduğunu bilmiyordum. ilk kez bir kızla yaklaşmştım ve hayatı dizilerdeki gibi zannediyordum.

    ardından zaten düzelmiş haldeydim. red yeidkten sonra yaklaşık 6 ay yıkık takıldım ama artık insanlarla rahatça iletişim kurabiliyorum. birçok kızdan teklif aldım hepsini reddettim. kolay beğenemiyorum kimseyi ama genel anlamda mutluyum.

    size tavsiyem evden çıkmanız. oraya buraya yazılmanız. utanıyor musun çık dışarı adres sor saat sor fotoğrafını çektir.
    quote:

    Orijinalden alıntı: Keira-

    Ben ilaç kullanmaya 13 yaşında başladım ve 4 seneyi geçik aralıksız kullandım. Majör depresyon teşhisi konmuştu 13 yaşımdayken. 2 sene lustral 2 sene venegis xr kullandım. Depresyonumu tamamen geçirmişti bu ilaçlar ama üniversiteye başladıktan sonra şimdi de sosyal fobi diye illet bir rahatsızlık çıktı karşıma. Onunla cebelleşiyorum. İlaçlar depresyon için kesin çözüm ama sosyal fobi denen illeti geçirmiyor. Keşke geçirseydi, hayatım kurtulmuş olurdu ama geçirmiyor ne yazık ki.

    Maalesef İstanbul'dayım hocam. Okumak için geldim bu şehre ama bu halde nasıl okul okunur ki? Zaten üniversiteyi bırakmayı düşünüyorum bu sene ama içimden bir ses de diyor ki olsun dayan, bir şekilde okumana bak ve mezun ol. Sonra da kpssyi geçebilirsen atanırsın bir şekilde ve hayatın kurtulur. (ingilizce öğretmenliği okuyorum bu arada)
    Oğlum neden hepimiz aynı durumdayız ya.
    Birisi sana seslendiğinde uzun süredir konuşmamanın verdiği çatallı ses, karışık cümleler.
    Bir yere gitmek istemek fakat tek olduğun için gitmekten vazgeçmek.
    Amfiye geçip en arkaya sinmek.
    İçten gülememek/ güldürememek.
    Önünü görememek. Aklından gitmeyen intihar düşüncesi.
    Bunları nasıl aşacağını bilememek...
    Ben bu sorunu uzun ugraslar sonucu yendim.
    Suan kulubum var
    Keman caliyorum
    Dagciyim
    Bircok kisi taniyor ve sosyalligimi övüyor.

    Aksama dogru uzun uzun anlatacağım. Oncelikle ilaç kullanmadim. Ve hirs yaptim.

    Bende senin gibi lise de hicbir kizla karsilasmadim. Unide ise %80 kiz. Sinifa girdigimda kipkirmizi olmustum omuzlarim dusmustu hizlica oturmusum en on sıraya ki okulu bile bulamam diye korkuyordum. Hayatim boyunca tek basima hicbir sey yapmamistim. Disari ciktigimda anne baba baskisini hissediyordum. Lakin yendim bunu.
    İlaç milaç boş şeyler. Başlangıç için öncelikle kimseden selam beklemeden ilk olarak selam veren sen ol. Birini görünce gözlerini kaçırmaya çalışma. sokak jargonunu ögren arkadaş ortamında kahvehaneye takılanlar vardır bunların yanına giderek ortamı gözle salak gibi davranırsan herkes salak oldugunu düşünür. Sen salak degilsin onlar okey oynayabiliyorsa sende oynarsın.bastırılmış bir çocukluk yaşantısı seninkisi.Yasak olan herşeyi yap ( yoldan çıkacak şekilde değil ) insanlarla iletişim kurabileceğin şeyleri dene misal yaz aylarında garsonluk gibi. Bol bol kerhaneye git bir kadın vucuduna dokunmayı ögren illa birinin götürmesine gerek yok bildigin ( bilmedigin yerlere kesinlikle gitme ) kerhaneye elini kolunu sallayarak git seni seçtim de ilk başlar utanırsın sonra ayagın alışır :) yani diyeceğim sen karakterimle alakası yok diyorsun ama tamamen karakterinle alakalı ben konuşamam beni dinlemezler ben yapamam dedigin an zaten yapamazsın
  • bence cok istiyorsan kendine terapi yapmayi ogrenebilirsin. elinde internet ve uni kutuphanesi gibi kaynaklar var.
    tabii ise yarar mi bilmiyorum, bir dusunce sadece.
  • neredeyse en kücük detayıa kadar aynı hayat tecrübesini yasıyoruz

    unutma bizim hic sucumuz degil toplumun sucu

    psikoloji diye bisi yok her sey dıs görünüsünde ve toplumun seni nasıl yargıladıgında bitiyor

    mumkun oldugunca dısarı cıkma özellikle sevgililer görmek bunalımını atesliyor

    oyun oyna, yatarken ve dısarı cıkarken kulaklık tak ve farklı türlerde muzik dinle



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Guest-F97E00D06 -- 24 Nisan 2019; 1:24:43 >
  • başlığı kendim açtım da biri hortlamış sandım. diyorum niye bildirim yok 😅

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • aynı durumları yaşıyorum . 3.5 yil ilaç kullandım bir işe yaramadı. samsundaysan seninle kanka olalım . birbirimizin halinden anlarız. kendim gibi birini bulsaydım belki düzelme normalleşme yoluna girerdik .

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • İlaç milaç boş şeyler. Başlangıç için öncelikle kimseden selam beklemeden ilk olarak selam veren sen ol. Birini görünce gözlerini kaçırmaya çalışma. sokak jargonunu ögren arkadaş ortamında kahvehaneye takılanlar vardır bunların yanına giderek ortamı gözle salak gibi davranırsan herkes salak oldugunu düşünür. Sen salak degilsin onlar okey oynayabiliyorsa sende oynarsın.bastırılmış bir çocukluk yaşantısı seninkisi.Yasak olan herşeyi yap ( yoldan çıkacak şekilde değil ) insanlarla iletişim kurabileceğin şeyleri dene misal yaz aylarında garsonluk gibi. Bol bol kerhaneye git bir kadın vucuduna dokunmayı ögren illa birinin götürmesine gerek yok bildigin ( bilmedigin yerlere kesinlikle gitme ) kerhaneye elini kolunu sallayarak git seni seçtim de ilk başlar utanırsın sonra ayagın alışır :) yani diyeceğim sen karakterimle alakası yok diyorsun ama tamamen karakterinle alakalı ben konuşamam beni dinlemezler ben yapamam dedigin an zaten yapamazsın

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >




  • J.MOURINHO kullanıcısına yanıt
    Ben ilaç kullanmaya 13 yaşında başladım ve 4 seneyi geçik aralıksız kullandım. Majör depresyon teşhisi konmuştu 13 yaşımdayken. 2 sene lustral 2 sene venegis xr kullandım. Depresyonumu tamamen geçirmişti bu ilaçlar ama üniversiteye başladıktan sonra şimdi de sosyal fobi diye illet bir rahatsızlık çıktı karşıma. Onunla cebelleşiyorum. İlaçlar depresyon için kesin çözüm ama sosyal fobi denen illeti geçirmiyor. Keşke geçirseydi, hayatım kurtulmuş olurdu ama geçirmiyor ne yazık ki.

    Maalesef İstanbul'dayım hocam. Okumak için geldim bu şehre ama bu halde nasıl okul okunur ki? Zaten üniversiteyi bırakmayı düşünüyorum bu sene ama içimden bir ses de diyor ki olsun dayan, bir şekilde okumana bak ve mezun ol. Sonra da kpssyi geçebilirsen atanırsın bir şekilde ve hayatın kurtulur. (ingilizce öğretmenliği okuyorum bu arada)
  • Keira- kullanıcısına yanıt
    ben de fen bilgisi öğrt öğrencisiyim kardeşim. aynı düşünceleri taşıyorum okulu bırakmak üzereyim. ilaçları bıraktım psikologa başladım. ama okulu bırakırsam ne olcak ne gelir ne yapabilirim ki? diye düşününce okulu ne olursa olsun bitirme tarafına geçiyorum.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Keira- kullanıcısına yanıt
    sosyal fobinin bir insanda sonradan ortaya çıkması biraz ilginç bence . kendimi bildim bileli farkliyidim bunun adını lise1 e kadar koyamadim . sonra meğerse sosyal fobinin dibini yaşamışım yıllarca

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • beyler ilaçları falan boşverin.

    bizi adam edecek tek şey bir kız...

    evet, kendimizi değerli hissettirecek, üzerimize titreyecek bir kız.

    toplum tarafından yeterince aynalanmadığımız için kendi kabuğumuza çekiliyoruz.
  • ben de 21 yaşındayım az da olsa aşsam da bu illet hiçbir zaman kaybolmuyor
    sessiz sakin utangaç insan diye tabir edilen herkes sosyal fobi hastası
  • Saigo S kullanıcısına yanıt
    İlaçtan ümidi ben de kestim zaten. Fayda etmedi. Bu sebeptendir ki kullanmayı bıraktım. Annem dahil kimse ama kimseyle göz kontağı kurmam. Aynada kendime baktığım zaman bile kendi gözlerime bakamam doğru dürüst. Arkadaş ortamım keşke olsaydı, olsaydı zaten böyle bir durumda olmazdım, ya da böyle bir durumda olduğum için arkadaş ortamım yok mu demeliydim? Bastırılmış da değil aslında, sadece annem çok koruyucu davranırdı bana karşı. Benim yapmam gereken işlerin çoğunu hatta tamamını annem yapardı. Okuldan ödev veriliyordu, örneğin resim ödevi, inanır mısınız resmi baştan sonra annem yapardı ve ben de okula götürüp kendim yapmış gibi hocama gösterirdim. Bilgisayar başına oturup oyun oynarken annem kendi elleriyle bana yemek yedirirdi. (liseye giderken) Ben anneme çok alıştım. Annem yanımdan ayrılmazdı hiçbir zaman. Şimdi de her yerde onu arıyorum. Yanımda annem olmadığı zaman kendimi güvende hissetmiyorum ya da güvende hissetmiyorum demeyelim de kendimi eksik hissediyorum. Bu sene 5 yıldızlı bir otelin restoran bölümünde garson olarak çalıştım 2 ay süreyle ama yine de pek bir faydası olmadı, orada da aynı şekilde muamele gördüm insanlardan, özellikle hiyerarşideki benden üst kişilerden. Eskorta gitmeyi düşünüyordum geçen yaz ama bir türlü ayarlayamadım, para da vardı üstelik. İşte onda bile özgüven gerekiyor. Eskorta gidemeyişimin tek sebebi, internet üzerinden numarasını bulduğum bir eskortun telefon numarasını arayacak kadar cesaretsiz olmam. Telefon numarasına kadar geliyorum ama onu arayamıyorum. Elim o telefona gitmiyor, bir şey tutuyor beni. Telefonu açan kişinin, benim sesimi beğenmeyeceğini düşünüyorum ve bu yüzden arayamıyorum. Kesinlikle sesimi kötü bulmuyorum ama bir başka insanla telefonda konuşmaktan kesinlikle haz etmiyorum. Kerhaneye gidecek mide yok bende. Öyle bir şeyi yapmayı kendime yakıştıramam. Eskorta gitmeyi isterim çünkü ona gelen geçen çakmıyor. İlk başta selamı veren ilk kişi sen ol demiştiniz. Selam vermek değil ben daha birisiyle göz kontağı kurmayı beceremiyorum. Klasik bir örnek olacak ama sigara içen bir insana bu kötü alışkanlıktan kurtulmak istiyorsan sigarayı bırak demekle eşdeğer sizin verdiğiniz tavsiye. Sorun zaten o kişinin sigara içmesi ve bırakamaması. Sigarayı bırak demek bir çözüm olmuyor maalesef. Ben istemez miyim herkese günaydın demeyi merhaba demeyi naber nasıl gidiyor demeyi? Ama olmuyor işte olmuyor. İçimde bir şey beni tutuyor ve tüm bunları yapmaktan alıkoyuyor sanki. Anlatılmaz yaşanır derler ya o hesap. Ayrıyeten, daha önce hiç sevgilim olmadı bu yüzden açılışı bir eskortla ya da kerhaneyle yapıp, kızları yanlış tanımak istemiyorum. Ben de ne çok şey istiyormuşum ya. Neyse.




  • Kardeş neresindesin istanbulun?

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Sana tavsiyem okul dışı bir kursa gitmen. Biliyorum senin için zor olacaktır ama kendini zorlayıp bir kursa başlamayı dene. Kursta insanlarla ortak bir uğraşın olduğu için öyle muhabbet geliştirebilirsin ve kursta başarılı olursan insanlar yaptığın şeyle seni tanımaya çalışır çevren genişler ve belki senin gibi birini bulabilirsin.
  • sfuysal kullanıcısına yanıt
    Bahçelievler/Yenibosna
  • Kavga et kardeş.Dayak ye.Korkmadan dayak ye.Zorla birdaha ye.Ben böyle aştım.Tek yapamam diyorsan 5 gun sonra tezkeremi alıp geleyim yanına beraber dayak yiyelim.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Ooo bende gungoren siyavuşpaşa cocuguyum süper

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • quote:

    Orijinalden alıntı: system_31

    beyler ilaçları falan boşverin.

    bizi adam edecek tek şey bir kız...

    evet, kendimizi değerli hissettirecek, üzerimize titreyecek bir kız.

    toplum tarafından yeterince aynalanmadığımız için kendi kabuğumuza çekiliyoruz.
    kız falan değil sadece sağlam kafa dengi yakın bir arkadaş bu sorunu atlatmaya yeter.
  • Günlerin nasıl geçiyor . Dışarı çıkıyor musun hiç . Başka bir şehirden İstanbul'a gelmişsin sanırım. Normal bir arkadaşın oldu mu kendini yanında rahat , mutlu hissettiğin

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Bir çok kişide sosyal fobi olabiliyor. bende de var o yüzden seni biraz anlayabiliyorum . Mesela kendini en rahatsız hissettiğin yerler , kaldığın durumlar neresi ? Örnek vereyim ben kalabalık bir caddede yürüyorsam heleki teksem kendimi aşırı rahatsız hissediyorum

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
    • 
Sayfa: 1234
Sayfaya Git
Git
sonraki

Benzer içerikler

- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.
Hizmet kalitesi için çerezleri kullanabiliriz. DH’ye girerek kullanım izni vermiş sayılırsınız.
Anladım Veri Politikamız