Bunalmışlık hissi ve *ntihar düşüncelerini engelleyememek

Öncelikle herkese merhaba çok detaya girmeden kendimden bahsetmek istiyorum. Ben 24 yaşında erkeğim ve üniversite 2. Sınıfa gidiyorum İngiliz dili ve edebiyatı bölümü okuyorum. Hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor, kaygı, depresyon, sosyal anksiyete gibi çeşitlili psikolojik sorunlarla uğraştığım için psikolojik açıdan hiç iyi değilim okula gidiyorum ama ilk senem iyi geçmesine rağmen ki bu bölümde okumayı ben değil ailem tercih etti başarısız olucam diye çok korkuyorum. Sınıfta hiç arkadaşım yok iletişim kurma becerilerim çok kötü ve sunum yapamadığım için 1 dersten kaldım bile. Ne kadar çabalasam boşuna kürek çekiyormuş gibi hissediyorum ve etrafımda beni anlayan kimse yok ailem bile bu sorunları onlara açtığımda kısa cevaplar ile geciştiriyor. Sürekli kafamdan herşey kötü olucak diyen sesleri ve senaryoları atamıyorum, bunlar bana çok vasıfsızmışım gibi hissettiriyor o yüzden tek çıkar yol olarak ıntıhar etmeyi düşünüyorum. Uzun bir süredir düşünüyorum ama beni engelleyen tek şey annemin başına birşey gelmesi böyle bi durumdan dolayı ama artık dayanacak gibi hissedemiyorum. Bunu yazma nedenim içimi dökmek ama herhangi bi öneriniz olursa dinlerim.

Gyrex yerine normal antidepresan yazdı doktor onu kullanmaya başlıycam. Ve stresli şeylerden sosyal medya uygulamalarında olabildiğince uzak kalmaya çalışıyorum

Kardesim hayatin basindasin daha yas ilerledikce bu sorunlar daha basitmis gibi gelmeye baslayacak inan bans , bizde neler yasadik ayni yollardan gectik aldatildik, ayriliklar yasadik, hainlikler gorduk , depresyona girdik ciktik, hepsi gecici hayata odaklan hoby bul kendine fotograf cekerek cozmustum ben , onu ogrenmek uygulamak epey zaman aldigi icin kendine ayricak bos dusunecek vakit kalmiyor, dslr ucuzundan al bitane seviyorsan basla yada baska sevdigin bir konu varsa ilgilen