yaşadığımız hayatta, eminim ki çoğu kişi kendi olamıyor, belki dalga geçtikleri için istediği gibi konuşamıyor, istediği gibi giyinemiyor, istediği gibi yaşayamıyor. belki hepimiz böyleyiz, çünkü bizler doğmadan ne yapacaklarımız belirlenmişti, altı yaşına gelince okula başlayıp hayatımızın çoğunu böyle geçirecektik. moda olan giysileri giyecektik, hit parçaları dinleyecektik kendi sevdiğimiz dansı öğrenmek yerine en çok sevileni öğrenecektik. kendimiz olmak yerine başkalarıyla uyumlu olmak dayatıldı bize, farklı şeyler yapmayı göze alamadık, sorumluluk almaktan korktuk. peki ya ne yapacaktık, koca bir hayat vardı ama onu deneme tahtası olarak kullanmaktan korkuyorduk biz ne yaptık, hayallere gömüldük, kendi dünyamızı kurduk, sanallaştık, istediğimiz olduk ya da kendimizi bulduk. çoğu bilmiş kişiler çocuklarınız bilgisayardan uzak tutun der ama bilmezler o bilgisayar çocuğun özgür olduğu alandır dışarıda kurallarla dayatmalarla dolu bir hayat varken çocuk onu bırakabilir mi? hepimiz kendimizi orda gösterdik zaten hayatlarımız aynıydı sadece o ekranın başında farklı olabildik. aslında hepimiz aynı olduk, aslında hepimiz farklılıklarımızı attık, aslında, görünen yüzleri aynı olan ve görünmeyen yüzleri olmayan birer iceberg olduk.