intihar düşüncesi

bizi bu yola sürükleyenlerden bir de yardım almak ironik olur. hepsi aynı bok hepsi aynı terane, sanki kimse bilmiyor kamudaki insanların nasıl çalıştığını . aklımı kaybedicem olan o olcak

Merhaba. Bu konu hakkında şunları bilmen gerekir. Sanırım deneyimin yok. Ben bizzat 10 senedir deneyim sahibiyim. Yaşım oldukça var, ama tam olarak kaç olduğundan bahsetmek istemiyorum. İlk ve son olur umarım, intihaar girişim olmuştu. Psikatri'nin verdiği ilaçlarla yapmıştım bunu. 3-4 gün hiçbir şey hatırlamıyorum ve hastane de yatmıştım. Gözlerimi açtığım zaman ölmediğimi fark etmiştim, ve annemin yatağında uyanmıştım. Hüngür hüngür ağlamıştım o zaman. Ben de o gün "annem için yaşayacağım" demiştim. Sen diyorsun ya psikolog a görünün ya da psikatrye gidin diye. Bir kere devletin psikologları yok. Belirli platformlar da çalışıyorlar, ama emin ol sana tam olarak terapi uygulamıyorlar. Psikiyatri dediğin ise bir tür manyak gibi seni sadece analiz ettiğini düşünür, ve kısa süre içinde sana legal olan uyuşturucuları dayar, ve kafası eserse durduk yere seni zorunlu yatış bile yaptırır :) 10 senedir çalışamıyorum. İlk okuldan terk ettim okulu. Diplomam olmadığı için vasıfsız birisi olarak kaldım. Bir sürü kitap okudum zamanında ama kendimi hep geliştirdim. Tabi bunlar önemli mi, bir insanın anlayış sahibi olması, iyi olması, doğru düşünmesi önemli mi ? Hayır, önemli olan sadece diploma, mevki sahibi olmak, kıç yalamak gibi şeyler. 5 sene önce annemi kanserden dolayı kaybettim. İyice yıkıldım. Bu arada %80 derecede devlet doktorları tarafından verilmiş raporum var. Düşün, %80 raporluyum. Babamla birlikte kalıyorum. Babam 67 yaşında. Emekli maaşı var aylık 2500 TL civarında. Ama borçlarımızdan dolayı bu para tam olarak eline geçmiyor. Geçen para aylık 800 TL. Engelli maaşımı yaklaşık 7 senedir alıyordum. Annemle kaldığım zaman bir sorun yoktu, ama babamla birlikte olduğum için, nitekim babamın söz de aylık 2500 TL gelirinden dolayı devlet bana engelli maaşı vermiyor. Evet bu para da yaklaşık 900 TL kadar, ver mi yor :) Bunun için kaymakamlığa çıktı babam, ben de çıkıp konuştum. Ama babamın söz de ikametgah benim evimde olduğu için vermiyorlar. Yerini değiştirmesine rağmen hala vermiyorlar. Ben zaten kaygılar yaşaya yaşaya sorunlarım olmaya başladı. Çünkü en kaygılar insanların yaşadığı olayları iyice körüklüyor, travmalara kadar sürüklüyor. Sen söyle ben bu durumda ne yapayım? Çabalayın diyorsun, zor olacak diyorsun, ama olur diyorsun...Hayır kardeşim, olması için artık birilerin kıçlarını yalamak zorundasın, bir tık başkasına kötülük yapmak zorundasın. Bulunduğum bölge de belediye bir dönem AKP aitti. Bilirsin, onlar hep kendi insanını alır iş verir. Daha sonra CHP seçildi, ben de bir umut yardım için gittim konuşmaya, zaten belediye başkanı ben gitmeden kısa süre önce halk a konuşma yaptı, neymiş efendim zor durumda olan işsizlere iş imkanı tanıyacakmış. Toplam 70 kişi kadrosuna dahil etti. Ama bil bakalım işe aldığı tipler nasıl tiplerdi ? Hepsi zengin, ve kıç yalayan tiplerdi. Aralarında 1 tane fakir aile çocuğu yoktu. Kiminin burada birden fazla lokantası olan tiplerdi, kimileri de benzerdi. Kaç defa Cimer'e hem şikayet hem öneri tarzında yazı yazdım. Raporum var raporum, hemde bu rapor devlet doktorları tarafından onaylanmış, heyete girmişim ve mühür basıp imza atmışlar. İntihar etmek için kimse can atmaz. Elbet o kişiyi bunu yapmasına zorlayacak bir şeyler vardır. Ben de istemiyorum ama açıkcası kaygılarımdan dolayı bir türlü bu istemediğim şeyi yapmak zorunda kalacakmışım gibi hissediyorum, ve bu baskıdan dolayı korkuyorum, ne zaman yaparım bilmiyorum. İstemiyorum, ama benim yapabileceğim bir şey kalmayacak gibi. Babam abartısız 5-6 sene sonra tamamen yaşlı bir insan olacak. Bana kimse iş vermiyor. Belediyeye gidiyorum, kaymakamlığa çıkıyorum, anladığım işlerden bahsediyorum ama hiçbir şekilde oralı olmuyorlar. Bana iş kur'u anlatıyorlar :))) Sokakta ki insan bile bana bu akılı verebilir. Hem üstelik 10 kere de iş kur'a başvuru yaptım. Oradanda hiçbir şey çıkmıyor. Bilmiyorum sen iyi niyetli olabilirsin. Kısacası halinize şükür edin demen iyi bir şey olabilir. Ama ben uzun zamandır bu inancımı kaybettim. Bu benim keyfiyen seçtiğim bir şey değil, inancsız olmayı da mecburen düşündüğüm şey. Şimdi babam evimizi bırakıp gitti. Çünkü devlet engelli maaşı alan bireylerin evde ki toplam gelirine bakıyor. Evet, sadece gelirine bakıyor, hiçbir şekilde giderleri devleti ilgilendirmez :)) Bugün yine 900 TL için kaymakamlığa başvuru yapacağım. Gidip kendilerine elektrik faturamı göstereceğim, ev kirasından bahsedeceğim, rahatsız olduğumu tekrar söyleyeceğim, bana yardımcı olacaklar mı ? Elbette ki olmayacaklar. Ama babam evde olursa hemen maaşımı kesecekler, onların tek derdi bu işte, bir de adı sosyal yardımlaşma fln, yardımlaşmaya bak, resmen bir açık bulup maaşımı kesmek için can atıyorlar, ama bilmiyorlar bu ev de hergün bütün gün yumurta kızartıp yediğimizi. Pozitif nasıl olayım bu durumda ? Tamam manevi anlamda çevremde iyi olan insanlar var, bu konuda iyi oluyorum, ama diğer konu beni daraltıyor. Bu ülke de bi yerlere gelebilmek için gerçekten göt yalamak gerekiyor, ve dediğim gibi bir tık kötü olmanız lazım. Ornek eniştem. Adam ticaret işi ile uğraştı. İşleri iyi giderken birden bire battı ve eski paraya göre 2 trilyon borç altına girdi. Nedeni kısaca anlatayım. Çünkü pozitif görüyordu, kimseden çekinmiyordu, kötü düşünmüyordu ve olanlar oldu. Düşünmediği için o kişiler eniştemin, ablamın, ve şu an 10 yaşında olan yiğenimin canlarını yaktılar. İşte öyle insanlar olacaksın ki başın rahat etsin, az çok güzel hayatın olsun bu ülke de. Ama iyi düşünürsen, iyilik yaparsan fln sen kötü olursun bu ülke de. Şimdi eniştemin 4 tane bu yüzden davası var. Bir tanesi belli oldu ve 4 sen hapis cezası var. Düşünün 10 yaşında bir çocuğu var ablamın ve o çocuk babasız kalacak, ve o babası gerçekten melek gibi bir baba, akıllı bir insanda. Ben nasıl pozitif düşüne bileyim bu durumda ? Tamam düşünmeye çalışıyorum, ablamda öyle yapıyor, ama nereye kadar sürecek bu ?

Keşke olmasa var ama kardeşim böyle gençliğimiz gidiyor elden su yaşıma geldim hayatımı yaşayamadım daha yaşamak için doğuştan zengin olmak gerekiyor bu ülkede başka çare yok

okuyun lütfen, diğer boş yorumları okudum onlara vakit harcamamanızı tavsiye ediyorum.

Hangi hattı ararsanız arayın, yurtdışındaki gibi değil bizim durumlar. Türkiye'de neredeyse herkes intiharı düşündüğünden o hatları arasanız da destek alamazsınız.

Forumdaki intihar düşüncesi "bir şeyleri kanıtlamak" için olan arkadaşlara şöyle bir yorum yapabilirim:

Ülkede ekonomik sıkıntılardan, sosyal yaşantıdan, baskıdan ve bir çok sebepten bir şeyleri değiştirmek uğruna kendi feda insanlar olmasına rağmen bizim CUMHURBAŞKANIMIZ çıkıp "herkesin evinde buzdolabı" var diyebiliyor. Buna rağmen milyonlarca kişiden destek görüyor. Yani anlayacağınız ancak kendinize yazık edersiniz.

100 liraya psikolog videosu çok güzel bir video, evet hepimiz güldük ama şakadan ötesi en azından biri çıkıp da hayatımızda böyle bir etkileşimde bulunsun. O da yok.

İşin özü erkekseniz, "erkek adam dert çeker, ağlamaz. intihar ediyorsa kolaya kaçıyordur, korkaktır." algısı damarlarımıza işlemiş. Böyle bir şey kesinlikle doğru değil ama zaten birine içimizi döktüğümüzde şuna benzer bir his ve cümleler zaten kişiyi yaralıyor.

Eğer böyle bir düşünceniz varsa bu dünyadaki bedeninizi daha iyi işler için kullanın. Şuan hapse girmek istemediğimden ötürü bir şey diyemiyorum ama "sesinizi çıkarın" dersem, beni anlayın. Ne çile çekiyorsunuz bilmiyorum ama benim gördüklerimi görseniz foruma yazma bile ihtiyacı duymadan çoktan camdan atlamıştınız.

Forumdaki sahte psikologlara, yaşam koçlarına, tedx klişecilerine kulak verirseniz aynı halt olmaya devam edersiniz. Şimdi inceleyeceğim yorumları, kesin birileri yine günlük yürüyüş tavsiye etmiştir. Şizofreni mesela çok ağır hastalık olduğu için 40 km yürütüyorlarmış  

Aha şimdi gördüm biri "her şey için umut var" vs vs yazmış. He aynen var a.