iç dökme

İnsanlarla artık muhabbet etmek istemiyorum, sürekli stresliyim. Sanki her an bir şey olacakmış gibi kaygılıyım. Uyandığımda dişlerimi sıkmış vaziyette buluyorum. 1 yıl içinde max 5 gün rahat yatıyorum. Yaşıtlarımla veya yaşıma yakın kişilerle konuştuğum zaman beynimden hep şu düşünceler geçiyor ''acaba bana üstünlük mü sağlamaya çalışıyor.'' bu yüzden kısa sohbet ediyorum çünkü çok sohbet açmadığım için muhtemelen sohbeti kendi doğrultusunda ilerletecek ve normalde söylemeyeceği şeyleri muhabbet içinde söyleyecek.

Derinlere indiğimde okul nöbetçisiyken sınıfımın yanındaki sınıfa sınıf defterini almaya gidince hoca benimle tartışmış sınıftakiler de bana gülmüştü sanırım bu yatıyor bir şey diyememiştim sonra yine okul bittiğinde diploma konusunda müdür yardımcısıyla tartıştım tartışırken heyecanlandım ama cevabını vermiştim ancak tam olmadı gibi. Her neyse gerek derslerimin kötü oluşu gerek arkadaş çevremin şerefsizliğinden ilköğretimden arkadaşlarımın da okulları uzaktı. Gitgide arkadaşlarımdan uzaklaştım çünkü genelde onlar beni çağırırlardı evden, onların da yeni arkadaşları olduğu için gelmemeye başladılar. Ben ve pc baş başa kaldık. Sosyal fobi ufak ufak gelmeye başladı. Biraz başarılıysanız ve sonradan başarınız düşerse kimseye görünmek istemezsiniz bu yüzden yıllarca böyle devam etti. Mezuna kaldım vs. yıllar geçti.

En yakın arkadaşımın düğünü oldu beni çağırdı sosyal fobi yüzünden gidemedim, babası öldü telefon açtım ama taziyesine gitmedim.

Hayata geç kalmışlığım var, yaşıtlarım çalışıyor ve bu öyle bi geç kalmışlık ne yapsam da bu his gitmiyor.

Sosyal fobim olduğu için dışarı hayatından biraz uzağım ve insanlarla karşılaşınca ne yapacağımı şaşırıyorum. Eve misafir geldi mi saklanıyorum

Çünkü onların benim bu durumumu görüp dalga geçmelerini istemiyorum. Spor yapınca bu duygular kesiliyor ama bırakınca 2-3 ay sonra yine geliyor.

Biliyorum bu toplum benden daha beter bu toplumdan utanılmaz ama her şey beynimin içinde onun sesini kesemiyorum.

Toplumdan da soğudum. Dışarı çıkınca soğuk davranıyorum ki kimse bulaşmasın aynı şekilde hızlı yürürüm. Bunu sevdiğimden yapıyor değilim. İçine düştüğüm sosyal fobiden dolayı yapmak zorunda kalıyorum. Kendi yalnızlığıma öyle alıştım ki arkadaşlarımla çok yazışmam olursa ara sıra geç cevap veriyorum. Konuştuklarım da beni yönlendirmeye çalışıyor kendi düşündükleri istikamete doğru. İnsanların birbirini yönlendirmelerinden ve en iyisini ben biliyorum düşüncesinden bıktım. Toplumdaki ıslah edilemeyen yavşaklardan da bıktım. Her gün arka ceplerinde bıçak taşırlar, arabada silah taşırlar. Adam öldüren 5 yılda çıkıyor. Bıçaklarlarsa 2-3 günde çıkıyor. Yasamız suçlular için çalışıyor. Maalesef dışarı çıkmamamın bir sebebi de mahallenin bu ne idiğü belirsiz mahlukatlardan geçilmemesi. İllaki denk geliyoruz. Mahallenin %80'i bunlardan rahatsız ama toplu hareket edemiyoruz. Bu adamlar için adam öldürmek çok basit bir şey olmuş, kendileri ölse ailesi umrunda değil. Aile gibi bi derdi yok. Çocukları dersen aynı b.kun laciverti. Kimse bunlara bulaşmak istemiyor. Artık bazı konularda toplumun birleşmesi gerekiyor.

Bilmiyorum ne olacak ama hayatım iyiye gitmiyor ve umudum çok az. Gerçek hayatta kimseyle bu konuları konuşmadım çünkü bugün beni anlarmış gibi yapar yarın-öbür gün aramız açılınca da bu zayıflıklarımı yüzüme vurur. O yüzden buraya yazdım. Maalesef duygularımı insanlardan saklıyorum ve soğuk görünüyorum bu acı bir şey. Bir gün sosyal fobiyi yeneceğim. Çünkü yenmem gerekiyor zaman geçiyor, kaçırdığım trenin ardından koşmam ve ilerideki duraklarda yakalamam gerekiyor.

hocam güzel bir yazı yazmışsın benim de sana benzer bir hayatım var eğitim olarak ben de saçma ve mantıksız kararlar verdiğim için yıllardır üniversiteyi uzatıyorum, okul değiştiriyorum, bölüm bile değiştirdim hatta senin durumunu anlıyorum bu yüzden az çok. Bence ülkenin ve toplumun ne durumda olduğunu bi kenara atmalı ve kimseyi umursamamayı öğrenmelisin. Kendi durumuna bak sadece. Ne yapabilirim bunu düşün eğer üniversiteden mezun durumdaysan düzgün bir iş ara ve çalışmaya başla böylece düzenli bir hayatın, cebinde de az da olsa paran olur. Üniversiteden mezun değilsen bitirmeye çalış bölümün sana göreyse umarım hayatın düzene girer hocam düzensiz hayatın nasıl olduğunu çok iyi biliyorum 

anlayan birilerinin olması çok değerli. Durumumuz üzüyor ama yalnız olma hissinden uzaklaştım biraz. Umarım rayına girer hayatımız.