Hikayemi okuyup yorumlar mısınız ?

Enes4125

Yüzbaşı

389 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Annemin psikolojik sorunları ve bazı takıntıları vardır. Bu yüzden uzun zamandır psikiyatri tedavisi görür, okuma yazma bilmediği için annemin yanında mutlaka biri olur. Dünde ben götürdüm annemi. Sabah 8:00 gibi evden çıktık. Randevu 8:30 du, hastane yakın olduğundan yürüyerek gittik. Psikiyatri polikiniliğine geldiğimizde güvenlikçi Aysel abla ve Mehmet abi annemin halini hatrını sordular. Aysel abla asansörün bozuk olduğunu söyledi bu yüzden 3. kata yürüyerek çıktık. 99 Depreminde ağır hasar görmüş bu hastanenin bazı polikıliniklerinde hala depremin izleri vardı. Bir hasta çok ağır şekilde acı çekiyor olucak ki uzaktan bir bağırma sesi geliyordu. 3. Kat Figen hanımın odasına geldik, annem içeri girdi ben kapıda bekledim. 1-2 dk oturduktan sonra uzun, duvarları boyasız, basık ve hiçte iç açıcı olmayan bu koridorda bir o tarafa bir bu tarafa yürümeye başladım.

Yaklaşık bir yarım Saat sonra sıkıntıdan ve birazda meraktan kapıyı çalıp araladım. Annem ve doktor bir şey konuştukları halde dönüp bana baktılar ve Figen hanım her zamanki gibi o rahatlatıcı sesiyle az kaldı evladım dedi. Kafamla onaylayıp kapıyı kapattım. Koridorda yürümeye devam ettim. Nihayet o uzun sessizliği bozan bir kapı gıcırtısıyla arkamı döndüm. Beyaz bir elbise giymiş, hasta olduğu anlaşılan 18 yaşlarında bir kızla göz göze geldim. Yanında bakıcısı vardı, bu kızı biraz anlatmama izin verin. Gözleri mavi, dudakları kıpkırmızı, buğday tenli, orta uzunlukta siyah saçlı bir kızdı. Normalde kadında mavi göz itici gelir ama onun gözleri bir tesir ediciydi. Koridorda bana doğru yürüyordu hasta bakıcısıyla beraber, merdivenlere gelene kadar gözlerimi gözlerinden ayıramadım. Belkide istemsiz olarak yapıyordum bunu ama oda hafif bir tebessümle, belkide yüz ifadesi buydu bana bakıyordu. Merdivenlerden inerken son bir kez kafasını çevirip bana baktı, tabii bende ona. Aradan 5 dk geçti kız hep aklımdaydı. Ama çokta umursamayıp birazdan unuturum diye düşündüm.

Kız bir türlü aklımdan çıkmıyordu, annemde hala içerideydi, bu basık yerde daha fazla duRamiycaktım aşağı inip biraz hava almaya karar verdim. Aklımda hep o kız ve bana bakışları vardı. Asansöre doğru yöneldim, düğmeye basıp beklemeye başladım ve gelince bindim. 1. Kata basıp beklemeye başladım, asansör biraz geç hareket etmekle beraber sarsıntılı bir şekilde hareket etmeye başladı. O esnada aklıma asansörün bozuk olduğu geldi. Çok ani bir heyecana kapıldım, asansör sürekli duruyor, durmadığı zamanlarda sarsıntılı bir şekilde aşağı iniyordu. 2. Katın ışığı yandı, dualar etmeye başladım, nihayet 1. katın ışığı yandı. Hemen kapıya yöneldim lanet olsun ki kapı sıkışmış. Defalarca iteklememe rağmen açılmadı, bu kez tekmelemeye başladım heralde güvenlik Aysel abla sesi duymuş olacak ki kapının ardından seslendi. Asansörde kaldım diye bağırmaya başladım, bir anda asansör ışığı söndü ve aniden düşmeye başladı, artık içimden tüm duaları ediyordum. Bunun aşağısında hastanenin depremden sonra tadilat görmemiş ve kullanılmayan bölümü vardı. Asansör bir ara durur gibi oldu ve tekrar düştü sert bir çarpmayla zemin kata geldiğimi anladım.

2. Bölüm

Büyük bir korkuya kapıldım, kısa bir süre şaşkınlıktan sonra kendimi toparlamaya çalıştım. Sarsıntının etkisiyle düştüğüm yerden kalkıp kapıya yöneldim. Kapının küçük, arkayı buzlu gösteren camında dışarıda hiç ışık olmadığı anlaşılıyordu. Kapıyı itelememle hiç bir zorluk çıkarmadan açıldı. Sanki az önce tekmelediğim kapı bu değildi. Bu eski tenha zemin katta, çatlamış duvarlar, depremin enkazından başka bir şey yoktu. Adeta gizli birer maziydi burası, sadece 10 sene önce yaşanan bir facianın izleri vardı etrafta ve sonsuz bir sessizlik. Gündüz olduğundan içeri giren ışık etrafı rahatlıkla görmemi sağlıyordu. Bu duvarlar sanki bana bir şeyler fısıldıyordu. Sanki benimle konuşuyorlardı, yada konuşan duvarlar değil içimde ki sesti. İstemeyerekte olsa kendimi o derin düşüncelerden alı koyamadım, bir anda kendimi çok farklı bir yerde buldum. Küçük bir çocuk annesinin dizinin dibinde oyun oynuyor ve koltukta oturan asker üniformalı bir adam. Bu adam sanki tanıdığım birinin gençliğini hatırlatıyordu, hatırlamaya çalışırken odaya biri girdi. Çantasını köşeye bırakıp küçük çocuğu sevmeye başladı. Oturan kadını çok zorlanmadan tanıdım. Bu annemdi annemin gençliğiydi. Az önce dizinin dibinde oturan küçük çocuk şimdi eve sonradan gelen kızın kucağındaydı. Bu kız 16-17 yaşlarındaydı. Onları ve o adamı tanıyamadım, taki annem kıza; kızım kardeşini alda koridorda biraz gezdir diyene kadar. O kızın ablam olduğunu anladım, asker üniformalı adamda benim babam olmalıydı. Bu benim depremde kaybolan ailemdi.

Her şey bir filmin fragmanı gibi silinip gitti, tekrar kendimi olduğum yerde buldum. Bu bir anlığına gördüklerim asansörün sarsıntısından daha sarsıcıydı tabiri caiz ise. Uzun bir süre düşündüm, bu hapsolduğum yerde zamandan bol bir şey yoktu. Duvara yaslanıp düşünmeye başladım, yıllarca hatırlamaya çalıştığım, hep annemin anlattıklarıyla tanıdığım ailemi bir anlığına hatırlamış, görmüştüm. Ablam ne kadar da severmiş beni diye geçirdim içimden. Peki bu nasıl oluyordu ? Kafamda o kadar çok soru vardı ki, bu düşünceler içinde bir anlığına burada hapsolduğumu unutmuştum. Bir silkelenme ile kendime gelmeyi başardım. Ayağı kalkıp şuan bu soruları cevaplama zamanı değil, önce şuradan bir kurtulalım dedim kendi kedime. Etrafa bakınmaya başladım.

3. Bölüm

Bu büyük alanda, cam kırıkları ve beton parçları arasından bir kapıya rastladım. Ahşap kapıyı araladım, uzun ve derin bir gıcırtıyla açıldı. Kafamı uzatmamla uzun bir koridorla karşılaştım. Hastanelerde en sevmediğim şeydir uzun koridorlar, sonunu görürsün ama oraya varmak zaman alır, bu da her zaman uzun koridorlardan nefret etmeme neden olmuştur. Bu koridorda çıkış aramaktan başka seçeneğim yok, yürümeye başladım. Odaları kontrol ede ede yürüyorum, arasıra karşıma çıkan yarasalar dışında canlılık eseri yoktu burada. Hemen hemen her odada aynı şeyle karşılaştığımdan artık rahat bir şekilde kapıları açıyor ve aynı şeylerle karşılaşacağımdan emin olduğum için umursamaz davranıyordum. Koridordun sonuna vardım.

4. Bölüm

Tekrar geldiğim yöne arkama döndüğümde yavaşça açılan bir kapı sesi duydum. Koridorda ki kapılardan biriydi ama hangisi olduğunu kestiremedim, muhtemelen asansörün düştüğü büyük odadan çıkarken kullandığım kapıydı. Sesten anladığım kadarıyla kapı ağzına kadar açıldı, koridorun sonundan geldiğim yere doğru bakarken bir rüzgar sesi ve yerdeki tozların havalanması içimi ürpertti, biraz sonra bu rüzgarı yüzümde hissettim. Bir gıcırtı sesi daha bu kez kapı büyük yankılı bir sesle kapandı. Dışarıda yağmur başlamıştı biraz sonra yağmur fırtınayla karıştı, hava kapandı. Çarpıp duran camlar, kapılar içeride korkunç sesler çıkarıyor. Odalardan birine girdim, cama yaklaşıp demirliklerden dışarıyı seyretmeye başladım, burası hastanenin kullanılmadığı için kapatılmış enkazların bulunduğu yerdi. Yağmur ve fırtına şiddeti iyice arttı, arkamı döndüğümde büyük bir şimşek çarpmasıyla kapanmış olan hava birkaç saniyeliğine aydınlanırken beyaz elbise giymiş halde karşımda birinin slüetini gördüm. Adeta donup kaldım ve hızlıca kapıya doğru yöneldim kapı birden yüzüme kapandı. Hemen kapıyı açıp koridora çıktım ve kapı tekrar sert bir şekilde kapandı. Gördüğüm kimdi diye düşünmeye başladım, kısa zaman sonra hatırladım, koridorda annemi beklerken hasta bakıcısıyla göz göze geldiğim kızdı. Merdivenlerden inerken bana son bakışı aklıma geldi o mavi gözlerinde ki yırtıcılık korkunç, bir o kadar da tesir ediciydi. Arkamda biri varmış gibi hissettim hızla arkamı döndüm ve bu o, o yukarıda gördüğüm kızdan başkası değildi. Aşık olduğum bir o kadarda korktuğum kızdı, üzerinde beyaz bir gelinlik vardı. Tırnakları çok uzun, gözleri mavi yırtıcılığıyla gözlerime bakıyordu. Yüzünde ve bir çok yerinde o kadar olağan üstü şey olmasına rağmen bunlar bana normal gibi geliyordu. İlk konuşan bendim :

- Kimsin ne işin var burada ?

Fısıltılı, güçlü ve ürpertici bir Sesle;

- Adım Gamze, senin için buradayım.

- Beni kurtarmaya mı geldin ?

- Ben aslında hep seninleydim. Her gece birlikte uyuyorduk, yıllarca büyümeni bekLEDim artık o gün geldi.

Bu kız ne saçmalıyordu, psikiyatri tedavisi gördüğüne göre ruh sağlığı yerinde değildir belkide. Sorularıma devam ettim.

- Hangi günden bahsediyorsun, ben seni tanımıyorum, nasıl geldin buraya beni çıkarabilirmisin ?

- Tabi ki çıkarırım ama bana itaat etmen lazım ?

Artık deli olduğu kesin diye geçirdim içimden, en azından söylediklerini yaparsam beni çıkartır umuduyla;

- Nasıl olacak o iş ?

- Ruhunu bana vereceksin, ebediyen benim olacaksın, şimdi söyleyeceğim sözleri tekrarla.

Kızın gözlerine baktım mavi, çekik gözleri vardı, saçları kanlıydı. Çok ürperticiydi.

- Kabul etmiyorum, ruhumu sana veremem, eğer daha ilerisine gidersen senin için iyi olmaz !

Keskin gözleriyle bana bakarak sesini yükseltti, ibranice sözler söylemeye başladı. Sesi adeta başka alemden, başka zamandan geliyordu. Üzerime yürümeye başladı, omzumda büyük bir acı hissettim, tırnaklarını omzuma geçirmişti.

- Benim olacaksın başka çaren yok !

Ve o çürümüş kırık dişlerini boynuma geçirmesiyle gözlerim kapandı. Karanlık boşluktan ibaret bir yerdeydim. Gözlerimi açtığımda hemşire serumu kontrol ediyordu. Hemşire:

-Geçmiş olsun Enes bey, iyileştiniz.

- Neredeyim ben ?

- Burası rehabilitasyon merkezi, tedaviniz başlayalı tam 2 yıl oldu.

Ardından içeri doktor girdi güler yüzü ve neşe veren sesiyle;

- Geçmiş olsun Enes bey şizofreni hastalığını büyük bir mücadele vererek atlattınız, merkezimizde 1 ay daha kalacaksınız...

Yazan: Enes Yıldız

Tarih: 05.06.2014

Arkadaşlar Hikayemi okuyan herkese çok teşekkür ederim, yorumlarınızı bekliyorum.

Enes4125

Yüzbaşı

389 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Nihilous

Yarbay

2423 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Drago

Binbaşı

1553 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Betax

Yarbay

2180 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

green_fire

Yüzbaşı

425 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Enes4125

Yüzbaşı

389 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

hoksi

Yarbay

7520 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Enes4125

Yüzbaşı

389 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Da Vinci was here

Yüzbaşı

370 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

kummbara

Yüzbaşı

450 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Hikayemi okuyup yorumlar mısınız ?

Benzer içerikler