Hayattaki pişmanlıklarınız neler

Üniversite sınavına adam akıllı çalışmamak

bölüm seçmede daha bilinçli olmamak

Sosyalleşmemek

Babamla daha çok vakit geçirmemek

Basit işlerde dahi sorumluluk vs kazanamamak

Karizmamı iki paralık etmek

Diksiyonumu vs düzeltmemek

Karşıma çıkan meseleleri boşvermeyip onların üzerine gitmemek

Zombi gibi yaşamayı kesip hayata atılmamak

bitcoin almamam dünyadaki en büyük aptallık. düşünsene zamanında bedava yüzlerce dağıtılan bir şeydi poahaha haylağan aklıma geldikçe sinirden gülüyorum.

Bu da dünyanın en saçma klişesi. Kimsede bitcoin alıp bu seviyelere gelmesini bekleyecek irade yok, sadece o zaman alıp hasbelkader unutanlar hariç. Yani atıyorum 1 dolarken alsan heralde max 10 dolar olunca satmış olacaktın

daha kotusu var halam bu islerden anlamamasina ragmen zamaninda 300 bitcoin almis nerdeyse hic fiyatina sonra bozdurmus tabi yine hic fiyatina

Ulan geçen ihalede villayı 4.4milyondan ben verdim,herifin biri 4.5milyon verdi.Tam ben kaldırırken sattı namussuz.

Üniversitede yanlış bölüm seçmek

İyi insan olmaya çalışmak

Beni ezen insanlara karşı gelmemek

İrade mi ben her şeye zamanında kenara 10- 100 lira koyup yatırım yaptım, koyarım köşede durur, o kadar çok ponziye verdim ki ama küçük paralar çok gitti.

Bir buna yapmadım nedeni de fotoğraf ve kimlik bilgileri istedikleri için ama bu benim için büyük neden yani bundan herkes tırsabilir.

Zamanında dolar 3 ken 20 bin dolar koydum kaç sene önce. Ha şimdi para değerlendi mi sadece değerini korudu. Güya 165 bin küsür para var bir poha yaramıyor.

DOĞMAK

Atalet olsa gerek. İnsanlar beni çok çalışkan zannediyorlar. Ben hep sorumluluklardan kaçan birisi oldum. Genelde sorumluluklarımdan oyun,film yani entertainment içerikleriyle kaçtım.

Oyun oynadığım için veya film,dizi vs. izlediğim için pişman değilim elbette fakat çok kontrolsüz uğraştığım için pişmanım. Oyunlar olmasa muhtemelen çok daha vahim birisi olurdum. Oyun oynamadığım süreçlerde çevreme laf etmeye başlıyorum bir süre sonra.

Bir de sosyallik konusu,sosyal olmayı istesem bile,nedense biz bozukluk oldu. Yanlış şekilde ulaşmaya çalıştım galiba,yanlış kişilerle anlaşmaya çalıştım. Belki de genetik olarak sosyal bozukluk var bende çünkü küçüklükten itibaren bu konuda çok sıkıntı yaşadım. Ben insanlardan kaçtım sürekli galiba. İnsanların beni sevmediğini düşündüm hep. Alaya alındığımı,küçük görüldüğümü,onların yanında sönük kalacağımı düşündüm.

Bunların hepsinin birleşimiyle de kendimi aileme bağımlı birisi haline getirdim. Bireyselleşemedim,kendim bir şey yapma isteğim olmadı. Yani vakti geldi en ufak bir şeyi bile aileme yaptırır oldum çünkü beynimin içinden bir ses engelledi,sanki yapamayacakmışım gibi. Bu da biraz özgüvenle alakalı bir durum fakat zaten bireysel olmayan birisinde ne kadar özgüven olabilir ki? Çevremdeki insanlar herkesle herşeyle acayip interaktifler. Bense daha aile içi şeylerle uğraşıp bir de yetmiyormuş gibi aşırı obsesif takıntılarımla uğraşıyorum. İşin komik tarafıysa,bu obsesifleri şimdi alaya dahi alsam beynimin içinden çıkmıyorlar. Yerleşip yurt edinmişler.

Peh neyse,son 13 senem çok berbat geçti bence. Türkiye bana hiç yaramadı muhtemelen. Burası kaos memleketi,insanları anlarken güç çekiyorum. Hepimiz nasıl bir şekilde böyle bir toplumun parçası olduk? Hiç çevremize bakıp,ne yapıyoruz dediğimiz oldu mu?

Ben bu halime gelmemden dolayı artık ailemi sorumlu tutuyorum. Gördüğüm kadarıyla kardeşim de aynı yoldan ilerlemeye çalışıyor fakat o yaşıtlarıyla daha uyum içinde olabiliyor. Ben ilk geldiğimde 3 sene boyunca sınıfta hep tek başıma takılmıştım. Ortaokula geçince takıldığım birisi olmuştu o da 2 sene sürdü. Ondan sonra taşındık ve yine tek başıma kaldım. Lisedeyse sınıftakilerle anlaşamadım,bu konunun neden olduğunu hala anlamıyorum. İçimizde zıtlık vardı galiba ya da onlar beni çok alaya aldıkları için rahat edemedim. Yine okul değiştirmek zorunda kaldım bu yüzden. Orada iyi kötü anlaştığım ve hala görüştüğüm insanlar oldu. Hatta sosyalleşebildiğim tek insanlar oradaydı. Tabi üniversiteye geçtik artık. Fakat üniversite benim gibi sadece okul ve ders mantalitesi ile bakanlar için uygun bir ortam değil. Hocalarla veya belirli pozisyonda bulunan insanlarla iletişim halinde olman gerektiği gibi,kendin de bir şeyler katman gerekiyor kendine. Ben sadece derslere bakıp çıktım,derslerde çok başarılı oldum gerçekten de fakat benden ders anlamında daha az başarılı kişileri yeğliyorlar. Çok karmaşık bir ikilem ve belki de haklılar, bu dünyada aslında benim gibi introvertlara gerek yok. İnsanlar toplum içindir ve insanlar topluma katılabilecek cesarette olmalı,bunun dışında kalan benim gibi insanlar ise forum veyahu reddit köşelerinde yok olup gitmeli. Artık bu konuda bir adım atmam gerektiğini düşünüp,takıntılarımı geride bırakmaya karar verdim. Artık eskisi gibi sadece nerd takılan insanlardan oluşmak istemiyorum çünkü,çünkü kimse bu tarz insanlar istemiyor sanırım çevresinde.

Neyse bir laf var gerçekten de doğru. Bu hayatta kendin dışında kimsen yok. Aslında var fakat onların da meşgüliyetleri ve başka gayeleri oluyor ve hep seninle ilgilenecek değiller doğal olarak. Kendine yetebiliyor olman lazım. Yol göstericilerin olması iyi bir şey fakat hep bu kişilere güvenince benliğin tamamen yok oluyor ve başkasının kuklası haline geliyorsun.