Ağır Depresyon...

Arkadaşlar başlıktada gördüğünüz malum olayın içerisindeyim 11.sınıfa gidiyorum bu durum yaklaşık 1.5-2 yıldır var ama özellikle okulların açılmasıyla git gide arttı lise 1 de iken okul ortamında biraz bullylendim sonradan alıştım diyemem ama zar zor gittim diyelim sonrasında bildiğiniz uzaktan eğitim süreci başladı yaklaşık 1.5 yıl evden çıkmadım epi topu toplasanız 7-8 kere çıkmışımdır zaten asosyal biriydim hayatım boyu hiçbir zaman dışarı çok çıkmışlığım olmadı bu lise 1'in 1.dönemindeki olaylar yüzünden kendimi baya spora verdim her neyse ayrıca bu dönemde insanlara çok kinlendim kendimi toplumdan soyutladım dürüst oluyorum ve eylülde okullar açıldı söve söve gittim ve bu sefer sınıfta hiçbir sorun yaşamadım desem yalan olur evet fiziksel anlamda hiçbir şey yaşamadım ama gene yanlız kaldım her gün söve söve okula gittim sınıf 40 kişilik olduğu için çok ses oluyordu her gün başım acayip ağrıyarak eve dönüyordum 1.dönem en arka sırada her zaman olduğu gibi dönemin bitmesini bekledim bu süreçte uzaktan eğitiminde verdiği rahatlığın bozulmasıyla da ailemle de aram kötü oldu çözüm aradım ve evet açık liseye gitmek istedim ailem karşı çıktı en son işte 15 tatilin sonuna kadar devam etti ve kaydı yaptıramadım özel okula aldılar hiç istememe rağmen bu döneme kadar aileme hiçbir zaman eğitim anlamında maddi manada ağırlık yüklemedim hep devlet okulunda okudum bu anlattığım olaylar yüzünden de gitmek istemiyorum ama maalesef açık kayıtları bittiği için bu dönem gidecem(ona bile emin değilim) bu noktaya kadar derdini s..... falan yazacak çok arkadaş var biliyorum işte şükret baba parası yiyorsun üşengeçsin falan diyecek bir çok kişi olacak biliyorum ama derdimin okul olmadığını anladım çünkü bunun üniversitesi var işi var o su var bu su var ciddi manada hiçbir şeye motivasyonum yok yataktan kalkmaya dişimi fırçalamaya bile saçma gelebilir ama her şeye çok üzülmeye kırılgan hale gelmeye başladım okulu okumanın daha doğrusu üniversite sınavını falan nitelikli köleliğe doğru giden yol olarak görüyorum hiçbir şeye heyecanlanmıyorum bu yeni yazıldığım özel okulda mutsuzluğum o kadar yüzümden okunuyor elbet ki bu problemlere çözüm getirmeye çalıştım psikologa gittim az dışarı çıkıyordum diyordum ya hava almaya falan baya çıkar oldum(yanlız başıma) ama ne yaparsam yapayım hep aynı noktaya dönüyorum hayatın hep açık dünya oyunlarındaki sıkıcı yan görevler gibi oluyor düşünüyorum ne yapacağımı bilmiyorum çoğu zaman intiharı falan düşünüyorum gerçekten ama gerçekten bitmeyen bir döngünün içerisinde gibi hissediyorum yarın gene okul var nereye kadar gder bilmiyorum...

Konuyu okurken kendi lise hayatım gözlerimin önüne geldi...

Şuan yaş 22 , aynı durumdayım, üni 1.sınıfım bu arada , ne ders çalışmaya odaklanabiliyorum ne de hayattan ve yaşamaktan zevk alabiliyorum...

eğer doğuştan bu kadar "Ödlek" biri olmasaydım, 22 - 23 yaşını göremeden intihar etmiştim.

Nasıl tavsiye vereyim, bilemiyorum kardeşim...

Zaten aynı durumdayım.

Ben de benzer şeyler yaşadım. Ailem izin vermedi ama çok uğraşıp annemi ikna ettim babamdan habersiz açık liseye geçtim. Şimdi üni bitiyor yaş 25.

Hayat inişli çıkışlı dostum liseden sonra çok daha büyük sıkıntılar yaşadım çok da güzel günlerim oldu. Umudunu kaybetme aileni ikna et açık lise için ama senin için iyi olacağına inanıyorsan yap bunu açığa geçip salacaksan tamamen boşa geçme. Okumayı düşünmüyorsan da başka şeyler kovalayabilirsin.