2014 Wat günlüğüm | DonanımHaber Forum

2014 Wat günlüğüm - Sayfa 5

LSDream · 2014-06-10T12:57:16.0000000+03:00

Selamlar arkadaşlar, internette çoğu yerde wat ile ilgili bu programa katılmayan kişilerin çeşitli olumsuz mesajlarını gördüğümde ben de acaba? demiştim kendime ama fazla düşünmeden kendimi amerika!da buldum. Bu programa katılmak isteyen ve kararsız kalacak arkadaşlar için olumlu-olumsuz başıma gelen her olayı bu konu altında günlük tarzında anlatacağım. Sorusu olan arkadaşlara elimden geldiğince yardımcı olabilirim belki. Seyahatim tabii ki atatürk havaalanında başladı. Ufak bir gecikmenin ardından heathrowa kalkacak uçağımda yerimi aldım. Cam kenarında oturan bir bayan kalkıp koridora geçince yanındaki adama sorup cam kenarına kuruldum hemen. İlk kez uçağa bindiğim için manzarayı seyretmek istiyordum. Kalkışta biraz heyecan yaşadım fakat otobüs yolculuğundan pek br farkı yoktu. Yanımdaki adamla baya muhabbet ettik. Londra'ya inerken bana etrafı gösterdi. Chelsea'nin stadını, London eye ve Big ben'i görebildim havaalanına iniş için dönmeye başladığımızda. Saat yerel saatle 20.00 - 21.00 civarıydı sanırım ancak hava hala aydınlıktı. Alana indiğimizde yolcular uk vatandaşları ve diğer olarak ayrı gümrük görevlilerinin olduğu yerlere ayrıldı. Dallas'a gidecek uçağım ertesi sabah 9.30da olduğu için 13-14 saat vaktim olacaktı. Gümrük memuru pasaportumu aldı, geliş gidiş amacımı sordu biraz muhabbet ettik uk vizesi gibi bir damga bastı pasaportuma. Bn vizem olmadığından geceyi havaalanının içinde geçirmek zorunda olduğumu sanıyordum ama adam ''senin şu anda 24 saat uk vizen var bu süre içinde istersen gallere git'' diyince heyecanlandım ve çok sevindim. Lhr 5 ayrı terminalden oluşuyormuş. Ben t5e inmiştim ama yarınki uçağım t3te olacakmış. Terminaller arası metro ile taşıma yapılıyormuş ve bir trenle t3e gittim. Departure alanının üst katında 10 dakikası 1 pounda çalışan bilgisayarlar varmış ben de üstümdeki poundlardan birini oradaki bi güvenlik memuruna bozdurabildim. Sağolsun yardımcı oldu ve bilgisayara 3 pound attım. Aileme haber verdikten sonra biraz bilgisayarda takıldım. Lhrde biraz uyuduktan sonra sabah 9.30da ba uçağıyla gideceğim için t3ün f bölümüne geçtim beklemeye başladım.DS ve Sevis belgelerimin yanımda olmadığını farkedince biraz panikledim. sadece pasaportum vardı. Pasaport kontrolü filan başladığı zaman ilk şoku yaşadım. DS belgen olmadan uçağa binemezsin kusura bakma dediler ve kibarca yol verdiler. saat 6.00 civarı Amerikan elçiliği mi konsolosluğumu bilmiyorum ama amerikayı temsil eden kişiler mesaiye 7de başlıyormuş ve saat 7de bi adam buldum bıyıklı. Durumu açıkladım sağolsun uçağa soktu beni. İndiğinde 30gün içinde belgelerini alman gerk dedi. Çooook uzun bir uçak yolculuğunun ardından sonunda dallas'a vardık. Corpus christiye gidecek uçağım 16.10 daydı ve ben saat 14.00 sularında alana inmiştim. Buradaki gümrük görevlileri de biraz sıkıntı çıkarttı anca 1 saat civarı hallettik bütün işlemleri. Geceyi corpusta bir otelde geçirdikten sonra asıl maceranın başlayacağından habersiz bir şekilde Port aransasa nasıl gideceğimi aramaya başladım. Bİr şehir otobüsü geldi durakta beklediğim 10 dakikadan sonra ancak şöför bayan otobüsün ana durağa gittiğini söyledi. Tam inecekken arkadan yaşlı bir adam dur ben de oraya gidiyorum ana duraktan oraya beraber gideriz dedi. Ana durağa vardığımızda saat 10 civarıydı ve kendini shorty olarak isimlendiren kısa boylu yaşlı amca otobüsümüzün saat 15.30da olduğunu söyledi Shorty sabahları burada doktora geliyormuş ve öğlen evine dönmek için bu kadar saat bekliyormuş burada. Gideceğimiz mesafe de 90-100 mil civarıymış. Taxi 80 dolar yani baya uzakmış. Madem bekleyeceğiz açım bari bi yemek yiyelim dedim shortyye ve beni bi bbq lokantasına götürdü. Tam filmlerdeki gibi uzun sakallı 2 tane kelin işlettiği bu yerde ben briskets diye bi et söyledim ve hayatımda yediğim en lezzetli etti. Burada yemeklerimizi yerken Josh adında donanmada görev yapmış 35-40 yaşlarında bi çekici firmasında çalışan birisiyle muhabbet ettik ve Josh zaten işinin olmadığını yemeklerimiz bittiğinde bizi Port aransasa bedava bırakabileceğini söyledi. Adam gözüme melek gibi göründü o anda 6-7 saat beklemek zorunda değildik artık. Yemeklerden sonra Josh'ın kamyonetine atladık ve Corpus'ta zaten bütün gün sıkıldığını, Port a'nın havasını filan sevdiğini bu arada da bize yardımcı olmuş olacağını söyledi. Yol gerçekten uzundu 1 saat kadar bir yol gittikten sonra bizi karşıdan karşıya bedava feribot geçirdi. Neden bedava dediğimde vergi ödüyoruz tabi bedava olacak dedi shorty ve Josh. Güneyli olduklarından ikisi de tam bir Obama düşmanı milliyetçiler, yolda baya bi sövdüler Obama'ya saldığı teröristler yüzünden Vergi muhabbeti açıldığında ''biz de türkiyede çok vergi veriyoruz ama devlet hizmetlerine para ödemeye devam ediyoruz dedim baya güldüler ve üzüldüler aqslında. Körfezde yunus gördüm baya yunus varmış burada. Port aya vardığımızda shorty teşekkür edip indi arabadan, Josh da zaten işi olmadığından gel dedi sana şehri gezdireyim. Şehrin içinde gezerken şu şurası bu burası diye anlattı sah,li gösterdi ve sonunda iş yerime getirdi. Çok sağol filan diyince yok dedi gel ben seni beklerim buradan sonra gideceğin yere bırakırım eşyalarını dedi. Adama helal olsun kaç saat ilgilendi yardımcı oldu. Neden böyle yardım ettin yani kaç saattir uğraşıyorsun saol filan diyince ''ben amerikan askeriyim ve bizim askerlerimizin amacı bu topraklarda yaşayan herkesin rahat etmesi, elimden geldiğince askerlikten sonra da insanlara yardım ediyorum'' dedi resmen ağlayacaktım oracıkta hakkaten çok baba adamdı. evi hemen Geldiğimiz yerdeki bbq restoranının yanındaymış, bir daha karşılaşırsak sana yemek ısmarlarım dedim adam saol dostum kendine iyi bak filan diyip en son geleceğim aparta bıraktı beni. Öğlen 13.00 gibi odama yerleştim. Bu arada işverenim hintli ve burada 4 tane daha çok büyük hediyelik dükkanı varmış.Buradaki apartmanım önünde havuzu olan, klimalı internetli 10 numara bir mekan, aylık 300 doları fazlasıyla hak ediyor. Şimdi biraz da Port aransastan bahsedeyim. Resimlerine internetten bakarsanız zaten konum olarak çok güzel olduğunu görürsünüz. Buradaki kanunlara göre ana yolda golf arabası sürmek yasal ve 5 kişiden biri yolda golf arabasıyla seyahat ediyor. Gördüğümde şok geçirdim ama böyle çılgınlıklar olması güzel. Aşırı turistik bir yer ve herkes birbirine selam veriyor yolda. Her uğradığım dükkanda insanlar birbiriyle konuşuyor. 2 dakikalık işim olan yerden bile 15 dakikada çıkıyorum adamlarla muhabbete dalıp. Kiteboard - sörf - balıkçılık gibi şeyler popüler ve bunlar için araçların satıldığı çok dükkan var. Şehirdeki dükkanlardan bütün gün raggea müzik çalıyor sokakta gezmesi bile harika. Buradaki ilk günüm böyleydi yarın işe başlarım büyük ihtimalle. bundan sonraki anılarımı da yazmaya devam edeceğim olumlu-olumsuz. Sorusu olan arkadaşlar varsa da elimden geldiğince yardım etmeye çalışırım.

yirthan

Yarbay

6959 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

scylla_

Onbaşı

30 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

mrsmrc

Yarbay

3500 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Bosnia

Binbaşı

1882 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

mow_

Binbaşı

1320 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Karqasa

Binbaşı

1783 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

firatbjk

Yüzbaşı

276 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

quote:

Orijinalden alıntı: firatbjk

Amerikalı organ mafyalarına kurban gitmediysen ufak bi güncelleme fena olmaz :)

Dostum bundan 3 gün önce yazmaya başlamıştım seyahatimin sonlarına geldiğim için topluca bir özetleyeyim diye ama toparlayamayınca ertesi güne bıraktım, ertesi gün de kuzenimle New York'a gittik bugün yarın toplayıp bitireyim diye düşünüyordum ki sen yazmışsın. Dün gece 3-4 gibi eve döndük şimdi ufaktan yazmaya başlayayım;

Thomas, Luis ve ben

San Antonio'daki evimin kapısının önündeki manzara;

Cuma günü evden son kez çıkarken bir resmimi çektik;

Hayatımın en güzel 3 ayını geçirdiğim San Antonio'ya ve arkadaşlarıma geçtiğimiz cuma günü veda ettim ve şu an Maryland'de kuzenimle birlikteyim. Kendisini 7-8 yıldır görmediğim için Amerika'ya gelirken dönüş biletimi DC'den almıştım. Ben gelmeden 1 hafta önce de dünya tatlısı bir kızı olmuştu, burada da çok güzel vakit geçiriyorum şu ana kadar. San Antonio'daki anılarımı gün gün anlatsam rtük kapatırdı beni bu nedenle yazmaya uzun süre ara vermiştim, şimdi kabaca özetleyebilirim oradaki günlerimi. Ancak anılar tazeyken önce biraz New York'dan bahsedeyim.

Tüm yaz boyunca olduğu gibi şans benden yana burada da, pazartesi günü kuzenimin New York'da fotoğraf çekimi vardı 2 günlük, biz de pazartesi sabaha karşı 4 gibi kendisinin Maryland'deki evinden New York'a doğru yola koyulduk. Yol yaklaşık 5 saat sürdü arabayla. Eğer Washington DC, Virginia, Maryland, Delawere gibi yerleri gezmek isteyen arkadaşlar varsa araba kiralamalarını kesinlikle önermiyorum. Maryland - New York arasında 50 dolar civarı bir otoyol parası ödedik. Buradaki yollarda HOV diye bir sistem var. Mesela günün belli saatlerinde en sol şeridi sadece arabada 2, 3 kişi varsa kullanabiliyorsun. Eğer tek kişi varsa arabada sağdaki şeritlerden gidiliyor. Bu sistem yoldaki fazla trafiği önlemek için yapılmış. Mesela işe gidecek 3 farklı kişi kendi arabalarıyla giderse kalabalık şeritlerden gitmek zorunda. Ama aynı yere gittiklerinden insanlar her gün tek birinin arabasıyla giderek trafiğin az olduğu HOV şeritlerini kullanabiliyor. Hem benzin parasından tasarruf, hem de yoldaki araç sayısı düşüyor bu sayede.

Sabah 9 civarı New York'a giriş yaptık ve sonunda Amerika gibi Amerika'ya geldik dedim. Kuzenim çekim yapacağı yere gitti, ben de akıllı telefonum filan olmadığından nerelere nasıl gideceğimi planlamak için bir Starbucks'a oturup bilgisayardan bir güzergah yaptım hemen kendime. İlk gitmek istediğim yer Central Park'tı, yol tarifine bakıp bilgisayarı kapatmaya hazırlanırken neresi kuzey neresi güney bilmediğimi farkettim. Yanımdaki adama sordum hangi yöne gitmem gerektiğini söyledi bana. New York'da adres bulmak ve yürümek çok kolay. Kuzey - güney boylamında uzanan Avenueler ve doğu - batı enleminde uzanan streetler var. Bunların birbirini kestiği köşelere göre adres çok rahat bulunabiliyor. Kuzeye gittikçe sokak numaraları yükseliyor 70-71-72 şeklinde, güneye indikçe küçülüyor. Cadde numaraları da aynı şekilde batıya gittikçe artıyor 10-11-12 şeklinde. Ve bu caddeler sokaklar tamamen dümdüz bizim İstanbuldaki gibi 10 metrede bir sağa sola sapmıyor

Starbucks'tan çıkıp kuzeye Central park'a doğru yürümeye başladım ve 10-15 dakika sonra parkın girişine geldim ve park gerçekten çok çok büyük. İçinde göl var ve burada kayık kiralayabiliyorsunuz. Parkın girişinde faytonlar ve içinde pedicabler vardı çok sayıda. Gördüğüm en ucuz pedicab dakikası 2 dolar, en pahalısı dakikası 5 dolardı. 10 dakika pedicab ücreti 1 günlük araba kiralama parasına eşit, faytonu sormadım bile tam turist kazıklamak için yapılmış aktiviteler işte

Parkın ufak bir bölümünü gezdim insanlar parkın her yerinde paten, kaykay, bisiklet envai çeşit spor aktivitesi yapıyor. Çimlerde futbol, beyzbol vs oynuyorlar. Ben de güneş gören hafif yüksekteki kayalardan birine yattım müzik dinleyerek güneşlendim bi 15-20 dakika. Etraftaki sincapları, kuşları filan izledim, sonra ceketimi alıp bir tur otobüsü bulmak için parkın çıkışlarından birine yöneldim. Zaten şehrin turistik yerlerinde hani yüzdeye vurursam %10 burada yaşayan ve işe güce koşturan insanlar, %20 dinlenmeye gezmeye yemek yemeye gelen New Yorklular, kalan %70i de benim gibi turistler ve bize birşeyler satmaya çalışan insanlardan luşuyor. Tur otobüsü bulmam çok kolay oldu bu sebeple.

35 dolara bir otobüse atladım hemen ve tur 3 saat kadar sürdü. Trafik yüzünden 15-20 dakika kadar şehir içinde sağı solu gördük rehberin anlatımı eşliğinde ve Times Meydanına geldik. Tam işte filmlerdeki gibi her taraf ışıklı panolar, envai çeşit satıcı, dilenci ve turist

Otobüs ile Manhattan'ın önemli görülmesi gereken yerlerinin çoğunun önünden geze geze geçtik (Empire State, kütüphane, Wall Street, Korean Town, Madison Square Garden soho vs.) Tur bitiminde Times Meydanına yakın bir durakta inip yürüyerek şehri gezmeye başladım. İlk gittiğim yer tTimes Meydanı oldu. Buradan 1-2 hediyelik, poster filan alıp yürümeye devam ettim. Ertesi gün (Dün) birleşmiş milletler toplantısı olduğu için ekstradan kalabalıktı şehir.

Akşam 8 gibi kuzenimle buluşup kalacağımız otele gidecek metroya binmeden önce biraz daha yürüdük etrafta. Bir mekana girdik içinde çeşit çeşit restaurantlar filan vardı 1-2 kahve filan aldık ben tuvalete gittim, o arada kuzenim dışarıya doğru çıktı. Ben de dışarı geldiğimde bana içerideki balıkçının orada oturan adamı gördün mü dedi. Yok dedim kim? Bilal reis de New York'daymış. Birleşmiş milletler toplantısı için babacığıyla gelmiş buraya

Tabi buraya iett otobüsü kaldıramadıkları için pek kimse takmadı baba oğulu toplantı sırasında ve öncesinde

Biraz daha dolanıp otele geldik ve ertesi gün de çekimi olduğundan sabah 9 gibi otelden ayrıldık. O arabayla çekime gitti ben de bir metroya atlayıp tekrar Manhattan'a gittim. Yine Times Meydanına çıktım biraz yürüyüp ve Central Park'a doğru yürümeye başladım. Buradaki Shareton otelinde kalacakmış Obama ve bu yüzden otel çevresi filmlerdeki gibi grup grup polislerle kahnıyordu. Fazla oyalanmadan hızımı arttırıp tehlike bölgesinden uzaklaştım

Aklımda chinatown, apollo theatrea gitmek vardı ama metro durağından kuzeye doğru giderken aklıma John Lennon'un öldürüldüğü Dakota binasını görmek geldi.Binanın önüne, girişine bakınca içim bir kötü oldu. Aslında chinatown'dan dönerken gitmeyi planlıyordum ama tam o binanın girişini görünce duygulandım hemen gideyim dedim, Central Park'ın bu binanın önündeki girişinden içeri girip Strawberry Fields'ı göreyim dedim. Burada çektirdiğim resmi kendime saklayacağım için temsili bir resim koyayım

Tam John Lennon'un öldürüldüğü otelin girişine bakan bu kısımda anısına yapılmış bir Imagine mozaiği şekilde de görüşdüğü gibi.

Buraya yürürken aklımda burada bi 15-20 dakika oturup imagine, strawberry fields forever, i am the walrus filan dinlemeyi planlıyordum çünkü San Antonio'da geçirdiğim günlerin bazılarında Ringo, Paul, John ve George ile aramda çok güçlü bağlar oluştu ancak bu anıtın olduğu yere girer girmez müthiş bir gitar sesi ve imagine söyleyen bir sokak sanatçısı gördüm. Jimmy adındaki bu hippi tipli insan canlısı gitarist evsiz ve yeme içme sigara parasını filan burada Beatles parçaları çalarak önündeki kutuya atılan paralardan sağlıyormuş. Kendisini 2 saat kadar dinledim, her bitirdiği parçadan sonra baya kuvvetli alkışladım çünkü turistler pek müziğe ilgi göstermiyordu. (Para filan atıyorlardı ama alkışlanınca adamın da hoşuna gidiyor) Bazı parçaların sonunda 1-2 kişi alkışlıyorduk sadece. Jimmy bu son parçam şimdi yerimi başka bir arkadaşıma bırakacağım dedi ve son kez Imagine'ı söyledi. Cebimde 12-13 dolar para kaldığı için ancak 2 dolar atabildim parça aralarında biraz muhabbet etmiştik zaten kendisiyle, bir tane de sigara ikram ettim sonra Jimmy sahneyi siyahi bir sokak sanatçısı olan Baron'a bıraktı.

Baron 50li yaşlarında emekliliğini yaşarken ek gelir olması için ve burada bulunmayı çok sevdiği için burada çalıyormuş. Jimmy'e göre daha güleç ve etraftakilerle iletişimde olan birisi. 2 saat kadar da Baron'ı dinledim, bazı parçalarından sonra tek ben alkışlayınca ünlü olduğum zaman turlara seni de götürecem filan dedi takıldı bana

Bazen buradaki diğer insanlarla birlikte şarkılara eşlik ettik el kol salladık çok güzel zaman geçirdim. 6 saat kadar burada kaldım ve bütün günümü burada geçirdim zaten. Baron'un konseri bitmeye yakın tekrar Jimmy geldi, değişmeli çalıyorlarmış gün boyunca. Baron kart bastırmış kendine ve isteyenlere kartını veriyordu. Baktım facebook sayfası filan yazıyor kartta, muhabbet ederken kameram filan olmadığı için benim Imagine anıtıyla bir resmimi çekip facebookta göndermesini rica ettim. Sağolsun beni kırmadı, bu nedenle bu resmi kendime saklıyorum

San Antonio'da kaldığım sürfe boyunca Rick adlı birbaşka sokak sanatçısıyla hemen her hafta takılıyorduk ve renkli bileklikler yapıp güzel insanlara dağıtıyorduk, kendi kullandığımı da böyle böyle açıklayarak Baron'a hediye ettim o da baya mutlu oldu

çok güzel bir gün bu şekilde sona yaklaştı.

Baron ile vedalaştıktan sonra tekrar Jimmy'yi dinlemeye başladım. Hala burada olduğumu görünce istek parça sordu bana. Hem Jimmy hem Baron'un hiç çalmadığı parçalardan birisi olan while my guitar gently weeps'i istedim ama sözlerini tam bilmediğini söyledi, yarım yamalak beraber söyledik yine de parçayı

1-2 şarkı daha dinleyim geç olmaya başladığı için kuzenimle buluşacağımız noktaya döndüm. Saat tam 8 civarıydı ve New York'da bir yemek yiyip dönelim dedik ama Birleşmiş Milletler toplantısı olduğundan yolların bazılarını kapatmışlar akşam ve her taraf polis, takım elbiseli adamların sürdüğü siyah jiplerle doluydu ve times meydanının oradaki Shareton oteli ve 3-4 blok çevresi tamamen felç duruma gelmişti. Biz de fazla vakit kaybetmeyelim diye hemen şehirden çıkabilmek için trafiğe daldık. Akşama New York'dan 1-2 resim atıp San Antonio günlerini anlatabilirim olayları toparlarsam

Şimdi farkettim evin önündeki resimde görülen elimdeki bilekliği verdim Baron reis'e

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi LSDream -- 25 Eylül 2014; 0:18:11 >

xacal

Teğmen

129 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

ArchloveKilled

Yarbay

4046 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

boombip

Binbaşı

1378 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

LSDream

kullanıcısına yanıt

2014 Wat günlüğüm (5. sayfa)