Yaşamak İstememek..

Herkese merhaba. 24 yaşında bir hukuk öğrencisiyim. Birkaç ay önce majör depresyon tanısı aldım. Hayattan bir gram zevk almıyorum. Ölmekten başka hiçbir şey istediğim yok. Hoş, zaten istesem de olmuyor ya. Ne bir işimin rast gittiği var, ne istediğim bir şeyin olduğu. Öyle ya, olmadığı yetmezmiş gibi bir de sanki benle alay edercesine olmuyor. Bu hayatın bana vereceği hiçbir şey yok. Çalışıp çabaladım bu yaşıma kadar ama ortaya hangi neticeyi çıkartsam hayat başıma yıktı. Kendimi ne zeki hissediyorum, ne yetenekli, ne saygın birisi, ne de dış görünüş olarak olumlu. Kafası basmayan, insanların hiç saygı duymadığı, acıdığı, beceriksiz, çirkin bir hilkat garabesi gibi hissediyorum. Aldığım her nefes sanki boşa tüketilen oksijen gibi. Bir şey istemeye dahi yüzüm yok çünkü olmayacak. Belli ki bu hayat benden razı değil ama ben de ondan razı değilim. Hah başardım dediğim ne varsa ilk fırsatta tepeme çalan hayatın nesinden razı olayım? Antidepresanlarımı bile kullanasım yok. Sadece uyumak istiyorum. Kalkmamacasına.

Ağabey, ben zaten yolda gördüğüm her kedinin illa ki başını okşuyorum. Benim sorunum bu değil. Ben ne yapmaya çalışsam hayat sanki aksi olsun diye işi gücü bırakıp saldırıyor. Çok yoruldum artık. Yani yoldan geçerken birisi het hüt edip bıçağı saplayıverse ölürken korkudan çok memnuniyet hissedecekmişim gibi geliyor. Arkamda bırakacağım ailemi, arkadaşlarımı, sevdiklerimi düşünüyorum ve biraz güçlenmeye çalışıyorum ama nafile. Antidepresanlar için üç haftadan sonra etki verir deniyor da üç aydır kullanıyorum tık yok. Nasıl lanetli gibi hissetmeyim?