Utangaç Balıklar İçin Buzlu Camdan Akvaryum

Ön not; Başlık Kutluhan Perker'in fikriymiş, bilmiyordum, ne zaman icat etmiş, bilmiyorum, 20 sene önce de aynı başlık altında arkadaşlarla yazışır, sevinir, üzülür ve saçmalardık. (Başka bir sosyal mecrada). @Sudolfin için; bu başlığı, başlıktaki kendi yazdığım mesajları silmeyeceğim. Bu da sana sözümdür, sen de silme. Arada girip yazarız artık. O yüzden şimdilik giriş için bir alıntı ile hoş geldik;

İnsan hazmedemediğini kusarmış. O Yüzden mi döküyorum seni sayfa sayfa yüreğimden? Elim eline, sesin sesime karışmadığı için mi bunca acı? oysa bir nefes karşılığında kaybolsaydı dudakların dudaklarımda, yüreğinin atışını hissetseydim yüreğimin üzerinde, o zaman gerek kalır mıydı bunca heceyi, cümleyi, sayfayı katletmeye?

Fakat durum böyle değil. "Sen benim görmek için bakmaya gerek duymadığım ezberimsin" dokunamasam da tenine, kaybolmasa da sesin sesimde fark etmez, kaç yaprak can vermesi gerekiyorsa seni sana anlatmak için, kaç kalem kırılıyorsa bir yürek tasvirine, o kadar cinayet işlemeye hazır ellerim, o kadar tutanak tutmaya hazır yüreğim.

Olmuşsun ya da olmamışsın, biliyorsun hiç fark etmez benim için, dokunarak hissedemiyorsam seni, bakarak göremiyorsam, düşünerek yaşıyorum hepsini kalbimin atabildiği kadar.

Dünyanın en tatlı yiyeceğini tattıktan sonra ne yersen sana acı gelir Sudo, sen en güzelini kalbine hapsetmişsin, daha güzel bir duygunun kapını çalmasını beklemek saçma olur zaten, yani içindeki sevgi ya da özlem değil diğer her şeyi anlamsız kılan...

Çığlık atan ruhunu mu duymuş da sessiz ol demeye gelmiş acaba, kim bilir...

Geldiğine çok sevindim Sudo, birlikte gürültü yapalım, komşulara da izlemek düşsün sadece. İyi ki geldin.

Beraber geçirdiğimiz anıların mutluluğu, yokluğunun göz yaşlarında boğulmasın diye çok uğraştım. Artık başaramıyorum.

Birisi yazmıştı, insan mutluyken yazmaz diye. Doğru, fakat sinirliyken de yazmadığımı fark ettim, yazmak istediğim onlarca cümle var, ama hangisine başlamak istesem küfür kıyamet birlikte çıksın istiyorum, sabah selam verdiğim fakat hiç bir işe yaramayan insanlardan, hiç bir işi hakkıyla yapmayanına kadar yani neredeyse herkese karşı öfke kusmak istiyorum. Baştan savma yaşadıkları, baştan savma nefes aldıkları için, aldıkları nefesin boşa gitmemesi için durmalarını istiyorum...

Bir süredir de böyle, kendime bir öfkem var, dışarıya bin öfkem. Ne yapacağımı şaşırdım, kendi ailem ile bile düzgün diyalog kurmuyorum, maskemi takamıyorum, sürekli agresifim, sürekli hırçınım, açtığım her kapıyı çarparak kapatıyorum, kapalı her pencere için onu kapatana sövüp sonuna kadar açıyorum. Hava almak istiyorum, alamıyorum...

Bitsin istiyorum, ölmek istiyorum fakat korkuyorum, bilinmezden, ne olacağını bilmemekten korkuyorum, inanmadığıma beni öldürsün diye her gün dua ediyorum bugün bitir bari diye... Ölmek istiyorum fakat kendi elimden olmasından korkuyorum... Yaş ilerledikçe de bu daha da imkansızlaşıyor. Keza gençlikte bunu denemeye cesaretim olmuştu. Şimdi ise hiç bir şey yapamıyorum.

Gerçekten çok büyük bir boşluğun pençesindeyim. Beni bir hiçlik tutmuş, bir girdabın içerisinde sağa sola çarpıyor bedenimi. Rüzgar ne yöne git derse o yönde buluyorum kendimi.

Bir süredir kelimelerimi hapsediyorum yüreğime, bir süre daha böyle sürecek gibi. Düzelirsem yazarım bir şeyler, düzelmezsem yazılan güzel, beğendiğim yazıları kopyalar yapıştırırım, buraya girip onları okumak bir nebze beni mutlu edebilir. Bilemiyorum.

Düşününce ben de bir çok şeyden saklanıyorum.

Yapmak istediğim hiç bir şey için özgüvenim yok.

Buzlu bir camın arkasından seyrediyorum dünyayı.

Hayır! Demek istediğim her şeye evet demek,

Evet demem gerekenlere nasıl istersen diye cevap vermek,

Susmak, susarken solmak, solarken yok olmak...

Dünyayı değiştirebileceğine inanıp kendini bile değiştirememek

Sanırım yalnızca benim eksikliğim değilmiş.

Gitmek istediğimde gidemiyorum.

Kalmasını istediğim kimseye kal diyemiyorum.

Yaşamak için değil yalnızca nefes almak için yaşıyorum.

Sizin gibi...

Bağırmak istediğimde susuyorum.

Susmam gerektiğinde de tersi oluyor.

Biriktirdiklerim olmadık yerde patlıyor.

Belki büyük kayıplar yüzünden,

Belki karakter meselesi,

Belki de korkudan...

Fakat sadece susuyorum.

Kendime güvenmediğimden mi?

Bilmiyorum.

İlerlemek için ne yapmamız gerekiyor?

Buzlu camları kaldırmak için?

Hatta camları kaldırmak için?

Susmamak,

Yok olmamak,

Solmamak için

Ne gerekiyor?