THE LAST OF US: PART II | ANA KONU | TÜM ZAMANLARIN EN ÇOK ÖDÜL ALAN OYUNU (945. sayfa)

Oyun çok hızlı başlıyor, bir anda olayların içerisinde buluyorsunuz kendinizi fakat oyunun içerisinde geçmişi konu alan birçok sahne de bulunuyor. Ben bu sahnelerin oyunun başında sunulmasını isterdim. 5 yıl, Joel ile Ellie arasında nasıl geçti 20-30 dakikalık flashbackler yerine birkaç saatlik kesintisiz bir anlatımla sunulmasını isterdim. Abby karakterinin de Joel’i öldürmesiyle değil de öncesinde buna neden olan şeylerin sunulmasıyla daha anlaşılabilir bir şekilde tanıtılmasını isterdim. Oyunda Joel gördüğümüz ilk yerde ölüyor, bu kadar kolay harcanmamalıydı bu adam. Bu markayı bu kadar değerli kılan en büyük faktörlerdendi bu adam, sen öncesini anlatmadan bu adamı bir paçavra gibi kenara atıyorsun ve daha oyunun başında oynayanı Abby karakterine düşman ediyorsun. Tamam, amaç düşman etmek olabilir, intikam için neden yaratmak olabilir de Joel’i bu uğurda bu kadar kolay harcamaları hoşuma gitmedi açıkçası. Oyuna intikam hikâyesi dedikleri andan itibaren ölmesini bekliyordum zaten de bu kadar kolay ve çabuk olmamalıydı.

Joel’in zamansız ölümüyle Ellie yanıp tutuşuyor, doğal olarak intikam almak istiyor. Tommy’e gidiyor yardım istiyor, etmezse de kendi başına intikamını alacağını söylüyor. Adamı allem ederek kallem ederek bir şekilde bu yola sokmayı başarıyor ve onu bu yola çıkartıyor. Sonrasında Ellie sevgilisini de alıp yola çıkıyor ve Seattle’a kadar gidiyor. Burada Ellie ait olmadığı bir savaşın içerisinde buluyor kendini bu da intikamıyla arasını sürekli açıyor, bu ara açıldıkça Ellie daha da vahşileşiyor daha da çok insan öldürmeye başlıyor. Sürekli öldürerek Joel’in katillerine daha da yaklaşıyor ve hepsini bir bir ortadan kaldırıyor. Sıra Abby’e geldiğinde Ellie motivasyonunu kaybediyor fakat oynayan olarak en azından ben o noktada kaybetmedim motivasyonu, 17-18 saat adamın intikamını almak için ilerliyoruz, bu uğurda dostlar feda ediyor ve adını dahi bilmediğimiz yüzlerce insanı öldürüyoruz fakat olay son vuruşa geldiğinde bir anda karakter yeter artık diyor. Fakat oyun bu noktaya geldiğinde oynayanı da yeter artık dedirtecek konuma getirmiyor, en azından beni getirmedi.

Bu noktadan sonra tanıtımlarda sadece bir kez gördüğümüz, oyunun başında Joel’i öldüren Abby’e geçiyoruz, bir de hikâyeyi onun gözünden oynuyoruz. Oyun burada benim için ciddi anlamda soğudu, hiç tanımadığım ve yaklaşık 20 saat peşinden koşarak kendine bilendiğim karakteri kontrol ediyorum. Burada oyunun benim için soğumasının sebebi Abby’nin motivasyonunun bana çok geç açıklanması ve artık o noktada buna bağlanamayacak olmam. Abby ne kadar haklı olursa olsun, 20 saate yakın oyunun ana düşmanı olarak gösterilen karaktere bağlanamıyorsun, ben bağlanamadım.

Onun gözünden hikâye anlatılmaya başlayınca anlıyorsun ki kendisi Salt Lake hastanesindeki cerrahın kızı ve bu yüzden intikam peşine düşüyor. Abby’nin sebebi mantıklı ama oyunda o kadar geç açıklanıyor ki durum, bu açıdan bakamıyorum bir türlü. Ben bu noktaya kadar Joel’in intikamını almaya o kadar çok bağlanıyorum ki Joel’in katili açısından olaya bakmak oyunu bir anda benim için durağanlaştırıyor. Hikâyenin burada amaçladığı şeyi anlayabiliyorum, madalyonun bir de diğer yüzü var demeye getiriyor ama bunu çok geç yapıyor. Ellie ile başladığım Joel’in intikamı hikâyesi bir anda kenara atılıyor ve Abby’nin babasının intikamı için göze aldıkları ve intikamının sonucunda ödediği bedellere tanık oluyorum.

Abby’nin gözünden de geçmişi ve 3 günü yaşadıktan sonra Ellie ile kapışmaya gidiyorum. Oyunda varlığı ile yokluğu bir olan sadece yanımızda yardımcı olsun diye verilmiş Jesse burada ölüyor, Tommy kafadan mermi yiyip gözünü kaybediyor ve hanım kızlarımız güreşe tutuşuyor. Burada Ellie sağ olsun kendisiyle ürettiğim tüm malzemeleri bana karşı kullandı fakat etkisi cengâver Abby’e karşı pek olmadı. Abby arada Dina’ya da kayıyor, ona da ileride kendini hatırlayacak yaralar veriyor ve sıra Ellie’ye geldiğinde o da onun gibi son vuruşu yapamıyor ve canını bağışlıyor.

Bir süre geçiyor, Ellie ve Dina hayatlarını kurmuş ve hayalini kurdukları çiftliğe yerleşmişler, mutlu mesut yaşıyorlar hayatlarını. Joel’in intikamı arkada bırakılmış, bu cinayete doğrudan sebep olmayan herkes öldürülmüş fakat katili hayatta. Ellie ara ara Joel’in ölümünü görüp şoka giriyor ama o kadar. Yalnız Tommy gerçek bir kardeş gibi zamanda geçse yedirememiş olayı, araştırmış bulmuş yerini Abby’nin ve Ellie’ye götürüp hala şansımız var diyor. Burada yolun başında Tommy’e allem eden kallem eden kız bir anda yapamam moduna giriyor, adamı yüzüstü bırakıyor.

Bu konuşmadan sonra kafası bir şekilde dank edip devam etmesi gerektiğini anlıyor ve Dina ile kurduğu hayatı arkada bırakmayı göze alıp aylarca süren yolculuktan sonra Abby’nin son görüldüğü yere gidiyor. Burada öğreniyor ki köle tüccarları kızı ele geçirmiş ve hala hayatta bunun üzerine Ellie bir de burada kıyamet yaratıyor, yine düzinelerce insan öldürüyor, Abby’i buluyor.

Abby’i bulduktan sonra son kez kozlarını paylaşıyorlar, Ellie tam kızı öldürecek konuma geliyor ki burada git hadi diyerek yine bırakıyor. Yani oyun ikinci kez Joel’in intikamını alma şansını benim elimden almış oluyor. Yapan yaptığıyla kalıyor, bu iki kız yaşamaya devam ediyor, intikamları uğruna başlattıkları şiddet kendileri de dahi birçok kişiye zarar veriyor.

Oyunun burada amaçladığı şey bunları göz önüne sermek, intikam kötüdür ve bedelleri vardır, şiddet şiddeti doğurur demek fakat beni bunları dedirtecek konuma getirmedi çünkü ben bunun yeteri kadar iyi aktarıldığını düşünmüyorum. Hikâye sonunda Ellie’de, Abby’de büyük kayıplar verdi ama ben bunların hiçbirini Joel’in kaybı kadar hissedemedim, o adamın kaybını bu kadar iyi hissetmem de ilk oyunun başarısıydı. İşte bu oyunda o başarı yoktu bence, hikâyesini ne kadar anlamış olursam olayım ben bu iki kızın intikamları uğruna kaybettikleri arkadaşlarına değer veremedim, kayıplarının hissini yaşayamadım bu yüzden de onlar gibi intikam hikâyesinden soğumadım. Bu karakterlerin yaşadıkları kayıplara kendimi ortak hissedebilseydim belki benim için daha etkili ve farklı bir tecrübe olurdu fakat olmadı. İlk oyunda Joel’in yaşadıklarını beraber yaşamış, Ellie’yi kaybetme korkusunu beraber hissetmiştim bu oyunda Ellie ve Abby’nin yaşadıklarına bir türlü ortak olamadım. Başında Ellie ile ortak olan intikam arzumuz oyunun anlatısındaki amaç yüzünden sürekli soğutuldu ve sonunda da bu kötüdür dendi fakat ben o noktada kendimi karakterlerle bağdaştıramadığım için bu hissi alamadım.

Demek istediğim bana göre hikâyede sorun yoktu, bahsedilen politik doğruculuğun ağır bastığı fikrine de katılmıyorum. Benim için sorun olan şey oyunun bu iki kızın intikam uğruna kaybettikleri dostların acılarını ve ödedikleri bedelleri hissettirememesi ve beni de onlar gibi intikamdan soğutamaması oldu açıkçası. Oyunun başında Joel öldüğünde Ellie ile kendimi ortak bir intikam arayışında buldum fakat oyun ilerledikçe o yaşanan kayıplara ve sonuçlara üzüldü ben üzülemedim zira bağlanamadım bunlara. Benim için ilk oyunu özel kulan büyü buydu, oyunun karakterine bağlanabilmem ve onun kararlarını anlayıp o kararlara ortak olabilmemdi. Bu oyunda bu büyü yoktu benim için.

Benim için bu hikaye burada bitmedi. Bu iş ellie'den geçti. 3 oyunda Tommy'nin golf sopasıyla aynısını yapmasını istiyorum. Joel için seçiminin kefareti ödendi deniyor , Ee o zaman sende kendi seçiminin kefaretini ödeyeceksin abby . Henüz tam olarak ödeyemedin , kalleşce bir öldürme şekli ve ölü adama tükürmek...bu iş daha bitmedi...

Ya zaten orada doktor bıçak çekiyor Joel'e. Belkide hiç karşı koymasa kaçsa gitse Joel öldürmeyecekti bile. Ellie'yi alıp gidecekken adamı iyice triggerladı doktor...

bu abby hikayesini en başta bize oynatsa empati kurardım ortalarda joeli bulsa makul bir şekilde öldürse empati kurardım ama burda oyun hayranlarının içini acıtacak bir yol izlenmiş ben bunu kabul edemiyorum