Gümüş Felsefe Kulübü (+18)

Tarihin en büyük yanılgısı dünyada adaletin olduğuna inanmaktır. Bir düşünün, başınıza kötü bir şey geldiğinde en azından diğer insanların başına her zaman gelmeyen kötü bir şey olduğunda “neden ben?” diye bir soru belirir insan aklında. Bazıları tanrıya isyan eder kaygısızca, bazıları da içine kapanır olabildiğince.  
   
  Size bu dünyanın adaletli olduğunu kim söyledi? Kim size bu dünyanın her kişi için eşit olduğunu bildirdi? “Anneniz mi? Yoksa hayatınızın ilk saniyelerinde gördüğünüz bir ebe mi?” hiç biri değil. Gerçekten hatırlayın. Hiç kimse size adaletten bahsetmedi. Siz ise herkesi eşit görmek istediniz. Buna kendinizi de dahil ettiniz. Ancak gerçekler hiç de zannedildiği gibi değildir. İlk insandan bu yana adaletsizlik dünyanın düzenidir. İlk cinayette buna dahildir. İlk cinayetin konusu her ne kadarda kıskançlık olsa da bu kıskançlığı yaratan olgu adaletsizliktir. Kabil kardeşi hakkında şöyle düşünmüştür: “Neden tanrı Habili daha çok seviyor da beni daha az seviyor?” Bu duygu adaletsizliğin başlangıcıdır. Hatta daha da eskiye gitmek isterseniz islam bakış açısı şöyle der. “Tanrı şeytana insana secde etmesini söyledi. Şeytan “Hayır” dedi, “Ben ateşten yaratıldım. Ben ondan daha üstünüm.”” 
   
   Nereden bakarsanız bakın. İster varoluşçu ister ilahî bir bakış açısı hiç fark etmez. İkisinde de ilk kavgalar adaletten çıkmıştır. “Neden o daha büyük bir et parçası aldı? Neden o daha iyi bir eşe sahip? Neden o daha fazla güce sahip?” Tüm bu sorular adalet sisteminin olmazlığından kaynaklanmaktadır. 
   
  Bir arkadaşım zamanında şöyle demişti: “ Herkes eninde sonunda hak ettiği yeri bulacaktır.” Ona o zaman o kadar çok katılmak istedim ki anlatamam. Ancak gerçek öyle değil. İnsan ne kadar çalışsa da türlü değişkenler sonucunda hak ettiği yeri alamayabilir. Bu da onu yukarıda belirttiğimiz “adaletsizliğe haykırış” sendromlarından birine sokabilir ki bunlardan herhangi biri de adaletsizliğin büyük besleyicileridir. Bu durumlardan çıkmanın en kolay yolu kabulleniş sürecinden geçer.  
   
  Bu dünyada sorunsuzca yaşamanın en yegane aracı adaletsizlik olgusunu kabul etmekten geçer. Eğer dünyanın gerçekten adaletsiz olduğunu inanırsanız hayat çok daha kolaylaşacaktır. Hırslarınızdan ve kişisel egolarınızdan kurtulup sosyal faydanın yüksek doruklarına çıktıktan sonra adaletin çok da sabit bir olgu, bir gerçek olduğuna o kadar da inanamayacaksınız. 
   
  Eğer adalet dünyada hakim olsaydı dünya üzerinde tanrı var olamazdı. Çünkü 
   mutlak adalet tanrının kendisidir.