Şimdi Ara

Evden Ayrılmak, Para Kazanmak, Yalnız Yaşamak. (ÖĞRENMEYE İHTİYACIM VAR)

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

2 Misafir (1 Mobil) - 1 Masaüstü,

1 Mobil

5 sn

11
Cevap

0
Favori

991
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

1 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

Merhaba 17 yaşındayım. Seneye kesinlikle ve kesinlikle evden ayrılacağım. Yoksa kafayı yiyeceğim. Acilen para kazanmayı öğrenmem gerekiyor. Her işimi kendim görmeyi öğrenmem lazım. Yemin ederim bıktım bu hayattan. Sinirden zor yazıyorum şu anda. İntihar etmemek için pek fazla sebebim kalmadı, en dibi görmek istediğim ve belki bir gün huzura kavuşurum diye yaşamaya devam ediyorum.

Ama artık hiçbir şey zerre umrumda değil. Bu hayatı kendim için yaşayacağım. Bana zarar verene gücümü topladığımda on kat daha fazla zarar vereceğim.
Bıktım, tükendim. Akıl diye bir şey kalmadı ne söylediğimi bile bilmiyorum.

Her türlü tavsiyenize açığım para kazanmak, ayrı eve çıkmak veya yurtta kalmak konusunda.
Bugüne kadar serseri bir yaşamı benimsemedim. İnsanların o şirin yapmacık maskeleri beni baskıladı ve çevremde sessiz biri olarak bilinirim. Bu arada bilmeyen varsa söylemek isterim sessizlik ile efendilik aynı şey değildir. Başım yerdeyse utangaç ve edepli olduğum anlamına gelmek zorunda değil.
Bunları söylüyorum çünkü ben artık baskılardan sıyrılıp olduğumu yansıtmaya karar verince insanlar şeytana dönüşmüşüm gibi tepkiler veriyor. Ve bu beni çıldırtıyor.

Bu sene canımı dişime takıp kazanabildiğim en iyi üniversiteyi kazanacağım. Ve dünden bugüne içimde yalnız devam ettiğim bu moktan hayat yolunda yine tek başıma yollara düşeceğim.
Tecrübesi olan birinin fikirlerine ihtiyacım var.
İyi insan maskemi parça parça atıyorum. Neysem yavaş yavaş ortaya çıkıyor. Sonuçlar beni zerre kadar ürkütmüyor çünkü safe lifeden çoktan vazgeçtim. Artık bir şeyleri elde etmek için bir şeylerden feragat etmem gerektiğinin farkındayım.

Jeton geç düştü ancak bu sorun değil çünkü benim başka jetonum yok. Tek bir hayatım var ve onu istediğim gibi yaşayacağım.
Aileme biyolojik hayatımı devam ettirdikleri için ileride gerekli maddi desteği vereceğim ancak şu anki psikolojimin ve ruh hastası halimin sorumlusu onlar.
Bir çocuk (17 yaşında olduğum için çocuk diyorum.) ailede ne görürse onun etkisinde kalır.
Çok yıprandım, çok yargılandım ve çok baskılandım. Kafama silah dayayan olmadı ama aklım ve ruhum hep bıçak altındaydı. Hiçbir şeyden haberim yokken zorunda kalmanın ne demek olduğunu öğrendim.

Öğrenmek istemediğim halde bazı şeyleri öğrendiğim için onları bilmenin bedelini ödüyorum. Bugüne kadar bana bunları hangi niyetle hangi kafayla kim öğretiyyse hepsine bolca en içten nefretlerimi gönderiyorum. Hayatımı mahvettiniz. Deney tahtası olmuşum bu devirde. Trilyonlarca gereksiz ışık ve sesten oluşan bilgilere maruz kalıyorum.

Bana bunu yapan sistemin inancı neyse belasını ondan bulsun.
Eğer bir inancı yoksa da tek temennim kendi açtığı kuyuda acılar içerisinde boğulsun.
Kelimeler anlatamıyor içimde kopan fırtınayı.
Sanki hurda bir balıkçı teknesiyle tsunamilerin kuşattığı bir okyanustayım. Her dalga güç ve baskıyla başka bir yöne gitmemi istiyor.

Sessizlik istiyorum, ömür boyu sessizlik. Hayatımın tek amacı yeterince para kazanıp bütün mahlukattan uzak bir yerde, havanın bile benden başka bir tane sineğe bile yetmeyeceği bir yere gitmek olacak.
Ve o gün benim zaferim olacak. Yalnız kalmak zorunda olmadım bizzat kendim seçtim diye haykıracağım o boş alanda.
Nefesim tükenene kadar içime attığım her şeyi söyleyeceğim kendime.

Nefret ettiğim bütün şeylere saatlerce acımadan ve çekinmeden söveceğim.
Sonra sistemin ezdiği aklıma sarılacağım, ruhumun yaralarını saracağım.
Sonra bulduğum sessizlik ve huzurda bu dünyaya geldiğim gibi gitmek için sıramı bekleyeceğim.
Hep aynı sessizlikte, hep aynı yalnızlıkta.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Isimsiz2343 -- 3 Eylül 2017; 4:54:20 >
< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >