En Son İzlediğiniz Film ve Yorumlarınız (4877. sayfa)

Thelma için aslında Carrie karakterinin paydaşı diyebiliriz. Carrie'nin regl kanıyla dalga geçenler, domuz kanlarını başından aşağıya boşaltanlar vardı. Burada da muhafazakar bir aile, cadıcılık etiketinin altında ehlileştirilmesi gereken süper gücü etik olmayan şekilde uyuşturmaya kalkıyor. Yani kadın bedenini yönlendirmektense onu hepten al aşağı etmeye çalışan düşüncesiz kesim var. Tüm bunların yanında iki karakterde de yüksek enerji doğrultusunda istediğini yapabilme yetisi var. Ancak bu tarz karakterlerle bizim şu an karşılaştığımız 'süper kahramanlar' arasındaki süper güç etkisi daha farklı. Doğa üstü gücünün olduğunun farkında olan 'evcimen' karakterler, güçlerini başta korkuyla ve sindirme isteğiyle karşılıyorlar. Fakat hissettikleri bu korkuların, güçlerini tetikleyici bir unsur olduğunu ancak yeteneklerini öğrendiklerinde kavrıyorlar.

Açılış sekansı birçok noktada fikir verebilir. Thelma'nın buz tutmuş bir göl üzerinde yürürken buzun altındaki yüzen balık imgesi, daha o küçüklükteyken öldürdüğü kardeşine ithaf ediliyor. Geyik avı sırasında babasının tüfeği ona doğrultması ise akıllarda istenmeyen kız çocuğu düşüncesini salıp seyirciye neden sorusunu sorduruyor. Thelma'nın yaşadığı üniversite deneyimlerini, tutucu aileden uzakta yaşama alışma edimlemelerini gerçek hayatta çoğu kişi yaşar. Thelma birçok şeyi bilimsel olarak açıklamanın peşinde düşen bir pragmatistken; babası bir doktor olmasına rağmen bilginin tek başına yeterli olmayacağı düşüncesindedir. Thelma her ne kadar bunu eleştirse de baskıya karşı gelemeyip boyun eğiyor. Çünkü aynı zamanda dinin de getirdiği sorgulama / sorgusuzluk ikilemi baş kaldırmayı uygun görmüyor. Babasının kızı olarak Thelma da aynı şekilde hemen sinik duruma geçiyor. Ardışık sahnede her şeyi bilimsel olarak baktığını söyleyen bir erkeğe, telefonların nasıl çalıştığına dair bilgiyi kanıtlamasını isterken aslında babasının yolundan hala daha gittiği açık haldedir. Thelma hala daha bilginin yeterli olmayacağını derinlerinde kabul eder.

Her kadın gibi Thelma karakteri de bir şeyleri arzular durumda. Yıllar sonra yanına Anja adında bir kız oturduğunda sanrısı tekrar ortaya çıkıyor. Arzunun verdiği ve bedenin karşı çıkamadığı bu güç krize sebep oluyor. Bizler bu modern hikayenin başlangıç noktasından yavaşça karakterin kendi içsel yolculuğuna çıkmasıyla beraber Ortaçağ'dan beri süregelen cadı hikayelerine geçiş yapıp din teyelli öykücülüğe geçiş yapıyoruz. Yılan imgesi arzunun, şehvetin temsilcisi şeytanın işareti. Cadıların avlanma, yakılma gravürlerinde de birçok kez yılan görülmesinin sebebi budur. Hatta bu avlanmalar öylesine büyüktür ki bir dönem 60 bin adet kadın bu sebeple ortadan kaldırılmıştır. Açılış sekansına tekrar bakarsak babanın 'geyik' avı, tüfeğin Thelma'ya doğrultulmasıyla beraber cadı avına gönderme yapıyor.

Yaşadıklarının epilepsi olmadığını öğrenen Thelma, babaannesini de ziyaret etmesiyle birlikte geçmişinden gelen ehlileştirilmemiş güce merhaba diyor, onu tanımlama yoluna gidiyor. Çok arzuladığı Anja'nın da kendi elleriyle ortadan kaybolmasıyla beraber 'korku' duygusuyla yine ailesine dönmeyi tercih ediyor. Fakat muhafazakar, yaşadıklarını sınav olarak gören aile bu gücü yönlendirmek yerine babaanneye yaptıkları gibi çürütme yolunu tercih edip, kadın bedenini kendi içinde hapsetme yoluna başvuruyor. Thelma, ona yaptıklarının farkında olarak yine çok istediği için babasına ceza veriyor. Babaanne, isteyerek ya da istemeyerek kocasını tekne yolculuğunda kaybetmiştir kendi yeteneğiyle. Bu defa Thelma, babasını teknede yakalayıp tıpkı zamanında cadılara yaptıkları gibi onu yakarak öldürür. Ayrıca annesine yürüme yetisini tekrar vererek, geçmişindeki yanlışı örtmeye çalışır. Thelma'nın suyun altına dalıp son defa çıkması ise onun arınma ritüelidir adeta. Ağzından ölü olarak çıkan kuzgun, onun özgürlüğüyle birlikte hayata döner, kanat çırpar.

Yalitza Aparicio gibi biri gerekiyordu 'hizmetçi' rolü için. Oyuncu bile değil, öğretmen. İngilizce bilmiyor, Alfonso Cuaron ismini daha önce hiç duymayıp film seçmelerine giriyor. Çağdaş dünyadan böylesi soyutlanmış bir insanın dönemin Meksika bakışında zenginlerin dünyasına yabancılaşması hiç de garip gelmiyor. Hayat verdiği Cleo karakterinin de tekliği, çırpınışı, varoşların içerisinden geliyor oluşu doğal olarak kontrast bir samimiyet katıyor hikayeye. Çalıştığı evde büyüyen çocuklar onu gördüklerinde sıkı sıkıya sarılırlar. Yüzme bilmemesine rağmen denize atlayarak çocukları kurtarır. Bir nevi onun için kutsanma sahnesidir bu çünkü kendi bebeğini istememiştir ancak iki çocuğa aynı oranda hayat verir (Yalitza gerçekte de yüzme bilmiyor). Cleo karakteri öylesine geniş pencerede işleniyor ki, aldatılan ve umursanmayan evin hanımı hiçbir zaman 'erkek' arayışına girmiyor. Cleo hem o eve hem de çocuklara fazlasıyla yetiyor kendi gücüyle. Kadın hizmetçilerin her şartta kayıtsız şartsız ağır bavulları taşıma isteği maskülen tavırdan kaynaklanır. Bu tavır, çocukları her zaman kanatları altına alan sıcaklıkla birleşince evin çocuklarına baba eksikliğini hiçbir zaman geçmez. Evin hanımı 'biz birbirimize yeteriz' der.

Ayrıca sahneleme ve fotografik bütünleyiş bu filmde zirvede bana göre. Doğum sahnesinin gerçekçiliği bunlardan biri. Doktor ve hemşirenin oyuncu olmaması bile buna ithafen yapılmış. Biraz öncesinde form doldurma işleminde hizmetçisinin yaşını, doğum tarihini, yakınını bilmeyen büyükannenin çaresiz ağlayışı ise müthiş bir dram. Yavaşça yükselen kıvılcımların odağında yangının gerçekleşmesi ise sahnenin başına bakıldığında ne denli amaca yönelik hazırlandığı ortada. Bir kadının kocasına arkadan sıkıcı sarılması ise kaybettiğini anlayıp yenilgiyi hala kabul etmemesinin bir çığlığı olarak görülebilir. Her zaman havada gördüğümüz uçaklar ise bu filmin imzasıdır.