doğum günümü kimse kutlamadı.

18'ime girdim. daha önce en azından birkaç kişi kutlardı bu sefer gerçekten çok kırıldım. umursamıyormuş gibi davranıyorum ama o kadar üzücü ki bu durum. şu sınav için her şeyden feragat ettim, çok yoruldum ama insanlar yanımdayken her saniye gülümsüyorum. bazen gülemeyecek hâlde olduğumda mutsuz olduğuma inanmıyorlar bile ne kadar yalancı bir surete büründüğümü bilmiyorum. normalde telefonumu uçak modunda tutardım, bugün tüm gün açık tutmuştum belki birisi arar diye. aylardır onlarca şey üst üste bindi ama gözümden tek damla yaş akmıyor, keşke ağlayabilseydim o zaman biraz rahatlayacağımı düşünmek bile beni mutlu ediyor.

Akrabalar da dahil mi hocam bu hic kimseye

Bir de bunun bir tik ilerisi var. Dogum gunu bayram vs ozel gunlerin gelmemesini isteme. O noktaya gitmeden aşın hocam problemleri

aile de

hocam artık insanlar kendi doğum günlerini bile unutmaya başlıyorlar o yaşlarda, başkası nasıl hatırlasın ki.

Hazin

tam anlamıyla hiç kimseden bahsediyorum ben :)

boşuna dememiş erkin koray 'tek başınasın' diye çok takmamaya bak ne kadar yapabilirsen kar. beklentiye girersen daha çok üzülürsün. güçlü durmak zorundasın insanlara karşı.