Bu hayatta yokum

Yıllar geçtikçe hayatta daha da silikleşiyorum. Varlığımı kanıtlayan tek şey kütlem. 10 yıl öncesine kadar tartışan, fikrimi her ne olursa olsun söyleyen, rahatlıkla karşımdakilerle iletişim kurabilen birisiydim. Okul hayatımda rekabet ve bu rekabetin yaşantıma pozitif bir etkisi vardı.

Ancak 10 yıl önce ilk olarak okul hayatımda başlayan birtakım problemler ve ardından gelen aile arası problem ve bunların bende doğurduğu öfke kaynaklı çevreye patlama tüm hayatımı olumsuz yönde etkilemeye başladı. Bir ara okuldan dahi atılıyordum neredeyse(okul yönetimi ve ben hariç bilen olmadı). Sonucunda özgüvenim(?) kalmadı denebilir. Hiç kimseyle tartışmamaya, fikrimi belirtmemeye, soru sormamaya kısaca iletişim kurmamaya başladım. Doğal olarak bu kırılma noktasından sonra hiç yeni arkadaş edinemedim. Neredeyse 10 yıldır kötü sonuçlar doğurmasın diye tam anlamıyla hiçbir şey(sosyal) yapmıyorum. O kadar hiçbir şey yapmıyorum ki birileriyle dışarı çıkıp gezme aktivitesini bu sürede en fazla 5 kez yapmışımdır. Sırf hiçbir şey yapmadığım için fiziksel gelişimimin bile sekteye uğradığını düşünüyorum. Bu süre zarfında diksiyonum bile kötüleşti. Saçlarım babamdan ~15 yıl erken beyazlamaya başladı. Ergenlikten bu yana stressiz bir günümü hatırlamıyorum.

Kısaca yıllardır sürekli olarak dibe doğru batıyorum. Varlığımla yokluğum bir. En büyük korkum bu hayatta geriye hiçbir şey bırakamamak ve bunu engellemek için hiçbir şey yapmıyorum. Yapmak istesem bile sonuçlarını göremediğim, bilemediğim için bir noktada eski yaşadıklarıma benzer şeyler yaşamaktan korkuyorum.

Bu yazıyı sadece içimi dökmek için yazdım, daha önce kimseyle bu konu hakkında konuşmadım. Zaten pek güzel ve uzun bir yazı olmadı  .

Not1: Geçen sürede psikolog, psikiyatri vs. gitmedim ve gitmeyi düşünmüyorum. Zaten gitmek istesem devlet hariç gidemem. 2 seansta aylık gelirim 0'lanır aç kalırım muhtemelen  .

Kendimi "bazı şeyler farklı yaşansa nasıl olurdu acaba?" düşüncesinden alamıyorum. Hele yaşananlar direkt geleceği şekillendirecek yaştaysa... Ara ara yalnız başıma yürürken ve uyurken düşünürüm yaşananları ve olası yaşanmayanları. Keşke alternatif senaryoyu bilebilseydik.

Bir de hiç intihar ya da kendime zarar verme gibi eğilimlere hiç sahip olmadım ama yalnızlıktan, pozitif yönde hiçbir şey yapmamaktan da bunaldım.