Tek çocuk olan varmı (3. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: Orcunsau


Nefret ediyorum bu durumdan... Benim seçimim olmayan birşeyi ömrüm boyunca yaşayacak olmamdan.

Hiçbirşeyi paylaşmıyorum herşey benim diyenler, daha bir zorluk görmemişler belli ki. Ananız babanız yaşlandığında, belki alzheimer hastalığına yakalanacak, belki yatalak olacak, belki kansere yakalanacaklar, belki böbrek hastası olup haftada üç gün diyalize bağlanacaklar. Bu durumda sıkıntınızı paylaşacak bir kardeşinizde OLMAYACAK. Bütün sıkıntılara, bütün zorluklara tek başınıza katlanacaksınız. O "kardeşim veya kardeşim gibi diye tabir ettiğiniz arkadaşlarınız veya kuzenlerinizin hiçbirisi yanınızda olmayacak. h

Nerden mi biliyorum? Benim ananem ömrünün son 4 senesinde haftada 3 gün diyalize girdi, yaşlılıktan dolayı alzheimer hastalığı da vardı. Yeri geldi 1,5-2 ay hastanelerde yattı. Hastane de yatan birisine bakmak, biryandan onun hastane işlemleri için koşturmak, kolay mı zannediyorunuz? Annem ananemin yanında dururken dayımlar hep koşturdular.

Yengem kanserden dolayı vefat etti. Bir takım ameliyatlar geçirdi, 3 sene yoğun bir tedavi gördü. Bir kızı yanındayken onunla ilgilenirken diğerleri başka işleri için koşturdu.

Kendinizi koyun bakalım böyle bir duruma, işinize gidip paranızı mı kazanacaksınız, yoksa anneniz veya babanız böyle bir duruma düştüğünde onun yanında durup nasıl ilgileneceksiniz? Hangi arkadaşınız kaç gün katlanacak? Hangi kuzeniniz mırın kırın etmeden katlanacak? O "kardeşim gibi veya kardeşim" dediğiniz insanların hiçbirisi yanınızda olmayacak. Hatta eşiniz dahi katlanmayacak.

Herşey maddiyat değil bu dünyada. Bilgisayarı paylaşmamak, elbiselerini, eşyalarını paylaşmamak hangisinin önemi var? Zor duruma düştüğünde bilgisayarın destek olmayacak sana. Senin sıkıntını paylaşmayacak.

2008 yazında annem rutin mamografi kontrolüne girdiğinde doktor kitleler tespit etmiş. Yani kanser şüphesi.

Daha önce yukarıda yazdıklarımı gördüğüm için dünyam başıma yıkıldı. Kafamda binbir türlü planlar yapıyorum. Şehir dışında okuyorum. Okulu bırakırım artık diye düşünüyorum, hastanelerde koştur, tedavi süreci, belki ameliyatlar. Benden başka kim var bunlara katlanacak? Babam çalışmalı ki maddi yönden destek kesilmesin. O yaz sıkıntıdan, stresten, panik atak başladı bende. Tansiyonum 17-18'lerde. Bir yandan yaz okulu var. Dönmek istemiyorum...

Allahtan daha sonra yapılan tetkiklerde görüntülenen kitlelerin zararsız olduğu tespit edilmiş...

Hastalık başa gelmeden bile ne kadar stres yaşadım, ne zorluklar çektim. Kendi sağlığımı da kaybettim. 6 ay kadar kalp ritm düşürücü kullandım. Uyumaya çalışıyorum uyuyamıyorum, herşey üstüme üstüme geliyor.

Hani nerde benim onca sahip olduğum şey, destek olsalar ya bana!!!

Herşey öyle toz pembe değil. Dünyalara sahip olsam neye yarar. Herşey benim olsa neye yarar, zor anımda yanımda bir kardeşim olmadıktan sonra, bana destek olmadıktan sonra...

Artık uzun vadeli planlar yapamıyorum. Hastalığın, sıkıntının nerden geleceği belli değil. Bir anda hayatın alt üst oluyor.

Bu yükü ömrüm boyunca taşıyabilecek miyim onu da bilmiyorum... Anam babam bunları hiç düşünmeden benim omuzlarıma o kadar büyük bir sorumluluk yüklediler ki... Bana dünyaları verselerde bu saatten sonra bir boka yaramaz... Vereceklerinin hepsi üç kuruşluk dünya malından öteye gitmez...

quote:

Orijinalden alıntı: Orcunsau


Nefret ediyorum bu durumdan... Benim seçimim olmayan birşeyi ömrüm boyunca yaşayacak olmamdan.

Hiçbirşeyi paylaşmıyorum herşey benim diyenler, daha bir zorluk görmemişler belli ki. Ananız babanız yaşlandığında, belki alzheimer hastalığına yakalanacak, belki yatalak olacak, belki kansere yakalanacaklar, belki böbrek hastası olup haftada üç gün diyalize bağlanacaklar. Bu durumda sıkıntınızı paylaşacak bir kardeşinizde OLMAYACAK. Bütün sıkıntılara, bütün zorluklara tek başınıza katlanacaksınız. O "kardeşim veya kardeşim gibi diye tabir ettiğiniz arkadaşlarınız veya kuzenlerinizin hiçbirisi yanınızda olmayacak. h

Nerden mi biliyorum? Benim ananem ömrünün son 4 senesinde haftada 3 gün diyalize girdi, yaşlılıktan dolayı alzheimer hastalığı da vardı. Yeri geldi 1,5-2 ay hastanelerde yattı. Hastane de yatan birisine bakmak, biryandan onun hastane işlemleri için koşturmak, kolay mı zannediyorunuz? Annem ananemin yanında dururken dayımlar hep koşturdular.

Yengem kanserden dolayı vefat etti. Bir takım ameliyatlar geçirdi, 3 sene yoğun bir tedavi gördü. Bir kızı yanındayken onunla ilgilenirken diğerleri başka işleri için koşturdu.

Kendinizi koyun bakalım böyle bir duruma, işinize gidip paranızı mı kazanacaksınız, yoksa anneniz veya babanız böyle bir duruma düştüğünde onun yanında durup nasıl ilgileneceksiniz? Hangi arkadaşınız kaç gün katlanacak? Hangi kuzeniniz mırın kırın etmeden katlanacak? O "kardeşim gibi veya kardeşim" dediğiniz insanların hiçbirisi yanınızda olmayacak. Hatta eşiniz dahi katlanmayacak.

Herşey maddiyat değil bu dünyada. Bilgisayarı paylaşmamak, elbiselerini, eşyalarını paylaşmamak hangisinin önemi var? Zor duruma düştüğünde bilgisayarın destek olmayacak sana. Senin sıkıntını paylaşmayacak.

2008 yazında annem rutin mamografi kontrolüne girdiğinde doktor kitleler tespit etmiş. Yani kanser şüphesi.

Daha önce yukarıda yazdıklarımı gördüğüm için dünyam başıma yıkıldı. Kafamda binbir türlü planlar yapıyorum. Şehir dışında okuyorum. Okulu bırakırım artık diye düşünüyorum, hastanelerde koştur, tedavi süreci, belki ameliyatlar. Benden başka kim var bunlara katlanacak? Babam çalışmalı ki maddi yönden destek kesilmesin. O yaz sıkıntıdan, stresten, panik atak başladı bende. Tansiyonum 17-18'lerde. Bir yandan yaz okulu var. Dönmek istemiyorum...

Allahtan daha sonra yapılan tetkiklerde görüntülenen kitlelerin zararsız olduğu tespit edilmiş...

Hastalık başa gelmeden bile ne kadar stres yaşadım, ne zorluklar çektim. Kendi sağlığımı da kaybettim. 6 ay kadar kalp ritm düşürücü kullandım. Uyumaya çalışıyorum uyuyamıyorum, herşey üstüme üstüme geliyor.

Hani nerde benim onca sahip olduğum şey, destek olsalar ya bana!!!

Herşey öyle toz pembe değil. Dünyalara sahip olsam neye yarar. Herşey benim olsa neye yarar, zor anımda yanımda bir kardeşim olmadıktan sonra, bana destek olmadıktan sonra...

Artık uzun vadeli planlar yapamıyorum. Hastalığın, sıkıntının nerden geleceği belli değil. Bir anda hayatın alt üst oluyor.

Bu yükü ömrüm boyunca taşıyabilecek miyim onu da bilmiyorum... Anam babam bunları hiç düşünmeden benim omuzlarıma o kadar büyük bir sorumluluk yüklediler ki... Bana dünyaları verselerde bu saatten sonra bir boka yaramaz... Vereceklerinin hepsi üç kuruşluk dünya malından öteye gitmez...