Osmanlı'da Türk düşmanlığı var mıydı? (2. sayfa)

Osmanlı'da Türk düşmanlığı var mıydı? - Sayfa 2

HKnatas · 2014-09-06T13:37:12.0000000+03:00

Arkadaşlar son günlerde gerçekten merak saldığım bi konu haline geldi "Acaba osmanlı'da Türk düşmanlığı var mıydı?" sorusu.Geçenlerde internette dolaşırken Hafız Hamdi Çelebi adlı divan-ı hümayun şairinin şu şiirini gördüm ; "sakın türkü insan sanma. bir an bile olsa türkle birlikte olma. türk eline şeker olsa o şeker zehir olur. türkün başını keserken sakın gam yeme. baban da olsa türkü öldür." Bu şiir üzerine biraz araştırma yaptım bununla ilgili Hüsnü Merdanoğlu'nun kitabında bir yazı varmış , öncelikle şunu söyleyeyim Hüsnü Merdanoğlu kimdir nedir tanımıyorum güvenilir midin değil midir bunu da bilmiyorum burada biraz bilgili arkadaşların yardımcı olmasını umuyorum yazıyı kısaltarak koyuyorum ; Bütün tarihi kaynaklar, osmanlı devleti'nin türk ulusu tarafından kurulduğunu kanıtlamaktadır. ancak, kuruluş aşamasını tamamlayan ilk kuruculardan sonra, osmanlı padişahlarının ne denli türk oldukları kuşkuludur. çünkü, kuruluş dönemindeki koşullarda geçerli olan; komşu ülkelere saldırma ve onlardan savaş tazminatı ve ganimeti alma siyasasına dayalı olarak güçlenip zenginleştikten sonra, yatak odalarını, "harem'ler kurarak zenginleştiren padişah-halifelerin birçoğu sayesinde, ırk ve kan birliği bozulmuş olduğu görülmektedir. "...bütün kadın sultanlar, bütün padişah anaları, hep yabancı ırklardan alınan köle kadınlardan geldiler. hanedanda bu kan yabancılığı, osmanlı imparatorluğu'nun son padişahına kadar devam etti"(1) belki bu özelliklerinden dolayı, "halife" sanlı padişahlar, bu sanın yarattığı olanaklardan yararlanarak, yönetimi altında bulunan ve özellikle "türk" kimliği taşıyan yönetilenleri tıpkı bir sürü gibi yönetmeyi yeğlemişlerdir. henüz kuruluş dönemi olan 1466 yılında yapılan bir derlemede, "türk iti şehre gelince farisice ürer" denilmektedir.(2) osmanlı şairlerinden baki'nin, "muhteşem süleyman" olarak bilinen padişaha sunduğu bir şiirinin türkçeleştirilmiş dizeleri şöyle: "her taç yoksulluk ve yokluk ehline baş tacı olamaz. ey hoca türk toplumundan olanın başı kabadır. türk, sultan olma yeteneğinden yoksundur." yine bir osmanlı şairi olan nef'i ise; "tanrı, türke irfan çeşmesini yasaklamıştır" demiştir. divan-ı hümayun yazmanlarından hafız hamdi çelebi 1499 yılında yazdığı şiirinde, "baban da olsa türkü öldür" nakaratını kullanmakta, üstelik bu sözün islam peygamberi hz. muhammet'e ait olduğunu vurgulamaktadır. sadece bir kıtasını yineleyelim: "sakın türkü insan sanma. bir an bile olsa türkle birlikte olma. türk eline şeker olsa o şeker zehir olur. türkün başını keserken sakın gam yeme. baban da olsa türkü öldür."(3) osmanlı tarihinde çok saygın bir konumu olan fatih bile, otlukbeli savaşından dönerken, elinde bıçak olan birisine ne yaptığını sorduğunda; öldürülen türkmenlerin kulaklarını keserek küpelerini topladığını öğrenmiş ve "işine devam et" demiştir. hırvat kökenli, sadrazam kuyucu murat döneminde (1606-1611), 155.0000 insan doğranmış ya da diri diri kuyulara doldurulmuşlardır. aman dileyen insanlara kuyucu'nun yanıtı "vurun şu pis türkün başını" olmuştur. cellatların bile öldürmeye kıyamadığı çocuğu atından inerek öldüren kuyucu murat, osmanlı'nın yetkilisi, öldürülen çocuk da anadolu'nun evladı türktür. (olayı ayrıntıları ile osmanlı tarihçisi naima'dan öğrenmek olasıdır.) yavuz sultan selim'in, halifeliği zorla da olsa aldıktan sonra, yönetim ile türk ulusu arasındaki anlayış ve ideoloji ayrılığı açık şekilde çelişmiştir. yönetime dayalı şeriatçı anlayış üst yönetime egemen olur iken, anadolu'da yaygın olan alevilik sayesinde türk dili kendini koruma olanağı bulmuştur. yönetimin anadolu'yu dil unsuru aracılığıyla araplaştırmasına ve acemleştirmesine karşı olan bu halk, yok edilmek istenmiştir. bu nedenle anadolu'da öldürülen türk sayısı, yavuz sultan selim zamanında 40.000 kadardır. bu gerçek osmanlı imparatorluğu'nun türk halkından koptuğunun açık bir kanıtıdır.(4) osmanlı tarihçisi naima aynı bilinç içinde şöyle yazmaktadır: "türkmen çözülüp gitmesi yamandır, cem-ü iltiyamına derman yok." yani, türk ulusu ve unsuru öylesine eriyip çözülecektir ki, bir daha birleşmesinin ve bütünleşmesinin ilacı ve dermanı olmayacaktır. osmanlı tarihçisi naima "tarihi"nde türkler için; nadan (kaba) türk, idraksiz türk, hilekâr türk ifadelerini kullanmaktadır.(5) aslında türkler hakkındaki kötü yargılar selçuklulardan beri yaygındır. örneğin, selçuklu yazar aksaraylı kerimeddin mahmud, şunları yazmıştır: "hunhar türkler, köpek ve kurt gibidirler, ellerine fırsat geçerse yağmayı ganimet bilirler, fakat düşman kuvvetleri gelirse kaçarlar."(6) osmanlı düşüncesinde, "kavmi necip" olarak görülen araplar karşısında türk ulusu aşağılanmıştır. 1912 yılında sebilürreşt dergisinde çıkan bir yazıda; "türk" deyiminin kullanılması, dinsizlik, kâfirlik sayılıyordu. "türk hükümeti", "türk ordusu", "türk ülkesi" deyimlerinin osmanlı halkı üzerinde rahatsızlık yarattığı biliniyordu. 1913 tarihli "mecmuai ebuzziya" dergisinin 94. sayısında; "bizim türklüğümüz sembolizmden başka bir şey değildir. bizler yani türkler müslümanlık içinde erimişizdir. türk falan değil, sadece müslümanız. buharalı hanlar bile kendilerini türk saymazlar. zira onların cetleri de vaktiyle türkistan'ı zaptetmiş olan araplardan başka bir şey değildir," demekle, kendisini ve anadolu'da yaşayan bütün insanların kimliğini inkâr ediyordu. üniversite profesörlüğü de yapmış olan ahmet naim, 1913 yılında yazdığı "islam'da davai kavmiye" adlı kitabında, türke karşı savaş açmış ve "türkün geçmişini bilmesine ve öğrenmesine lüzum ve ihtiyaç yok... gerekli olan şeriatı öğrenmektir," demiştir. 1919-1920 yıllarında şeyhülislamlık görevine getirilmiş ve padişahla birlikte ülkeden kaçmak zorunda kalmış olan mustafa sabri efendi ise, türke türklük benliği vermek isteyenlere "soysuzlar" yakıştırmasında bulunmuştur.(7) bu tutum ve koşullar içerisinde "türk" kimliği, yönetimin merkezi olan istanbul'dan uzak, savaştan savaşa asker toplamak için anımsanan, anadolu köylerinde kapalı bir kültür içinde dili ve töreleri ile yaşamıştır. zaman içinde "türk" yöneticisine o denli yabancılaştırılmış ki, kimi kez "osmanlı efendisine türk' demek hakaret sayılmış", "türk" sözcüğü, anadolu köylüleri için kullanılır olmuştur.(8) istanbul alındıktan sonra, osmanlı yönetiminde, devletin en yüksek yürütme organları türke kapalı tutulmuş, devlet adamlarının yetiştirildiği enderun okullarına türkler alınmamışlardır.(9) istanbul'un alınmasından 4. murat'ın ölümüne dek geçen 187 yıl içinde, devşirmelerden 66, türk kökenlilerden de 10 kişinin sadrazamlığa atandığını, aynı dönemde devşirmelerin toplam 167 yıl, türk kökenli sadrazamların da 17 yıl görev yaptığı(10) gerçeği, türklere yaklaşımı gösteren ayrı bir kanıttır. padişahlar, yakın korumalarını da hep devşirme (kul-köle) olanlardan seçmişlerdir. osmanlı yönetiminin bu tutumuna karşın halk da kendi arasında birlik ve beraberlik içinde değildi. 12. yüzyıl ortalarında ahmet yesevi'nin kurduğu; türk geleneğini, dilini ve kültürünü şamanlık ile bütünleştiren (bektaşilik gibi) tarikatlar anadolu'da yayılmaya başladı. bir taraftan yesevi yanlısı ve türk kimliğini taşıyan tarikatlar yayılır iken, öte yandan da, sünni iran kültürünü benimseyen nakşibendi tarikatı, yeniliklere karşı koyma alışkanlığını güden zeyni tarikatları ve fars diline önem verdiği için daha çok aydınlar (!) arasında yayılan mevlevilik, yaygınlık gösteriyordu. bu tarikatlar içinde, türk kökenli olanları, doğal olarak arap kültürü görmüş olan medreselilerce aşağılanmaya çalışıldı. bu koşullar altında türk halkı kendi yurdunda aşağılanmış oldu. "kaba türk", "anlayışsız türkler", "pis türkler" gibi önyargılar dönemin özelliklerinden oldu.(11) osmanlı yönetiminde türke yaklaşım o denli aşağılayıcıdır ki, o günlerden kalan aşağıdaki şiir bu yaklaşımı özetlemektedir: "türk değil mi, merzifon'un eşeği, eşek değil, köpekten de aşağı." osmanlı'nın bu yaklaşımına türkün verdiği yanıt, bir şiirin dizelerinde şu şekilde yer almıştır: "şalvarı şaltak osmanlı eğeri kaltak osmanlı ekmede yok biçmede yok yemede ortak osmanlı"(12) kendi yöneticilerinin bu tutumu karşısında, yabancılardan da olumlu yorum beklenemezdi. yabancılar, türkleri "yaklaşık 1000 yılına kadar arapların esiri olan türkler dağ insanı niteliğinde bir kavimdir"(13) şeklinde yorumluyorlardı. ulusçuluğun etkisi ile etnik kökenlilerin, osmanlı yönetiminden birer birer ayrılmaya başladığı 19. yüzyılın ilk yarısında hatta sonlarında bile, osmanlı yönetiminin türke olan yaklaşımı değişmemişti. 1874 yılında "dünya tarihi" kitabının yazarı, askeri okullar bakanı süleyman paşa, "osmanlı devletin adıdır, milletimizin adı türktür" görüşünü savunmasına karşın, bu düşüncesini kendi kitabında bile kullanmaya cesaret edememişti.(14) koçu bey, 4. murat'a sunduğu risalesinde (küçük kitap) türkler hakkında şunları yazıyordu: "...mezhebi bilinmeyen şehir oğlanı, türk, çingene, tatar, kurt, ecnebi, laz, yörük, katırcı, deveci, hamal, ağdacı, yol kesen, yankesici ve diğer çeşitli kimseler..." "harem-i hümayuna kanuna aykırı olarak türk ve yörük, çingene, yahudi, dinsiz, mezhepsiz, nice kallaş ve ayyaş şehir oğlanları girer oldu." bu sözler yazılıp türk olduğu söylenen padişaha veriliyordu.(15) abdülhamit'in araplara ve islamiyete dayanan siyaseti, türkü, türkçüleri baş düşman olarak görmekteydi. onun zamanında "türküm demek, türkten söz etmek büyük suçtu".(16) devletin dayandığı kendi halkına bu denli yabancılaşmasından olsa gerek, osmanlı devletinde kamu ile ilgili belgelerde, türkçe sözcüğe 1876 anayasasına değin rastlanmadı.(17) zaten, dini ile dilini de değiştiren bir ulusa osmanlı devletinden başka yeryüzünde rastlanmamıştır. osmanlı yönetimi, kendilerini türk olarak görmedikleri için, türk kökenliler "azınlık" konumunda kaldı. 1897 tarihinde, bir ingiliz gezgini şunları söylüyordu: "türk adı nadiren kullanılır, onun iki yolda kullanıldığını işittim; ya bir ırkı ayırt eden deyim olarak, örneğin bir köyün 'türk' veya türkmen' olup olmadığını sorarsın, ya da bir hakaret deyimi olarak, örneğin ingilizce söyleyeceğin 'eşek kafalı' anlamında, 'türk kafa' diye homurdanırsın."(18) aynı yıllarda, türk-yunan savaşı ortamında şair mehmet emin'in yayımladığı kitapta, "ben bir türküm dinim cinsim uludur" dizeleri yer alıyordu. ancak, üstünlüğü kanıtlamak için şiirler yeterli değildi. kendi yöneticisi tarafından aşağılanan, üst üste gelen yenilgiler sonucunda benliğini, kişiliğini yitiren ve varlığını yitirmek üzere olan türk halkı tarihin en zor dönemini yaşıyordu. yabancıların türk imgesi ise osmanlı'nın, türke yaklaşımından farklı değildi. türkologlara göre türkler; insanlar arasında anlayış bakımından sonuncudur. inançtan ötesini kavrayamazlar; anlamaya da çalışmazlar... islam dininin türkler üzerindeki etkisi iyi sonuç vermemiştir. türkler, müslüman asya'nın avrupa'ya karşı savaşan askeri oldu. müslümanlık, türk dehasına ters düştü. islam, bu "yarı çinliler"den "acımasız iranlılar" yarattı.(19) türk aydınının durumuna gelince; çok az sayıda olsa da uyanma belirtileri başlamıştı. bunlar arasında en önemlisi ziya gökalp adını taşıyor. "sorma bana oymağımı boyumu, beş bin yıldır millet gibi yaşarım... deme bana oğuz, kayı, osmanlı, türküm, bu ad her unvandan üstündür," diye haykırıyordu. öte yandan, özgür düşüncenin olmadığı bir ortamda, kendi ulusal çıkarlarını savunma olanağından yoksun olan bir avuç kişi yurt dışında özgürlük arıyorlardı. bu aydınlar, yurt özlemi ile, ülkelerinden aldıkları yüz kızartıcı haberlerin ve kötü gelişmelerin ezikliği içindedirler. onlardan birisi, o günlerin koşullarını, şu duygusal satırlarla günümüze aktarmaktadır: "bir mayıs sonu ya da bir haziran başı idi. bağımsız fakat, bütün kalbiyle ittifak devletlerinin zaferini kutlayan bir avrupa şehrinde, başım eğik, gözlerim yaşlı dolaşıyorum. yüreğim bir derin uçurum, kafam bir cehennemdir. ...gün geçmiyor ki, bir mağazada bir lokantada türk olduğum anlaşılınca acı bir alay edilme veya ağır bir hakaretle karşılaşmayayım. ...lakabımız 'makak'tı. (bir çeşit şempanze maymun türü). ... gönül verdiğimiz genç kızlar türklüğümüzü sezince bizden iğrenip kaçıyordu. işte, o şehrin bu cehennem atmosferi içinde, bir gün yılgın ve çekingen dolaşırken, gözlerim, ansızın, bir gazete satıcısının sergisinde, bir sürü gazete adı ve başlıkları arasında, iri harflerle dizilmiş şu satırlara ilişiverdi: 'bir türk generali itilaf kuvvetlerine karşı yeniden harbe hazırlanıyor.' titreyerek gazeteyi aldım. yürürken okuyorum; 'mustafa kemal paşa isminde bir türk generali.' "(20) işte o mustafa kemal önce bölgesel sonra ulusal toplantılarla türke türklüğünü, dünyaya insanlığını anımsatacak uğraşısını başlatmadan önce geldiği istanbul'dadır. ancak biz başa dönerek, osmanlı yönetiminin birinci derecede yöneticisi konumunda olan padişahların kökenlerine bir kez göz atalım. böylece, 3. padişah olan 1. murat'tan başlayarak padişah analarının kökeni öğrenilecek, türk ulusunun kanı ve canı üzerine kurulan saltanata karşın, türke düşman oluş nedeni daha iyi anlaşılacak, "ecdat" özlemi çekenlerin "ecdatları" daha iyi tanınmış olunacaktır. dipnotlar: 1) şevket süreyya aydemir, makedonya'dan... c.2, s.440. 2) burhan oğuz'dan aktaran, şakir keçeli, a.g.y., s. 118. 3) aktaran, şakir keçeli, a.g.y., s. 121. 4) çetin yetkin, türk halkı... s.161. 5) naima mustafa efendi, tarih-i naima, türkçeleştiren: zuhuri danışman, istanbul, c.1, s.168, 238, c.2 s.536. c.3, s.1180, c.4 s.169. 6) aktaran, çetin yetkin, a.g.y., s.12. 7) mustafa coşturoğlu, a.g.y., s.278, 279. 8) bozkurt güvenç, türk kimliği, s.22, 23, cahen'den aktaran, bernard lewis, modern türkiye'nin doğuşu, s.1. 9) hikmet bayur, a.g.y., s.15. 10) hikmet bayur, a.g.y., s.17. 11) özer ozankaya, türkiye'de laiklik, istanbul, 1990, s. 253. 12) özer ozankaya, a.g.y., s.121. 13) warshew'den aktaran, bozkurt güvenç, a.g.y., s. 311. 14) bozkurt güvenç, a.g.y., s.26. 15) aktaran, çetin yetkin, a.g.y., s.145. 16) esat kamil erkut, a.g.y., s.63. 17) m.rauf inan, atatürk'ün evrenselliği, önder kişiliği, eğitimci kişiliği ve amaçları, ankara, 1983, s.198. 18) ramsay'dan aktaran, bernard lewis, a.g.y., s.331. 19) türkoloji uzmanı cahun'dan aktaran, bozkurt güvenç, a.g.y., s.308. 20) yakup kadri karaosmanoğlu, atatürk, istanbul, 1971, s.24, 25

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

3 Misafir - 3 Masaüstü

5 sn

108
Cevap

4
Favori

4.382
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

2 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa:

önceki 1 2 3 4 5

Giriş

Mesaj

quote:

Orijinalden alıntı: FlameSplasher

quote:

Orijinalden alıntı: FürelHonatis18

kardes sen saka yapiyorsun galiba !
merak ettim , sen talkan katliamindan falan mi bahsediyorsun ;
eger sozunu ettigin katliam buysa diyeceklerim var..

Ben değil onu söyleyen sensin.Az yukarıda ne yazdığını oku.Ben örneklendirme yapmadım farkındaysan.Murat Bardakçı'nın düşüncelerini belirttim.Kendi kendine bir şeyler çürüteceksen buyur.

Bak kardes ;
Talkan katliami evet olmustur, cunku kaynak saglam ; taberi
Ancak..
birincisi katliam bolgesi turk topragi diye bolge halki da turk olacak diye bir kaide yok.
ki bu bolgede de boyledir ; bolgenin azinligi turk ( bolgedeki guvenligi saglayan asker ve azinlik olarak bulunan halk ), cogunlugu ise soğd,irani,farsi gruplarindan olusmaktadir.
dolayisiyla da bu katliam turklere falan yapilmamistir.

ikincisi ; katliamin amaci " din yayma " falan degildir. yanlis hatirlamiyorsam ; siyasi ya da sahsi mesele olmasi lazim. din adina yapildigi iddiasi palavradir , zira taberide de boyle bir bilgi yoktur.

ucuncusu ; "turkler arap zoru ile musluman oldu "diyebilmek icin , araplar ' ın turklerin yogun ve genis nufuslar ile yasadigi topraklara girmis olmasi gerekir.oysa ki arap ordusu, hicbir zaman turklerin yogun olarak yasadigi topraklari istila ve isgal etmemistir.

dorduncusu ; turkler genis kitleler halinde musluman olmustur. farz edelim ki ; 7. yuzyilin ortalarinda yapilan talkan katliami, dogrudan turkleri hedef alarak yapilmis olsun. 10. yuzyilda 200 çadirlik turk halkinin musluman olma iradesini , 7. yuzyilda yasanan bir hadise nasil etkileyebilir ?
eger turkler bir anda musluman olsa idi , bu surekli ve maksatli olarak gundeme getirilen, ancak palavradan oteye gidemeyen hezeyanların elle tutulur bir yani olabilirdi.

besincisi ; benim sahsi degerlendirmeme gore turklerin musluman olma sureci 3 temel nedene dayanir ;
1) siyasi guc : araplar donemin en guclu devletlerinden biri. boyle guclu bir devlet ile dini baglar kurarak muttefik olmak siyasi açıdan size getirileri buyuk olur.
2) kulturel etkilesim : araplar ile ozellikle abbasiler doneminde turkler yakinlasmaya baslamistir. bu yakinlasma ;kervansaray , ticaret ve tabii ki altin cagini yasayan islamiyette surekli yazilan kitaplar ile olmustur.boylelikle turkler islam dininden etkilenmislerdir.
3)ekonomi : araplar o donem , getirisi yuksek olan ticaret yollarina ve ayni zamanda oldukca zengin tuccarlara sahipler.bu nedenle turkler islam dinine gecmeyi uygun gormuslerdir.

altincisi ; turk- islam bagini zedeleyebilmek ve bu baga zarar vermek icin uydurmadigi yalan kalmayan " palavraci misyonerlerin " , aşırı ihtiraslarına yenik dusup foslar ile dolu hezeyanlarını okumak ve bu safsatalara cevap vermek beni gercekten ugrastiriyor ve ayni zamanda yoruyor.
lutfen bu asılsız , temelsiz iddialar yiginini ìsıtıp ısıtıp onumuze koymaktan vazgecin !

< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >

FlameSplasher

Yüzbaşı

797 Mesaj