Mental olarak hiç bu kadar kötü olmamıştım.

Etkiliyo olm yıllarca asosyaldim düşün orta okul ikide bı kız bana bakıp ne kadar asosyalsin demişti (beden dersinde futbol yerine oyuncak ucagimla oynuyodum)

Bu covidden sonra ortalık rahatlamasına rağmen aylarca çıkmadım dışarı çıksam takilacak kimse yoktu asosyal olarak bildiğim kendimi taniyamadim auuv delirdim olm delirdim auuww. Yani çık dışarı awk çıkmazsan beynini skim auuvv yoksa delirirsin onu demek istedim git dışarda çalış awk kutup bul manyak olursun onu demek istedim arkadaşım ya ne kadar çok derdimiz var amanakoyum ya

şu anda herkes çöküşte asosyalliği aseksüalliği buna yormaya gerek yok nasıl düzelirsin bilmiyorum bende yeni yeni toparlıyorum.

arkadaşsızlık çok büyük bir etmen. bir yerlerden arkadaşın olsaydı iyi olurmuş. mesela biz en azından 1-2 haftada bir arkadaşlarla buluşuruz 5-6 saat konuşuruz, duyguları paslaşırız, içimizi dökeriz, hayalleri konuşuruz, ülkeyi seçimi vs. konuşuruz herkes bi deşarj olur. saatlerce güleriz dopamin ve serotonin patlaması yaşar herkes. bu da hepimize bi yaşam enerjisi verir az da olsa.

Dışarı çıkıp kendi başına yapılacak ne gibi aktiviteler var?

Fazla aktivite yok hocam ben bazen ormana bazen sahile gidiyordum şimdi kutuphanedeyim mutluyum arkadaş da kütüphaneye gitsin bu kötü hislerden kurtulur daha iyi hisseder

İzmirde kütüphane yok

Var ama kütüphane demeye bin şahit ister ilk halk kütüphanesi is hanindan bozma bir yer saçma sapan 5te kapatiyorlardi digeri milli kütüphane güzel yer ama orada da yer olmuyor yine aynı şekilde 5 te kapniyordu şimdi alsancakta bı kütüphane var çalışma saatlerini artirmislar şubattan beri gidiyorum saat 11e kadar o yüzden senenin başında İzmir'de kütüphane yok diye konu açmıştım

Hangi kütüphane?

Kent ve havagazı var hocam sen de mi izmirdesin

Evet

Benim de benzer bir hikayem var.

Öncelikle ben de baya asosyalim küçüklüğümden beri neyse girizgah yapmayıp hikayeye giriyorum. O zamanlar 8. sınıftayım ilk teoga 2 hafta falan vardı dershanede kampa gidiyorduk soru falan çözüyorduk benim bir arkadaş vardı adı "T" olsun neyse biz bununla oturuyoruz önümüzde de iki tane kız var birinin adı "E" diğerininki "B" olsun.Ben bu "E" kadar güzel bir kız bir daha hiç görmedim hocam arada sırada ne güzel kız diye bakardım suratına da sınıf atlamıştı(sonra ben de sınıf atladım hehe).Neyse ben konuşmayan ve o zamanlar istese de konuşamayan bir insandım.Abimin eski nokia telefonundan Assasins Creed 2 oynuyordum bilenler bilir 2d platform şeklinde telefonlar içinn geliştirilen bir AC2 vardı.Kafayı kaldırıp arkadaşım "T" ile konuşuyorken "E" arkasını bir döndü abi gülerek bana "AylakAdam sen konuşabiliyor musun?" dedi gülerek.İÇİM PARÇALANDI AMK İÇİM PARÇALANDI cevap da veremedim utandım; sinirlendim, üzüldüm çok karışık bir duygu yaşadım o gün üstünden 6-7 yıl geçmiş hala aklımda aq ben hayatımda hiç aşık olmadım derim hep doğrudur da ama bu kız çok yaklaşmıştı işte o yüzden içimde o kadar ukte kaldı ki o yıl onunla hiç konuş(a)mamak.

Neyse şimdi lise hayatımı anlatayım işsiz varsa okusun:Okula gidiyordum okulda uyuordum okul bitince eve geliyordum ve tavana yada telefona bakıyordum yemek yiyip uyuyordum.İşte lise hayatımın özeti arkadaşlar xD.Mecaz da değil bu arada gerçekten bütün lise hayatım böyle geçti bir kere bile okul çıkışı başka bir yere gitmedim gerçekten ev-okul arası gidip geldim sosyal hayatım yoktu sosyalleşince de yabancı hissettiğim için zevk almıyordum hatta lise yıllarım gereğinden fazla sosyalleştiğim için mutsuz geçti kendimi ait olmadığım bir yerde hissediyordum.Yalnızlığımla bir şeyler yapsam kitap falan okusam yada arduino yazılım zart zurt falan hobim olsa da onla uğraşsam yalnızlığı tercih bile ederim ama bunları da yapmıyordum ders de çalışmıyordum düzenli sınav haftalarında konuları öğrenip 70-90 arası notlar alıyordum.Bir şeyleri düzeltmem gerek dediğim zamanda da karantina başladı son 1.5 yıl okula gitmedim o da evde geçti(karantina ilk başlayınca sevinmiştim yalnız kalacağım diye xd)sonra sınava da çalışmadım zaten 11deyken depresyon başlamışı baya intihar düşünceli onun üstüne karantina da gelince hayatım kısır döngüye girdi depresyondan takatim olmadığı için tembelleştim hepten ders yapmamanın yanında hiçbir şey de yapmıyordum tembelliğimden dolayı daha da değersiz hissediyordum ama depresyon duygularımı çaldığı için öyle tam olarak pişmanlık kaygı falan hissetmiyordum daha çok değersiz olduğumu "biliyordum".Hala da bu bokla uğraşıyorum beni yaşatan hiçbir şey yok gibi sabahları kalkmamın bir sebebi yok her şeye yabancı hissediyorum annemle babam da dahil.Bana liseye sınavda 3 yanlış yapıp 485 puanla girerken(Düşük obp) ileride böyle olacağımı söyleseler hiç inanmazdım herhalde ne kadar istekliydim o zamanlar.En çok da bir şeye karşı arzu duymayı özledim lan arzuların isteklerin olmadan yaşamak boşa yaşamak harbiden böyle amaçsız amaçsız takılıyorum hiç yaşayasım yok.

Üste destan yazmaktan normalde ne yazacağımı unutmuşum la.Hocam dershanede millet çökmüşsün diyor diyorsunuz sonra da arkadaşım yok diyorsunuz ben o kısmı anlamadım.

Hayaliniz üniversiteye girip kendinize bir rota ve kafa arkadaşlıklar bulmak olsun eğer geride kalırsanız daha da kötü olacaksınız kendimden biliyorum.Az kaldı zaten