İnsanların gözünün içine bakamıyorum (2. sayfa)

gittim fakat reçete ettiği ilaçlar sadece geçici çözüm sağladı. (bkz. lustral) Kullanmayı bıraktıktan sonra tekrar nüks etti. Bir başladım bir bıraktım, bir süre sonra da canıma tak etti. Ben ilaçlarla mı yaşayacağım ömrüm boyunca, böbreklerimi mi çüreteceğim diye kendi kendime düşünüp bıraktım ilaç kullanmayı. Psikoterapi vs. almadım çünkü birisinin karşıma geçip benimle konuşarak bu şeyi düzelteeceğine inanmadım hiçbir zaman. Aslında benim iyileşmemi zaman sağladı. Yaşla birlikte gitgide azaldı sosyal fobim. 15 yaşlarımda patlak verdi bu rahatsızlık ve şu an 23 yaşındayım, haziranda 24 olacağım. İnaisan içine karışa karışa kendi kendime tedavi oldum sanırım ama hala düzelmeyen ufak bir şeyler var. Eskiden insanların karşısında sunum yaparken ellerim bacaklarım titrerdi, yüzüm domates gibi kızarırdı. Allahtan onlar geçti. Çok sunum yaptım üniversitede, hiçbir titreme vs bir şıkıntı olmadı. Ama hala göz kontağı kuramıyorum insanlarla. Sanki benimle dalga geçeceklermiş gibi geliyor eğer gözlerinin içine bakarsam. Ne bakıyon lan dik dik falan diyecekmiş gibi geliyor. Ben de birisiyle konuşurken yüzünü ortalayarak burnuna bakıp konuşuyorum. Başka da öyle ciddi bir sıkniıntım falan yok. Herkesle muhabbete falan girerim yani, o da düzeldi bir zaman sonra kendiliğinden. Başta onu da yapamıyordum.

Özgüven eksikliğiniz var. Ben ilk ve orta okulda başarılı bir öğrenciydim, hocalarımın gözlerinin içine bakıp dersleri gayet iyi anlıyordum. Liseye geçtikten sonra cins bir Matematikçinin psikolojik baskı şeklinde ders işlemesinden dolayı aman gözüne batmayayım kaygısından dolayı göz temasını kesmeye başladım ve şu anda biriyle göz göze gelsem muhtemelen başka bir yere kafamı çeviririm.