Huzurlu veya mutlu olabildiğim bir saniye bile yok. Hayatım tamamen her şeyi düşünmekle, en ufak şeylere moral bozmakla geçiyor. Çevremden ve arkadaşlarımdan nefret ediyorum sürekli. Anlayamıyorum insanlar nasıl bu kadar rahat olabilirken ben bir saniye bile rahat olamıyorum. Hiçbir şekilde eğlenemiyorum, hiçbir şeyden keyif alamıyorum, gülsem bile içten gülemiyorum. Yaşım daha 21; ama o kadar yaşlanmış hissediyorum ki anlatamam. Çevremdeki insanlar gülüp eğlenirken, ben de onları kıskanarak ben niye mutlu olamıyorum diye kendime acı çektiriyorum. Çevremde çok denebilecek insan var ama sanki varla yok arasında gibiler. Sanki bana sadece işleri düştükleri, dertleri oldukları zaman geliyorlar gibi ama benim bir derdimde paylaşabileceğim hiç kimsem yok. Coronavirüs yüzünden zaten evdeyim evden de bunaldım, tek başıma kafamı dinleyemiyorum falan. Ani ruh değişimleri yaşamaktan sıkıldım, eğlenmem gereken yerde bile düşüncelere kapılıp sürekli huzursuz olmaktan sıkıldım. Psikiyatri, psikolog hepsine gittim ilaç kullandım ama hiçbir işe yaramadı. Yani ne olması gerekiyor benim az da olsa huzurlu, rahat hissedebilmem için ölmem mi gerekiyor. Eğer çözüm ölümse artık ciddi ciddi düşünüyorum. Çünkü hayatım bir film senaryosu gibi elimden kayıp gidiyor ve ben sadece mutlu olanları uzaktan izliyorum.
bir uzmanla konuşmalısın umarım geçer bu yaşadıkların
quote:
Orijinalden alıntı: Gereon Rath
bir uzmanla konuşmalısın umarım geçer bu yaşadıkların
Konuştum ama okul sebebiyle Erzurumda olduğum için doktorların pekte umurunda değildi açıkcası.
aklıma gelen ilk şarkı
birebir aynı durumdayız tek farkımız benim çevremde kimse yok
quote:
Orijinalden alıntı: FollowTheLight
birebir aynı durumdayız tek farkımız benim çevremde kimse yok
Benim var da ne oluyor hocam? Olmasalar daha iyi açıkcası, sizi kötü hissettirmekten başka bir şey yapmıyorlar
hocam, bir benim gibi yalnız kalsan, o zaman anlarsın işte ne kadar daha kötü oluyor senin durumunu %100 anlıyorum diyeyim sana, hani lafın gelişi bir anlama değil, emin ol TAMAMEN anlıyorum, birebir yaşıyorum çünkü fakat eğer ki bu çevrendeki arkadaşların azcık kafa dengi ve seni arayıp soran, zor zamanlarında yanında olabilecek arkadaşlarınsa bunların hiç olmadığını düşün. Evde bunaldığında alo diyip dışarı çıkabileceğin kimsenin olmadığını düşün Sıkıldığında arayıp naber lan diyebilecek samimiyette kimseye sahip olmadığını düşün Tek başına çıkıp sıkılacağın için sokağa bile çıkmak istemeyeceğin bir durumda olduğunu düşün işte bu benim. Biliyorum, benim mallığım. Kendi hatam. Fakat zaten psikolojin bozuksa bunun üzerinede yalnızsan bildiğin felç oluyorsun depresyonun x2 artıyor diyeyim sana