Golden cinsi köpeğim öldü. Kendimi çok suçlu hissediyorum.

Ma Vie Mes Regles · 2016-09-10T13:39:50.0000000+03:00

Etrafa neşe saçan köpeğim bundan yaklaşık 2 ay önce öldü. Ne yaptım ettimse onu içimden çıkaramadım. Benim için bir dost bir arkadaştan çok öteydi. Çok akıllıydı bir görseniz sözümden asla çıkmazdı. Bir gün sabah terasa çıktığımda o kapıda beklemiyordu beni. Her sabah benim geleceğimi bildiği için kapının önünde beni beklerdi. Tırnaklarını kapının camına sürterdi. Çok mutlu olurdu. Yukarıya çıkarken hiç ses duymadım bir gün, ama hiç aklıma gelmiyordu böyle bir şey olacağı. Kapıyı yavaşça açtım halen ses çıkartmamıştı. Normalde olsa üstüme atlardı. Baktım kulübesinde kafası değişik bi hal almış uyuyor gibiydi. Yaklaştım yanına ama ayaklarım gitmiyor. Korkuyorum bir şey mi oldu ona diye. Bu arada ismi Ares'ti. Adını söylüyorum ses çıkarmıyor. Yaklaştım dokundum ona taş gibi olmuştu. Ve ben zaten sonrasını hatırlamıyorum. Acaba neden böyle oldu hala aklım almıyor. Yaşı daha 1.5 du. Bi hastalığı yoktu. Bütün aşıları tamdı. Çok suçlu hissediyorum kendimi. İnsanlarla konuşmak istemiyorum uzaklaştım herkesten. Yardım edin bana. İhtiyacım var buna gerçekten.

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

2 Misafir - 2 Masaüstü

5 sn

60
Cevap

1
Favori

5.450
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

12 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1 2 3

Giriş

Mesaj

quote:

Orijinalden alıntı: RoSSoJoZeF

Senin durumuna benzer bir durum yaşadım. Bana ilk geldiğinde bir Pet şişesinden bile küçük olan, biberonla baktığım büyüttüğüm boxer cinsi köpeğim hala aklımda. Tam iki yaşına kadar onunla geçirdim her günümü her anımı açlığı tokluğu uykusuzluğu sıcağı soğuğu.. Kendi dışkısını yiyip de hasta olmasın diye okula gitmez başında nöbet tutardım. Üşümesin diye ona yün kazak bile diktirdim. İnanın bir süre sonra o artık hayvan değil sizin bir evladınız gibi oluyor. Yani bunu besleyen bilir. Sonra anne oldu tam on bir tane yavrusu oldu:) hepsi sağlıklı bir şekilde doğdu. Zamanı gelince sahiplendirildi. Ve bir gün babamın tayini dolayısıyla vermek zorunda kaldım. Bir köpek çiftliğine ücretsiz damızlık dişi olarak bıraktım. Verirken tek isteğim köpeğe iyi bakmaları oldu. Köpeği almaya gelen adam ve minibüs hala aklımda. O sahne hala gözlerimin önünde. Yeni yere taşındıktan sonra aylarca aklımdaydı. Şuanda bu anlattıklarım 7 sene önce yaşadığım olaylar. Belki linda ölmüştür ama unutulmadı. Diyeceğim o ki onu unutmayacaksın ama acın dinecek ve bununda tek ilacı zaman olacak

O bana geldiğinde daha küçücük bir şeydi ufacık patileri vardı. Paytak paytak yürüyordu. Havlamaya çalışırken çıkardığı sesler bütün aileyi kırıp geçiriyordu. Hasta olduğu zaman kendi hastalığımı unutup onu veterinere götürdüğümü bilirim. Veteriner ona iğne yaptığı zaman suratının aldığı şekli unutamazdım günlerce. Şimdi insanlara kolay geliyor diyorlar ki bi köpek değil mi hepi topu. Yenisini alırsın ama işte öyle olmuyor on size herkesten yakın oluyor. Onu bir evlat gibi büyüttüm. Şimdi insanların evladı ölünce nasıl unutamıyor üzülüyor bu da ona eşdeğer bir şey. Sonuçta o da can taşıyor. O da canlı. Üzülüyoruz işte psikolojimiz bozuluyor.

< Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >

quote:

Orijinalden alıntı: Aydogans

quote:

Orijinalden alıntı: RoSSoJoZeF

Senin durumuna benzer bir durum yaşadım. Bana ilk geldiğinde bir Pet şişesinden bile küçük olan, biberonla baktığım büyüttüğüm boxer cinsi köpeğim hala aklımda. Tam iki yaşına kadar onunla geçirdim her günümü her anımı açlığı tokluğu uykusuzluğu sıcağı soğuğu.. Kendi dışkısını yiyip de hasta olmasın diye okula gitmez başında nöbet tutardım. Üşümesin diye ona yün kazak bile diktirdim. İnanın bir süre sonra o artık hayvan değil sizin bir evladınız gibi oluyor. Yani bunu besleyen bilir. Sonra anne oldu tam on bir tane yavrusu oldu:) hepsi sağlıklı bir şekilde doğdu. Zamanı gelince sahiplendirildi. Ve bir gün babamın tayini dolayısıyla vermek zorunda kaldım. Bir köpek çiftliğine ücretsiz damızlık dişi olarak bıraktım. Verirken tek isteğim köpeğe iyi bakmaları oldu. Köpeği almaya gelen adam ve minibüs hala aklımda. O sahne hala gözlerimin önünde. Yeni yere taşındıktan sonra aylarca aklımdaydı. Şuanda bu anlattıklarım 7 sene önce yaşadığım olaylar. Belki linda ölmüştür ama unutulmadı. Diyeceğim o ki onu unutmayacaksın ama acın dinecek ve bununda tek ilacı zaman olacak

O bana geldiğinde daha küçücük bir şeydi ufacık patileri vardı. Paytak paytak yürüyordu. Havlamaya çalışırken çıkardığı sesler bütün aileyi kırıp geçiriyordu. Hasta olduğu zaman kendi hastalığımı unutup onu veterinere götürdüğümü bilirim. Veteriner ona iğne yaptığı zaman suratının aldığı şekli unutamazdım günlerce. Şimdi insanlara kolay geliyor diyorlar ki bi köpek değil mi hepi topu. Yenisini alırsın ama işte öyle olmuyor on size herkesten yakın oluyor. Onu bir evlat gibi büyüttüm. Şimdi insanların evladı ölünce nasıl unutamıyor üzülüyor bu da ona eşdeğer bir şey. Sonuçta o da can taşıyor. O da canlı. Üzülüyoruz işte psikolojimiz bozuluyor.

hocam köpeğim yok ama ne hissettiğini anlayabiliyorum , fakat buraya konu açman sadece trolleri getiriyorbu da seni daha çok üzer. hiçbişey ciddiye alamayan insanlar genelde burda takılıyor

quote:

Orijinalden alıntı: Kjaerbye

quote:

Orijinalden alıntı: Aydogans

quote:

Orijinalden alıntı: RoSSoJoZeF

Senin durumuna benzer bir durum yaşadım. Bana ilk geldiğinde bir Pet şişesinden bile küçük olan, biberonla baktığım büyüttüğüm boxer cinsi köpeğim hala aklımda. Tam iki yaşına kadar onunla geçirdim her günümü her anımı açlığı tokluğu uykusuzluğu sıcağı soğuğu.. Kendi dışkısını yiyip de hasta olmasın diye okula gitmez başında nöbet tutardım. Üşümesin diye ona yün kazak bile diktirdim. İnanın bir süre sonra o artık hayvan değil sizin bir evladınız gibi oluyor. Yani bunu besleyen bilir. Sonra anne oldu tam on bir tane yavrusu oldu:) hepsi sağlıklı bir şekilde doğdu. Zamanı gelince sahiplendirildi. Ve bir gün babamın tayini dolayısıyla vermek zorunda kaldım. Bir köpek çiftliğine ücretsiz damızlık dişi olarak bıraktım. Verirken tek isteğim köpeğe iyi bakmaları oldu. Köpeği almaya gelen adam ve minibüs hala aklımda. O sahne hala gözlerimin önünde. Yeni yere taşındıktan sonra aylarca aklımdaydı. Şuanda bu anlattıklarım 7 sene önce yaşadığım olaylar. Belki linda ölmüştür ama unutulmadı. Diyeceğim o ki onu unutmayacaksın ama acın dinecek ve bununda tek ilacı zaman olacak

O bana geldiğinde daha küçücük bir şeydi ufacık patileri vardı. Paytak paytak yürüyordu. Havlamaya çalışırken çıkardığı sesler bütün aileyi kırıp geçiriyordu. Hasta olduğu zaman kendi hastalığımı unutup onu veterinere götürdüğümü bilirim. Veteriner ona iğne yaptığı zaman suratının aldığı şekli unutamazdım günlerce. Şimdi insanlara kolay geliyor diyorlar ki bi köpek değil mi hepi topu. Yenisini alırsın ama işte öyle olmuyor on size herkesten yakın oluyor. Onu bir evlat gibi büyüttüm. Şimdi insanların evladı ölünce nasıl unutamıyor üzülüyor bu da ona eşdeğer bir şey. Sonuçta o da can taşıyor. O da canlı. Üzülüyoruz işte psikolojimiz bozuluyor.

hocam köpeğim yok ama ne hissettiğini anlayabiliyorum , fakat buraya konu açman sadece trolleri getiriyorbu da seni daha çok üzer. hiçbişey ciddiye alamayan insanlar genelde burda takılıyor