Giderim Yolumdan Hey (2. sayfa)

Nefs zorlanmazsa, insanda pek az hayır ortaya çıkar.

Nefsin zorlanması, insanın içindeki cevherlerin açığa çıkmasına vesile olur.

Çalışmak zorundaydık. Belki bizim de hikayemiz burada gizliydi.

Angelanın Külleri kitabını hatırlıyorum, bazen fakirlikten de bir hikaye çıkıyor.

Kızım Olmadan Asla, çok zorlu bir evlilik sürecinin romanı...

Kiminin zorlukları aslında güzel tat bırakan bir maceraya dönüşüyor.

Kurgulara bakalım;

Oliver Twist

En sevdiğim filmin de kahramanı.

Bir çocuğun yaşadığı zorluklar, hırsızlığa kadar varan hikayesi.

Oliver Twist'i kim sevmez ki ?

Evet, nefs zorlanmalı,

Hikaye biraz da böyle başlıyor.

Adem Aleyhisselam'ın cennetten dünyaya gönderilmesi gibi...

Sonra tüm dünya benimmiş ama hiç önemi yokmuş gibi yine O'nu (cc) ararım...

Evvelden Kur'an okurken her ayetinde hayatıma uygulayacağım bilinciyle okurdum. Şimdi satırlarında hayal dünyasına dalıp sonra tekrar 'gerçek hayat'a dönmek zorunda kalıyorum. Doğu ile batı bende hâlâ birleşmedi...

Duygu durumunu inanç belirler diyordu,

Evet inanç her şeydir. Sabırlı olmanı sağlayan da dosdoğru yürümene yardımcı olacak düşünceler de doğru inancın içinde gizlidir...İnancında/itikadında yaşadığın problemler bitmedikçe savrulmaktan kurtulamazsın/kurtulamayız...

Savrulduğum bilmemkaçıncı gün...

Borderline' imişim...

Ço..k geç teşhis,

Bunu öğrendiğim zamanki en güzel destek geldi Rabbimden. Hastalıkta sağlıkta der gibi, ne bileyim.

Hayatım gitti, yıllarım gitti gibi düşünüyorum bazen ama bu hastalıktaki hayırlar beni devamlı değiştirdi, o kadar çok değiştim ki önceki benleri tanımıyorum, vedalaştık.

Şimdiyse yeni bir yola başlamak istiyorum. Bu hastalığın altında yatan sebepler manevi mi yoksa gerçekten beyinde oluşan -belki kimyasal değişimden dolayı- olabilecek bir hastalık mı ? Bu hastalıkla nasıl baş ederim ?

Neden savrulduğumu da anladım böylece, bir uçtan diğer uca...

Bu herkeste var mıydı bilmem,

Sanki yaşadığımdan başka bir dünya vardı onu arıyordum senelerdir. Dindar olmadan evvel burayı astral seyahat gibi fantastik-uç işlerle doldurmaya çalışırdım. Bir dünya vardı gidemediğim. Yaşadığım dünyadan gitmem gerekiyordu, burası olmaması gerekiyordu ama buradan da çıkamıyordum işte.

Dindar olduktan sonra da o boşluk dolmadı. O dünyayı arıyordum, o boşluğun adı artık Rabbime ulaşamamaya dönmüştü. Rabbim bir yerdeydi sanki ve ona gitmem gerekliydi. Sufi olup senelerce o tarikat benim şu tarikat senin gezindim. Onlar boşluktaki ruhumun aradığı fantastik/hayali dünya arayışıma büyük ölçüde karşılık veriyordu ama batıldı...ALLAH vardı biliyordum elbette Elhamdülillah ama hadis okuduğumda hadisler ne kadar da normaldi, ayaklarım yere basıyordu. Oysa 'ben' uçmayı seviyordum. Kişiliğimle/aradığımla örtüşmüyordu. Dini bile uç noktalara yerleştirmiştim. Selefi oldum, radikal oldum. Yine bir uç nokta daha...Aradığımı burada da bulamadım. Burası o hayali dünyaya hiç karşılık vermiyordu ama artık daha da zahire odaklanmıştım. Biraz düzeldim...Sonra yeniden başladı ataklar, bir dünya vardı ve ben yanlış bir yerdeydim. Kişiliğim de bunca git-gel arasında ızdırap çekip duruyordu. Bir o oluyordum, bir bu...Yarın ne olacağımı ve duygularımı bilmiyordum. Bu yüzden artık kimseye düşüncelerimi manipüle etmemeye çalışıyordum.

Bazen en güzel anlarımda bile uzaklara dalar sanki olmamam gereken yerdeymiş gibi hissederdim. Düşüncelerim kararırdı, mutluluğum sahte gelirdi. O boşluk duygusu beni hiç bırakmadı. Hiçbir şeyden tatmin olamama hâli, ne yaparsam yapayım başka bir şeyi aramaya devam ediyordum. Rabbime bağım da böyle hastalıklı olmuştu. Ben aslında daha özeldim ama yanlış yerdeydim, dünyaya düşmüş gibi. Arayıp O'nu bulmam gerekiyordu ama bulamıyordum işte. Dünyada bir yerde insanların içerisinde yaşıyordum. Hep gitme düşüncem vardı. Bu kadar dindar olmama rağmen inşaAllah intihar etmeden ölürüm diyordum. Sanki ecelimle ölsem bile başarı olacaktı. Ansızın gelirdi intihar duygusu, önünü ardını düşünmek zor olurdu. Duygu yoğunluğu o kadar ele geçirirdi ki, bir anda gidebilirim, düşünemiyordum. ALLAH'a şükür ki dindardım, yoksa çoktan gitmiştim Allahualem. Cehennemiyle korkuturdu Sevdam (cc) o bile bir annenin şefkatinden yanlış olan bir şeyi yasaklaması gibiydi işte. ALLAH vardı ve beni defalarca kurtarmıştı...

Evlenme düşüncelerini de uzaklaştırmıştım zihnimden. Bugün sevdiğimi yarın hatta birkaç saat sonra sevmeyebilirdim. Duygularıma güvenmemeyi öğrenmiştim. Hem bir çocuk istemiyordum, ben de alışamamıştım ki buraya, birisine kıymaya niyetim yoktu. Benim gibi olup da neden ? derse bir gün bana ne diyebilirdim. Kendi hayatımı düzeltememişken ona ne anlatabilirdim. Ruhen mutmain olmamışken ben de, o bu kaos için neden ? derse... İsyanım yok Rabbime, dünyaya geldiğim ve O'nu tanıdığım için şükürler olsun, bin kere yaratılsam ve bin kere daha bu hayata doğsam O'nu tanıma imkanım olduğu için şükürler olsun. Tanıdığım için değil haşa, vallahi tanıyamadım da, bu kadar uzak hissederken bile şükürler olsun...

Hayatımın bu son döneminde aşırı savrulduğumu fark ettim. Uçlarda gezindiğimi biliyordum ama tüm bu uçların savrulmalardan ibaret olduğunu, elimde bir çıktı olmadığını... Senelerdir bir sürü iş, meslek, şehir değiştirdim. Kaç defa düşünce/kişilik değiştirip doğu-batı arasında savrulduğumu hatırlamıyorum bile. Tam o aşırı savrulmaları -fark ettiğimde- birisi geldi hayatıma ve yine bu dönem borderline olduğumu ve bir şeylerin zihnimi kandırdığını (o boşluk duygusu ve arayışın da bu hastalıktan dolayı olduğunu) öğrendim. Eğer fırtınaları aşabilirsek, zihnimin manipülasyonunu engelleyebilirsem evlenmeyi düşündüğüm o yolda ilerliyorum.

Görelim Mevlam neyler, neylerse güzel eyler...

Music for lifeyoutube

#experience #ludovico #einaudi

https://www.youtube.com/watch?v=1M0DNEWL7tg

Pan'ın gemide günlerce durmasına şaşmamalı.

Herkes kendi kaderini yaşardı ve hatta kaderde gezinmenin cüzi mertebesi bile kula verilmişti.

"Şüphesiz ki, bir kavim kendi durumunu değiştirmedikçe Allah onların durumunu değiştirmez." (Rad:11)

Burada çabalar önemliydi ve imkansız diye bir şey yoktu. Doğru adımları atıp ALLAH'ın istediği şekilde doğru yolda ilerledikçe, denizler de yarılırdı, ateşler serin ve selametli olurdu.

Pan ilk önce zihnini-düşüncelerini değiştirmeyi düşünüyordu. Zihin dünyası attığı adımları belirliyordu. Oralara doğru bilgi yüklenmeden (ki buna nebevi adımlar da diyebiliriz) doğru bir çıktı almak mümkün değildi.

Pan gemide bir o tarafa bir bu tarafa savulurken, değişeceğine söz vermişti. Henüz ölmemişti, değişecekti.