Bela Tarr's Satantango (1994) (2. sayfa)

bir sahnede adam ile kızı dışarı çıkarlar,ahıra giderler,atı ve arabayı çıkarırlar,atı arabaya bağlar kız,adam biner ve atı hareket ettirmeye çalışır,hareket etmeyince sinirlenir bunun üzerine kız hareket etmiyor işte diyip atı arabadan çözmeye başlar,sonra at ve arabayı ahıra tekrar koyarlar

bi kere 6 günlük monoton ilerleyişi o kadar güzel vermiş ki bi yerden sonra kendini adamın yada kızın yerine koyuyor onlarla birlikte yoruluyorsun

asıl mesele olan anlatmak istediklerine gelirsek eğer 1. saatin sonunda giren kel amcamız olanların sebebini ve olacakları söyleyip gidiyor ve bu noktadan sonra kopuyor film

baba ve kızın dokundukları herşey kuruyor

atlarının iştahı çekiliyor

kullandıkları kuyudaki su çekiliyor

çıralarındaki yağ çekiliyor

en son sobalarındaki köz çekiliyor ve zifiri karanlığa düşüyorlar

hatta filmin sonunda patatesleri bile kupkuru kesiliyor

yalnız sanırım film tanrının olmadığını değilde öldüğü düşünülen tanrının son hamlesi ile dünyayı karanlığa boğduğunu anlatıyor (hatta direkt olarak tanrının varlığını anlatıyorda olabilir) (hatta ve hatta tanrının ateistlere karşılık yaptığı bir iflak ta olabilir bu kısımlarda kesinlikle emin değilim) öyleki kel amcamızın tanrının gönderdiği bir elçi olduğunu düşünüyorum ben ve monolog un sonunda baba nın saçmalık bunlar palavra demesi üzerine görevine yapan amcamızın sen bilirsin tarzı yüz ifadesi ile içkiyi alıp gitmesi beni bu düşünceye sevketti

son sahnedeki anlık ışıkta herşeye rağmen yemeliyiz diyen babanın son umudunu temsil ediyor sanırım ve sonra tamamen karanlık

Adam filmimin felsefesi yok diyordu ama ben illa ki bir felsefe aradım. Sonuçta işin içinde Nietzsche var. Hiçlik sorgulamaları var besbelli. O kara kasırga dolu hayat gündelik işlerden ibaret. Dışarıdaki kaos yani fırtına durmadan devam ediyor. Hasta bir at var ahırda. Nietzsche'nin boynuna sarılıp ağladığı at. Sanki oralara Nietzsche'nin izini getirmiş. Sanki o at Nietzsche. Kuyu var kuyudan su getiriyor her gün kızcağız. O kuyu yaşamın yüreği değil de nedir. Her gün yakılan soba da oluşumu simgelemez mi? Ateş oluşum değil midir? Ve dışarıdaki fırtına. O fırtına durursa, kuyu kurumaz mı, ateş sönmez mi, ışıklar çalışmaz olmaz mı?
Senin dediklerini de anlatmış olabilir film. Ama bu kavramlar çok karışık kavramlar. Yani nihilist biri Tanrının varlığına hiç inanmaz mı, yoksa Tanrı vardır da, insanlar onu yanlış algıladığı için öldürmüşler midir zihinlerinde. Ya da bilge kişi Tanrı kavramını kafasında öldüren midir?

O koca filmde uzun uzun konuşan adamın dediklerini unuttum ben, ama tekrar baktım şimdi de, bir bu film için şöyle denebilir; Dışarıda bir kasırga var. Çünkü hiçbir şeyin değeri kalmadı. Artık insanlık son noktasında. Her şeyi değersizleştiren insanlık kendi kıyametini hazırladı ve dünya yok olmak üzere. Ama nasıl yok olacak? Ya bu her şeyi mahveden kasırga Tanrının insanlara cezası mı? Yoksa değersizleşen dünyanın tepkisi mi? O kel adam Tanrıya inanabilir, insanları onun cezalandırdığını da düşünebilir ama bu o karakterin düşüncesi. Bilmiyorum izledikten sonra epey zaman geçti. Şimdi net bir şey yazamam. Bence herkesi kendi görüşüne sevk eden bir film.

Ayrıca adam insanoğlunun Tanrının olmadığını fark etmesiyle, varlıklarının anlamsızlaştığını söylüyor. Tanrı yoksa dünyada yoktur. Belki de filmdeki bu dünya Tanrıya inanıp daha sonra onun var olmadığını fark eden birinin kafasındaki dünyadır. Ve onun için bu anlamsızlaşan dünya, fikirlerin kaosu dindiğinde sona erecektir. Bu kişi Nietzsche olabilir.

Neyse uzatmayayım yoksa on tane daha anlam çıkartacağım filmden

tanrı aslında yoktur ve tanrının olduğunu düşünen insanın dünyasında rüzgar normal seyrinde eser,ateş normal seyrinde yanar vs.

ama insan tanrının olmadığını anladığı an,tüm bunları tanrının varlığı ile kurguladığını aslında öyle olmadığını düşünen bu insan artık dünyayı bambaşka görmektedir

herşey çığırından çıkmış ateş yanmaz su akmaz olmuştur

yalnız bunu anlaması biraz zaman alır önce at iştahtan kesilir sonra su kurur vs. en sonunda tanrının varlığına dair küçücük bir umut kalmıştır geriye küçücük bir ışık ama yaşamak için gereken en önemli şey olan yeme eyleminide gerçekleştiremediğini anladığı an aslında herşeyin bir yalandan ibaret olduğunu anlar,o an tanrının olmadığına tüm kalbiyle inanır ve hiç yaşamamış gibi yok olur,hiç olur

Senden biraz daha farklı düşünüyorum ama senin yorumun da güzel.
İşte az önce de yazdığım gibi. Bu filmdeki dünya bir insanın kafasındaki dünya. Ve bu insan inanırken, Tanrının var olmadığını fark ediyor. Ve Tanrının olmadığını söyleyen fikirler onun dünyasında kaos yaratıyor. Tanrı yoksa artık o değersiz bir varlık. O artık bir hiç. Yok olmak zorunda. Onun dünyasında artık kasırgalar hakim. O dünyanın sonunun gelmesi bekleniyor. Bu sırada siyah renkler içinde hayat devam ediyor. İnsanoğlu artık son günlerini olabilecek en temel düzeyde geçiriyor. Yemek yemek, su içmek, soba yakmak, yatıp uyumak. Ve dediğin gibi Tanrının olmadığına emin olduktan sonra, kişinin artık bir işe yaramayacak varlığı sona eriyor. Hiçliğe bürünüyor. Aslında hemen hemen aynı şeyi düşünüyoruz film hakkında. Çok kasmak da istemiyorum gerçi.

tanrı yoksa bende yok olmalıyım diyor ve yokolmak istiyor

belkide tüm bu kaosu yaratanda insandır? sonuçta kafasında yarattığı dünyaya istediği gibi hükmedebilir ve kendini yoketmek için bir kaos yaratmıştır?

Tanrı yoksa kendi de var olamaz mantığıyla düşünüyor ve kişinin dünyasında o sahipsizliğin daha doğrusu başsızlığın doğurduğu bir kaos çıkıyor. Yani bir ordunun komutanı savaş esnasında ölürse eğer ordu ne yapacağını bilemez ve dağılır. En sonunda da yenilgiye mecbur kalır.