Aşkımı ve rüyamı ancak böyle izah ettim.Son Mesajım.

Bilen bilir Silifke Susanoğlu'na gittiğinizde yol girişinde ve deniz kenarında inci gibi dizilmiş bir çok dükkan yahut esnaf yeri görürsünüz.Kent küçük bir kasabadır aslında ama öyle yerler görürsünüz ki bazen kendinizi Fransa'da zannedersiniz.O kadar iddialı bir kenttir aslında.Bir duygu yoğunluğu yaşarsınız.Evet kentte serseriler de mevcuttur ama siz onlarla uğraşmazsanız onlar da sizle uğraşmazlar.Sahilin önünde insanların -daha doğrusu sevgililerin yürümesi için parça taşlarla yapılmış tek yönlü bir yol bulunur-.İşte o zaman anlarsınız ki yalnızsınız.Hele bir de siteler kızlı erkekli 20-25 kişilik ve yine 20-25 yaşlarında gençler görürsünüz içiniz burkulur.Halbuki bunlar okul zamanı yanınıza gelecek not için ,kitap için,bazen yazılıda kopya için yalvaracaklardır.Ve acı acı yürümeye devam edersiniz.Avare bir şair gibi yürürsünüz yolda,toprağı yürürken havaya kaldırır çiçek kokusuna karıştığında içinize çekersiniz.Mecnun'dan füzûnsunuzdur artık.Adınız Ali,Mustafa ya da Burak değildir.Adınız artık Kays'dır.Çöllerde gezen hayvanlarla dost olan manevi aşka ulaşan Mecnun yani Kays kalbinizde bir yaradır ancak ve bilirsiniz ki hiç bir zaman saf ve duru gerçek bir sevgiyle ve aşkla tanışmayacaksınızdır.Keza bir çok Mecnun da kendini Mecnun sanmıştı,ben Mecnundan fazla seviyorum demişti.Aralarındaki o perdenin bir serseri tarafından tepildiğini duyan da kıskanmış kinlenmişti Leylisine...
Bilmiyordu çünkü Mecnun zannetmişti kendini,Ve yine unutmuştu aman dileyeceği İlahi efendisini... Günümüzde Leyla kalmamıştı artık,çünkü Leylaları farkında olmadan iblislere kaptırdık.İblisleri alır ancak anlık hevesleri,Ve bütün Mecnunlar duyar içindeki o yeisi.Ve ben de kaybettim o güzel akisimi.

Biliyorum çünkü bir çok kelime hissimi anlatmayacak,yetmeyecek hiç bir kinaye,hiç bir sanat,çünkü onu görmek kuzey ışıklarından daha harika ve tan yıldızından daha neşe verici bir haberdi.Çünkü tan rengi her zaman benim için buz rengi mavi gibiydi.Maviyi severdi,ciddiyetti anlamı,ben ki anlatamadım içimdeki kelamı,benden önce bir serseri anlattı.Günlerce uyumadım ve ağladım.Yemek yemediğim anlar oldu.Su dışında çay bile içmez oldum.Simit yemezdim çünkü o hep simit alırdı,her 12 şubatta eve kapanır ders çalışarak unutmaya çalışırdım doğum günüydü.Kırmızı rengi gördüğümde yüzümü çevirirdim çünkü en sevdiği renkti.Slow dinlerdi ama ben dinlemezdim yüreğime ağır gelirdi.Kurşundan bir gülle gibi,pranga gibi,ölmeden ölmek gibi ben de ölürdüm ama yaşarken.İçimdeki duyguları gözyaşına vursaydım evren suyla dolardı ve nefes alacak yer kalmazdı.Ya da gözyaşlarım güneşe akıtsaydım güneş bir mum gibi sönerdi.Ve ben onu bir nun gibi bir elif gibi bir lam gibi hepsinden önemlisi güzel bir kelam gibi severdim.
Ve bir gün bir rüya gördüm.Rüyamda önü açık bir kafede oturuyordu ,kafe çiçeklerle bezenmişti.Canlıydılar çünkü ekili bitkilerdi.Kafenin önünde çevreli saksılar saksılarda kasımpatılar vardı,güller,laleler,sümbüller,karanfiller,rengareng çiçekler vardı.Yaşlı bir teyze çay getirmişti.Ve ben Mecnun gibi sevdiceğimi bir kez daha görmek istedim.Çünkü gerçekte onu hiç göremeyeciğimi farkında olmasam da bilirdim.Yüzü beyaz tenliydi ve hafif pembe idi,canlı bir pembe.Ve o renk yüzünü yüz kat daha güzel yapmıştı.Çünkü Mecnun onu gördüğü yerde ölürdü.Kitap okuyordu ,elindeki kitabı masaya bıraktı.Saçlarını yani zülfünü kahverengiye boyatmıştı.Ve bu ona çok yakışmıştı.Hayat veren ağacın bereketli toprağın rengi,canlılığın rengiydi.Yine açık pembe bir ceket ve mavi bir kot giymişti zaten kottan vazgeçmezdi bilirdim.Uyandığımda ağlamak istedim.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Güneyli Şaman -- 21 Ekim 2015; 22:48:10 >