KÖTÜ KEDİ ŞERAFETTİN

1881 · 2005-03-27T12:22:35.0000000+03:00

MİLLET HABERİNİZ VAR MI BİZİM CİHANGİR PSİKOPATI ŞERO'NUN ÇİZGİ FİLMİ ÇIKACAKMIŞ!!!HEM DE KARİKATÜRÜ GİBİ OLACAKMIŞ YANİ...KAN,ŞİDDET,ENTRİKA,SEKS,CİHANGİR HEPSİ OLACAKMIŞ HA BU ARADA 16 YAŞINDAN KÜÇÜKLER DE İZLEYEMEYECEKMİŞ.DAHA DETAYLI BİLGİSİ OLAN VAR MI???

ŞERAFETTİN’DEN BEN BİLE KORKUYORUM
YERYÜZÜ YARATIKLARININ EN KÖTÜSÜ “KÖTÜ KEDİ ŞERAFETTİN”İN ÇİZERİ BÜLENT ÜSTÜN İTİRAF EDİYOR!
1996’dan beri kedi desen kedi değil, insan desen insan değil, şeytani bir yaratık dolaşıyor aramızda. İnsan geni taşıyan, konuşabilen bir kedi Şerafettin. Birayı, şarabı seviyor, kırmızı Malbuş (Marlboro) olmadan yapamıyor; dişilerle oynaşmayı, dişlilerle aşık atmayı seviyor. Ağzı bozuk, acımasız, düzenbaz; kötü işte. L - manyak dergisinde doğan, şu sıralar Lombak’ta takılan “Kötü Kedi Şerafettin” bu sekiz sene içinde bir marka oldu aynı zamanda. Tişörtü, anahtarlığı geçtik, yakında çizgi film, cep telefonu oyunu ve bir müzikal olacak iblisin hayatı. Kısa bir süre önce “Şero”nun dördüncü albümünü çıkartan çizeri Bülent Üstün’e böyle kötü bir yaratık neden bu kadar sevilir diye sorduk. Böyle bir tipi yaratan, ondan daha mı psikopattır, kontrol ettik.

TURKISHTiME: Hangi tarihten sonra Şerafettin etrafınızda dolaşır, kanlı canlı hale gelir oldu?

BÜLENT ÜSTÜN: 1996’da başladım, ama 10 yaşımdan beri kafamda bir tasarıydı o. Küçük çocukların hayali arkadaşları olur ya, benim de kafamda öyle güçlü bir kedi vardı. Yalnız zamanlarımda beni kurtarırdı. Üç kardeşiz, ben en küçüğüm, ama içe dönük bir tiptim. O yüzden mesleğimde bir yere geldim, ondan sonra da böyle bir kedi dizayn etmiş değilim. İlk çizdiğim an, bugünkü Şerafettin’di o, hemen dikkat çekti zaten.

İnsanlar neden seviyor Şerafettin gibi kötü bir kediyi?

Ben başta çocuklar sever diye düşünmüştüm; öfkeli küçük çocuklar ya da ergenler... Onlar zaten hep engellenmenin agresyonunu yaşarlar. Bir yandan metropolde dip dibe yaşamak da kendi şiddetini doğuruyor. Ofiste patronuna kıllanıyorsun, sokakta sana omuz atan magandadan nefret ediyorsun. İşte Şero o depolanan şiddeti temsil ediyor. Onun hoyratlığında ifade edemedikleri bir yanlarını buluyorlar –gibi bir şey herhalde, çizer adamın bunlar üzerine konuşmaması gerekiyor aslında.

Şerafettin’inki mutlak bir kötülük mü?

Şerafettin dünyada örneği olamayacak kadar feci kötü bir yaratık; ben bile korkuyorum ondan. Bir yandan da manik depresif. Bir macerasında mesela ağlıyor, “Ben demokratım, benden korktuğunuz için fikirlerinizi söylemiyorsunuz” diyor. “Abi tamam ağlama, bak bizi de ağlatacaksın” diyor diğer kediler, sonra birden toplanıp bir tanesinin kafasını dağıtıyor. Ne yapacağını tam olarak bilemediğin için mutlak kötü.

Hadi biz metropol insanıyız, patronumuz, bizi engelleyen annemiz, babamız var. Şerafettin’in öfkesinin kaynağı ne?

Şero bir kedi, onun doğası bu biraz da. Kediler önümüzde seks yapıyorlar, birbirlerine tecavüz ediyorlar, sürekli kavga dövüş... Kedinin hayatta en nefret ettiği şey yine kedi. Bir de insan geni taşıyıp, insan ismi konunca karışıyor. Kötülüğünün sebebi tam olarak belli değil, onu daha kötü yapan da bu. Fanatik okuyucular biraz anlamış olabilir mizacını.

Şero’nun babası Tonguç Yumruk kimlere dokunduruyor?

Son dönemin parodisi o. Kafayı sıyırmış ve hayatta başarılı olamamış solcu abilerimizden biri. Benim temel meselelerimden biri “hayatı kültür mü belirler, şiddet mi?”. Bir güç kazanayım diye üniversite bitiriyorsun, kitaplar okuyorsun, “Artık entelektüelim, hayatı etkileyebilirim” diyorsun, sonra bir bakıyorsun hayat yine şiddetle geliyor. Hayatı belirleyen kötülerin, barbarların düzeninde yaşıyoruz aslında. Tonguç hem kültür - sanat peşinde, hem de şiddet taraftarı, kötü bir insan. Şiir yazıyor, ama şiirini beğenmeyeni dövüyor. Herkes ortalıkta söylemek istemez, ama kötü kazanır, kötü başa geçer.

Şerafetin oğlu Tacettin’i nasıl tanımlarız?

Tonguç büyük abileri, Şero lümpen gençliği, Tacettin de daha kirlenmemiş, aseksüel yeni kuşağı temsil ediyor; çocuk daha. O yüzden okur kitlesi çok geniş. İmza günlerinde 60 yaşında adam da geliyor.

Klasik yazar imza günlerine benziyor mu sizinki?

Yok, önce çekinerek geliyorlar. Çünkü bunu çizen adam psikopatın allahıdır diye düşünüyorlar. Halbuki psikopatsan sokakta olursun, niye çizmekle uğraşasın. Küçük çocuklar “Abi ben de psikopatım” diye geliyorlar, “Ama ben değilim” diyorum. Hep sorulur “Biraz Şerafettin misiniz?” diye. 20 yaşına kadar “kriminal” diyebileceğim bir dönemim oldu, sonra karikatüre geçip rahatladım.

İmam hatip lisesinde okuduğunuz doğru mu?

Evet, o kadar acayip bir çocuktum ki, biraz uslanayım diye beni ortaokulda imam hatipe verdiler, sonradan düz liseye geçtim. Benim ilkokulda sadece küfür yazdığım bir defterim vardı, delirtmiştim öğretmenimi. Şero’nun ilk albümü çıkınca, ilkokul öğretmenime yolladım bir tane, sonunda ne olduğumu görsün diye. Hayat intikamlar üzerine kuruludur zaten.

Şerafettin başka bir dile çevrilse, mesela Fransa’da, Amerika’da karşılığını bulur mu?

Bir yanıyla yerli, ama o argoyu çevirmenin yolu da var. Amerika’da karşılığı var, Fransız mizahına da yakın buluyorum. Kötü her yerde kötü.

Zaman içinde Şerafettin hiç uslandı mı, sekiz sene içinde olgunlaştı mı?

Son albümde Tacettin’e sokak hakkında ders verir duruma, baba moduna geçti. Birinci albüm ağırdı gerçekten, ama tekrar bozacağım. Şerafettin’in iyi olması canımı sıkar.

Anneler, babalar çocukları Şerafettin’i seviyor diye şikayete geliyor mu?

İmza günlerinde gelip “Ben oğlumu şair yapacaktım, şimdi bütün gün küfrediyor” diyen anneler çıkıyor. Ama biri de gelip çok şairane bulduğunu söylüyor. Başkası “Aslında Türkiye’nin durumu değil mi?” diye soruyor. Reaksiyonlara bakarsan kafayı sıyırırsın.

Çocuklara kötüyü göstermek faydalı mıdır?

Son albümün arkasına “Edebi edepsizden öğren düsturundan yola çıkılarak, Milli Eğitim Bakanlığı tarafından tavsiye edilir” diye yazdım. İyiyi anlatmak sıkıcıdır; kötüyü iyi anlatmak önemli.

Şerafettin kötüyü onaylıyor mu?

Aslında kendisi onaylanıyor, maceraların sonunda kahraman olarak çıkıyor. Bu sakat bir durum, ama ben de sakat durumları severim. Şiddeti sanatla anlatma özgürlüğünü herkese verirsen olaylar başka olur; elektrik boşalır. Çizgi roman bu boşaltımı en zararsız şekilde yapıyor. Yoksa en içe kapanık, en sessiz görünen çocuğun içinde de şiddet vardır.

Hiç beklemediğiniz tiplerin Şerafettin hayranı olduğunu öğrendiniz mi hiç? Mesela bir genel müdür okur mu?

İşadamları bile var, onların vahşi kapitalist yanına iyi geliyor. Genç kızlar da seviyor. Her okur tipini araklama potansiyeline sahip.

Çizgi film fikri kimden çıktı?

Benim çizgimde bir hareket illüzyonu vardır, hareket ediyormuş gibidir. Olaylar benim kafamda çizgi film gibi başlıyor zaten. Southpark’ın başarısından sonra Anima bize teklif etti, fakat çizgi film büyük bir iman gücü demek, onlarla olmadı. Şimdi Avustralya’da bir film şirketiyle anlaştık. Bir buçuk saatlik bir sinema filmi olacak. 16 yaşından küçüklerin izleyemeyeceği ağır bir macera olacak.

Cep telefonu oyunu oluyormuş aynı zamanda...

Tip olarak yan ürünlere çok müsait, yapıyorlar. Anahtarlık yap Topkapı’da sat durumuna geldi yani. Bana teklif edene hayır demiyorum, Şero’yu etkilemez böyle şeyler. Yıpranır mı diye düşünmüyorum hiç. Önümüzdeki sezon bir de müzikal olacak. Şafak Sezer oyanayacak Şerafettin’i de.

Çizerken sıkıldığınız olmuyor mu bu kadar zamandan sonra?

Oluyor, ama profesyonellik sıkılmana rağmen, sıkılmamışçasına yapmak demek. Şero benim mesleğim, şanslıyım iyi bir şey seçmişim. Bir şansım da kafama göre takılabiliyorum, bir dönem çizmiyorum, sonra on gün kapanıyorum.

Sizin kediniz oldu mu?

Çok. Benim hayatta hayranlık duyduğum tek şey kedidir. Küçükken bakıyorum ağaç var, masa var, öğretmen var, ama hastası olabileceğim bir şey yok. Sonra kediyi keşfettim, beni 15 - 20 yaşına kadar götürdü. Benim kedilerim sokak hayatı da olan ev kedileriydi. Yara bere içinde geliyor, kaloriferin yanında uyuyor, yine gidiyor. İnsan olmak çok sıkıcı geldi hep bana, kedilerin sokak hayatına özendim.

Mahallenin Cihangir olması da boşuna değil herhalde?

Askerden döndükten sonra Cihangir’e taşındığımda kedilerin çok rahat bir hayatı olduğunu gördüm orada. Benim için dünyanın merkezi Cihangir Parkı’ndaki satranç tahtasıdır. Çok gerçek yerlerde dolaştığı için de, konuşan bir kedi hiç yadırganmıyor. Çok sevilen kahramanlar birden ölebiliyor, hayat gibi yani. Her şey çok gerçek.

Şerafettin de tak diye ölebilir mi?

Yok o ölmez. Ben çizmeyi bıraktıktan sonra, hatta öldükten sonra da o devam etsin istiyorum. Garfield gibi, Simpsonlar gibi sürsün gitsin. Onun gibi çizmeye çalışan çok genç var. Var da, hepsi ne kadar zor bir iş olduğunu bilmiyor çizmenin. Hem Titanic’i dizayn eden adamsın, hem de aşağıda kazanına kömür atan adam. Arada yukarı çıkıp “Ben yaptım” diyorum, sonra aşağı inip hamallığa devam ediyorum.

Cihangir’de adı Şerafettin olan kedi var mı?

Çok...