Şimdi Ara

Korkulu Hikaye

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

https://www.amazon.com.tr/promotion/psp/AZI8M82L76014 https://www.amazon.com.tr/promotion/psp/AZI8M82L76014 2 hafta önce paylaşıldı

https://www.amazon.com.tr/dp/B0CYSKZZ5X https://www.amazon.com.tr/dp/B0CYSKZZ5X 21 sa. önce paylaşıldı

https://www.amazon.com.tr/dp/B07FTPX71F https://www.amazon.com.tr/dp/B07FTPX71F 6 ay önce paylaşıldı

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

1 Misafir - 1 Masaüstü

5 sn

1
Cevap

0
Favori

114
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

0 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

Yaşı küçük olanlar ya da bu konuda hassas olanlar okumasınlar lütfen anlatmaya başlıyorum;

3:00

Serin bir haziran akşamıydı. Üşüdüğümü hissettim, odamdaki pencereyi yine açık unuttum herhalde diye düşündüm. Oturduğum yerden kalkıp pencereyi kapatmaya üşeniyordum doğrusu. Okullar daha yeni kapanmıştı ve üzerimden yılın yorgunluğunu henüz atamamıştım. Son bir haftadır evde yalnızdım, ev arkadaşım Murat annesiyle babasını ziyaret etmek için birkaç haftalığına Trabzon’a gitmişti.

Muratla beş-altı yıl kadar önce tanışmıştık neredeyse tanıştığımız günden beri yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Aynı şehirde üniversite okumaya geldiğimizde de ev arkadaşı olmuştuk ve hep birlikte takılıyorduk. Saatin geç olduğunu fark ettim ve yarın sabah erken kalkıp terminalden Murat’ı alacaktım. Yatsam iyi olur diye düşündüm fakat uyumayı hiç istemiyordum. Yalnız kalmaya başladığımdan beri takılmış bir kaset gibi sürekli aynı kabusu görüp duruyordum. Uyumak istemiyordum ama çok yorgundum beş dakika daha uyanık kalamayacak kadar yorgun. Evet uykuya daldığımı hissediyordum.

Karanlık bir koridorun ucundayım, tavanda sallanan bir lamba olduğunu görüyorum. Işık var fakat yeteri kadar aydınlatmıyor etrafı. Duvarda ne olduğunu anlayamadığım şekillerle dolu tablolar var. Yürüyorum koridorun sonuna doğru içimde nedenini bilmediğim bir korku ve panik var. Yürümeye devam ediyorum ama koridor ben adım attıkça benden uzaklaşıyor sanki. Koşmaya başlıyorum birden kollarımdan birileri tutuyor, dönüp bakmak istiyorum ama yok kafam sanki bedenime sabitlenmiş. Çeviremiyorum kafamı. Ellerden kurtulmaya çalışıyorum, çırpınıyorum ama olmuyor kurtulamıyorum. Daha önce duymadığım tonda bir ses duyuyorum derinden gelen “Hayır!” diyor. “Daha zamanı değil.” Sesin tonu beni dehşete düşürüyor. Boğulduğumu hissederek uyanıyorum. Saat gece 3:00. Kendimi toparlamam biraz zaman alıyor. Montun cebinden paketi alıp bir sigara yakıyorum, “Ulan, yine aynı kabus hay böyle işin” diyorum kendime. Neyse yarın Muratla akşam çıkar bir şeyler içeriz kendime gelirim, hem bu gördüğüm rüyayı ona da anlatırım içim rahatlar bir çözüm üretiriz diye geçiyor içimden. Zaten sabaha az kalmış bu saatten sonra uyuyamam da zaten sabahı bekleyeyim bari deyip bir sigara daha yakıyorum.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Static Impulse -- 16 Nisan 2015; 23:37:49 >