Kendimi her konuda eksik hissediyorum

Sıkıntıdan yazıyorum, uzun gelen okumasın lütfen.

Geçen yıl ilk defa sevgilim oldu, korona başlayınca ayrıldık. Kıskançlık yüzünden kavga çıkarıp ayrılalım diyordum sürekli ama sevdiğim için kıskanıyordum. Hatta kendimi hep eksik hissediyordum onun yanında ve o yüzden kıskanıyordum, kıskandığım insanlarsa saçma sapan insanlardı zaten.

Sonunda o ayrılmak istedi ben böyle yaptığım için, sonradan çok yalvardım ama affetmedi hatta hiç konuşmuyor benle. Hatta herkesten haber almaya çalışıyorum ama neredeyse kimseyle konuşmuyor. Unutmak istiyorum ama olmuyor. Konuşsa affetse, küs değilim git başımdan artık dese unutacağım belki ama bilerek onu bile yapmıyor, sürüneyim istiyor. Gerçekten istediği buysa affeder belki sonradan diyorum ve vazgeçemiyorum.

Vazgeçmemek kolay, hep beklerim ben bu halde, alıştım zaten ama ya başkasıyla olursa korkusu sürekli beni strese sokuyor. Yanındaki insan benden daha iyi biri olacağı için değil veya tipi daha iyi olacağı için filan da değil ama onu benden daha çok seveceği için dayanamıyorum. Sürekli nasıl biriyle olur diye düşünüyorum, herkesten kıskanıyorum. Hatta en yakın arkadaşlarım bile eski sevgilimle olabilir diye korkuyorum ki bu çok mümkün. Çünkü herkes zeki, maddi durumu iyi, sağlıklı ve herkes eski sevgilime benden daha uygun gibi geliyor. Çünkü eski sevgilim ileride yurtdışına gitmek istiyordu, çalışırsa gidebilir de ve yanındaki insanın da kendi gibi olması gerekiyor. Ben gidemeyeceğim muhtemelen ama kaldıramıyorum gerçekten.

Benle kurduğu hayalleri başkasıyla yaşayacak olmasını, benim arkada sonsuza kadar bekleyen insan olacak olmamı kaldıramıyorum. O hayallerin aslında benle ilgili değil de ileride yanında olacak insanla ilgili olduğunu, söylediği şarkıların, bana davranış şeklinin, kısacası hiçbir şeyinin benle ilgili olmadığını biliyorum ve dayanamıyorum artık. Onun için yanında kim varsa o değerli, ileride kimle olursa o değerli olacak. Onunla birlikte uğraşıp yurtdışına giderler, her şeyi birlikte yaparlar. Yanındaki insanın da hiçbir derdi olmaz zaten, benim gibi herkesi kıskanıp ayrılalım da demez, tam da ikisinin istediği gibi bir hayatları olur. Tamam, mutlu olsun zaten, üzülsün istemiyorum ama bana ne olacak? Gerçekten kendime acıyorum ve bu kadar güçsüz olduğum için salak gibi hissediyorum.

Ve dedim ya kendimi eksik hissediyorum diye, şimdi eskisinden de çok eksik hissediyorum. Çok çabalıyorum hâlâ. Derslerde başarılı olayım, iyi bir insan olayım. Belki ileride bir ihtimal döner öyle olursam diye. Ama bu nasıl bir çaresizlik kimsenin haberi yok, ne kadar zorlanıyorum sadece ben biliyorum. Basit gibi ama hiç öyle değil. Kafam almıyor yine de bütün gün ders çalışıyorum, sırf kendimi tatmin edebilmek için, sırf onu hak edebilmek için. Sınıf grubunda bile yazmaya çekiniyorum, kötü bir insan gibi görmesin beni diye.

Ve bilmiyorum kuruntu mu ama sanki artık gerizekalı bir insana dönüştüm. Gün boyu ders çalıştığım için bu düzene alıştım, vakit harcamak için uğraşıyorum resmen ve çalışırken gerçekten anlamasam bile umrumda olmuyor. Sınavlardan baya yüksek alıyorum ama onu bile arkadaşlarımla kıyaslıyorum.

Bir arkadaşım var, amfide ilk 10da filan sıralama olarak. Ondan 1-2 puan düşük alıyorum sadece ama onu bile kıyaslar ve kendimi aptal gibi hisseder hale geldim. O kadar delirdim ki bu arkadaşımı bile eski sevgilimin ilerideki sevgilisi olmaya çok uygun görüyorum. Hem ikisi de dindar, hem de arkadaşım çalışkan, maddi durumu iyi filan. Ve eski sevgilim bu arkadaşımın tavırlarının iyi olduğunu söylerdi eskiden de. Ben de bundan bile korkuyorum. Ve arkadaşım da sanki eski sevgilimden hoşlanıyor gibi kuruntu yapıyorum, ki olabilir, benden önce de tanışıyorlardı. Ve arkadaşım başta yurtdışı düşünmüyordu. Ben eski sevgilim istiyordu, o yüzden ben de uğraşırım deyince arkadaşım da heves etti bu işe. Ben de hem kuruntu yapıyorum, hem de bu insanın bile bir zamanlar sevgilim olan insanla ortak bir geleceğinin olma ihtimalinin benden fazla olduğunu düşünüp her şeyden iyice bıkıyorum.

Her şeyi bırakıp unutmak istiyorum ama o kadar zor geliyor ki.. İleride yanında başka biri olursa o yine sever, o yine sevdiği binlerce şarkıdan birini seçip söyler o insana. Beni götürdüğü yerler dışında yüzlerce yer biliyor, onu da götürür her yere. Onu her şeyi olarak görür, herkesten çok sever. Ama benim sevdiğim şarkıların hepsini o söyledi bana veya onun için dinledim her şeyi. Bildiğim her yere o götürdü, sadece onunla gittiğimiz yerleri biliyorum. Kısacası o herkesle mutlu olabilir ama benim onu unutma imkanım yok gibi, ben neden böyle yaşamak zorundayım?

Kendimi buna inandırmak istiyorum. Sürekli uğraşıyorum ama olmuyor. Sapık gibi oldum artık, kendimden tiksiniyorum. Sırf bu yüzden başkasıyla sevgili olmayı düşündüm ki bu zor bir ihtimal değildi, yazanlar vardı. Ama ben insanlarla konuşurken emoji atarken bile eski sevgilim duysa ne düşünür diye yaşıyorum, kafayı bu kadar çok bozdum. Ve herkese ondan bahsediyorum, insanlar da artık alışır muhtemelen onla kafayı bozduğuma. Yani geleceğim onla olmayacaksa hiç olmasın diye her şeyden vazgeçmiş hâle geldim. Ama o bir mesajı bile çok görüyor aylardır. Kısacası artık inanmıyorum unutma ihtimalim olduğuna.

Forumda çok yıkık gördüm ama senin kadarına rastlamamıştım galiba. Alt tarafı 1 kız için girdiğin triplere bak. Çok değil 1-2 ay sonra sen de kendi kendine diyeceksin bunları zaten, sana hakaret ediyormuşum, aşağılıyormuşum gibi algılama bu dediklerimi o yüzden.

Bu durumunun sebebi ilk sevgilini bu kadar geç edinmiş olman muhtemelen. Normali ve sağlıklısı orta okul-lise dönemlerinde edinilen ilk aşklardır. Yaşlar küçük olduğu için deneme sürüşü gibi olur bu yaşlardaki ilk ilişki. Sen baya geç edindiğin için fazla bağlanmış ve normalde hissetmen gereken güçlü duygular hissetmişsin.

Forumda belli yaşa kadar eline kız eli değmemiş adamlar da ilerde yaşayacak bunları muhtemelen. Yaşım 25 elime kız eli değmedi ama memur olcam kızlar bana koşarak gelecek diyenleri kötü sürprizler bekliyor o yüzden ilerde. Bir kızla bir ilişki yoluna girdikleri zaman yeni bir türü keşfediyor gibi olacaklar ve o yüzden ne kendileri mutlu olabilecek ne de karşısındakini mutlu edebilecekler. Her şey yaşında güzeldir yani. Başkasının 15 yaşında deneyimlediği şeyi 20 yaşından sonra yaşayınca etkileri farklı oluyor. O yaşa kadar kız arkadaşınız olmamış olabilir belli sebeplerden, bunu hor görmek için yazmıyorum. Ama bunun bazı sonuçları da olacak ilerde, bu konu sahibi arkadaşın başına geldiği gibi.

Daha erken sevgilim olamazdı sanırım, ben çevremdeki insanlar gibi rahat bir insan değildim çünkü. Gerek ailem öyle yetiştirmedi, gerekse lisedeki ortamları gördükçe o tavırlarını beğenmediğim insanlar gibi olurum diye kendim korktum, giderek içime kapandım sanırım. Ve eski sevgilimin benim o beğenmediğim herkesle sarmaş dolaş gezen insanlardan birini eskiden sevmiş olmasını bile kabullenemedim. Sevdiğim insanın böyle birini sevmesini kabullenemedim çünkü hep böyle insanlar sevilir, benim gibi olan insanlar bir köşede ağlar. Ben başta onu da kendim gibi sanıyordum, sırf iyi biriyim, öteki insanlar gibi değilim diye beni seviyor sanıyordum ama hiç öyle değilmiş. Onun için de en önemli şey herkeste olduğu gibi tip, başarı, güç, havalı olma, böyle şeyler.. Ona yalvarmasaydım muhtemelen o benim olduğum halde olacaktı şu an. Ama ben ona yalvaracak kadar çok sevdiğim için sevilmiyorum artık. Sevdiğimi bilmese böyle olmayacaktı hiçbir şey. İnsan ulaşamadığı her şeyin delisi, ulaştığı her şeyin nankörüdür. Keşke ben nankör olsaydım da üzülmeseydim, kimseyi düşünmeseydim. Aklımdan çıkmıyor, keşke çıksa bir gün, keşke inansam en azından unutacağıma.